Orgie w klasztorze i seks z setką eunuchów: 5 najgłośniejszych skandali seksualnych średniowiecza

#1. Orgie w klasztorze Littlemore. Początek XVI wieku.

Historia, która przeplatała się ze zdzirowatymi zakonnicami, BDSM i pijanymi fanami futbolu


Debata na temat tego, czy początek XVI wieku przypisać średniowieczu czy nie, wciąż trwa. Dla naszej historii nie jest to ważne, zwłaszcza że wszystko zaczęło się w XIII wieku. Klasztor Littlemore został zbudowany w hrabstwie Oxfordshire w 1245 roku i od samego początku życie duchowe jakoś tam się nie układało.

Początkowo miejsce to zasłynęło jako niebezpieczne: podobno wykonawcy dużo oszczędzali na materiałach, a pierwsze zakonnice, które do niego wchodziły, codziennie modliły się, żeby strop nie runął im na głowy. Potem wśród pielgrzymów krążyły złe pogłoski o Littlemore: podobno przeorysze klasztoru oferowały pielgrzymom nocleg, a potem wystawiały za to ogromne rachunki.

Już w XV wieku klasztor zasłynął jako prawdziwe gniazdo rozpusty i szalejących kradzieży (te dwie rzeczy często idą w parze). Zakonnice zwabiały młodych wiejskich chłopaków do swojego klasztoru i organizowały tam orgie. Kiedy zaś magazyny wina opustoszały i nie było co pić, zaczęto wyprzedawać naczynia i wyposażenie.

Te małe figle można by nadal ukrywać, gdyby nie upodobanie nowej przeoryszy Catherine Wells do sado-maso. Zakonnice skarżyły się na ciągłe bicie i nieuzasadnione okrutne kary. W ciągu ośmiu lat panowania tej damy nagromadziło się na nią wiele skarg i w 1518 roku biskup diecezji Lincoln wysłał tu swojego komisarza.

Przybyły wysłannik stwierdził, że sprawy mają się jeszcze gorzej, niż się wydawało z donosów. Littlemore stało się prawdziwym burdelem. Zakonnice głodowały, ponieważ sprzedały prawie wszystkie swoje zapasy żywności. Nie było już wina. Ale najbardziej skandaliczne: opatka urodziła dziewczynę ze związku z księdzem z Kent o imieniu Richard Hughes.

Większość lichtarzy i srebrnych tac wyprzedała przełożona klasztoru, a otrzymane pieniądze zachowała na posag dla swej córki. Przynajmniej miłość matczyna nie była jej obca.


Skończyło się jeszcze dziwniej niż się zaczęło. Dekretem biskupa klasztor został rozwiązany (wcześniej zakonnice podpaliły go, prawie doszczętnie niszcząc). Budynek został opuszczony, a kilkaset lat później w jedynej zachowanej oficynie otwarto pub Priory. W 2013 roku został zdewastowany przez tłum pijanych kibiców.

#2. Baldassare Cossa – pirat i rozpustnik, który został papieżem Janem XXIII. XIV wiek.

Kiedy napady rabunkowe, gwałt na 300 zakonnicach, sodomia i seks z czarownicą nie są przeszkodą w życiu duchowym


Papież Baldassare Cossa jest tak odrażającą postacią, że zasługuje na osobny artykuł. Zaczynał jako prosty student parający się kradzieżą na Uniwersytecie w Bolonii, w późniejszych latach został przywódcą pirackiej załogi, która rabowała na wybrzeżu Morza Śródziemnego.

Nawet jednak te drobne grzechy młodości, a także fakt, że jego kochanką była kobieta oficjalnie uznana za czarownicę i skazana na spalenie, kompletnie nie przeszkadzały papieżowi Urbanowi VI. Przyjął inteligentnego mężczyznę do swojej służby i pozwolił mu wznieść się do rangi biskupa. Po śmierci Urbana Baldassare zasiadł na tronie pod imieniem Jan XXIII, choć nie w Rzymie, ale w Pizie.

Zaledwie rok później został obalony. Papieżowi postawiono 74 zarzuty, w tym: sodomię, gwałt na 300 zakonnicach, zaprzeczanie życiu pozagrobowemu, sprzedaż świętych relikwii, zabójstwo papieża Urbana, operacje walutowe, seks z własną wnuczką, podpalanie klasztorów, torturowanie biskupów.

Były też bardziej wyrafinowane zarzuty, takie jak rzekoma orgia z całą rodziną, w tym ojcem, matką, synem i małymi córkami. Zwykły człowiek zostałby stracony za połowę tego. Ale Baldassare nie był prostym człowiekiem, miał czelność przyjść do nowego papieża, by się wyspowiadać, a ten przywrócił mu rangę biskupa Bolonii. Nawiasem mówiąc, na jego grobie wzniesiono pomnik, który zaprojektował sam Donatello.

#3. Filozof Pierre Abelard i jego uczennica Heloiza. XII wiek.

Romantyczna historia, która zakończyła się kastracją


Pierre Abelard to jeden z najsłynniejszych filozofów średniowiecza. Był ambitnym duchownym, genialnym mówcą, kaznodzieją, poetą, teologiem i scholastykiem. Ale to nie jego dzieła filozoficzne przyniosły mu prawdziwą sławę, ale skandal seksualny, który wstrząsnął całą Europą.

Abelard między innymi dorabiał jako nauczyciel. Jeden z duchowych patronów Paryża, kanonik Fulbert, powierzył mu swoją 17-letnią siostrzenicę Heloizę – i jak można się domyślić, szybko tego pożałował. Zamiast studiować scholastykę, Abelard i Heloiza zaczęli studiować anatomię i w pewnym momencie dziewczyna zaszła w ciążę, ale to był dopiero początek prawdziwych problemów.

Fulbert nakazał Pierre'owi poślubić uczennicę i uznać syna. Abelard zgodził się. Jednak w pewnym momencie Heloiza wróciła do domu wujka – pomimo ślubu odmawiała pożycia małżeńskiego. Wydawało jej się, że... nadmiar seksu zniszczy błyskotliwą duchową karierę Abelarda.

Fulbert naturalnie pomyślał, że Pierre zrobił dziewczynie pranie mózgu swoimi szkolnymi sztuczkami. Zareagował tak ostro, jak to możliwe: jego słudzy włamali się w środku nocy do domu Abelarda i wykastrowali filozofa. Jednak ten nie tylko przeżył, ale także wygrał wojnę z Fulbertem o umysły współobywateli.

Abelard został mnichem, do klasztoru wstąpiła Heloiza. Oboje aż do śmierci nadal wysyłali sobie serdeczne platoniczne listy miłosne, nad którymi szlochała cała Francja.

Fulbert został uznany za złoczyńcę, Pierre za myśliciela, który niewinnie ucierpiał, Heloiza stała się symbolem czystej i nieskazitelnej miłości. Ich syn o imieniu Astrolabe został bez rodziców – pod opieką tegoż samego Fulberta. Ogólnie rzecz biorąc, teraz ta historia wydaje się cholernie niezdrowa, a porywczy wuj budzi nawet sympatię. Ale kim jesteśmy, by osądzać sprawy XII wieku?

#4. Duński król Waldemar i siostra jego żony. XIII wiek.

Jak stracić królestwo przez spontaniczny seks z krewną


Szwedzki król Waldemar I Birgersson zdołał stracić wszystko – zarówno władzę, jak i życie – w najgłupszy sposób. Stracił szacunek papieża, został publicznie uznany za „nieodpowiedzialnego za swoje czyny” (właściwie idiotę) i w końcu stracił tron – a wszystko przez niemożność utrzymania swojego Gungnira w spodniach.

Waldemar ożenił się z córką duńskiego króla Eryka IV, nazywanego Denarem od Pługa. Ten również stracił swój tron z powodu nakładania ogromnych podatków i buntu chłopów, ale przynajmniej udało mu się zapewnić swoim córkom dalszy niekiepski byt. Najstarsza, Zofia, została właśnie żoną Waldemara, a młodsza, Juta, trafiła do klasztoru.

Juta jednak uciekła z klasztoru, poprosiła Zofię o schronienie i niemal natychmiast uwiodła jej męża. Waldemar i Juta nawet nie ukrywali swojego związku, tym bardziej że Juta urodziła mu dziecko.

Co więcej: szwedzki król był tak ekstrawagancki, że osobiście udał się do papieża w Rzymie, aby poprosić o pozwolenie na rozwód ze swoją żoną (która była zbyt nudna), aby poślubić jej młodszą siostrę (która uwielbiała przygodę i spontaniczny seks).

Nawet w XVI wieku Henryk VIII musiał założyć własny kościół, aby usprawiedliwić i zalegalizować cudzołóstwo. Cóż zatem wymagać od papieża w XIII wieku? Papież nie tylko odmówił Waldemarowi, ale i zobowiązał go do zapłacenia kolosalnej indulgencji. Wracając do domu, król „uradował” poddanych „doskonałymi” wiadomościami: po pierwsze, kościół oficjalnie uznał go za ciężkiego grzesznika, a po drugie, zwykli poddani za to zapłacą.

Oczywiście natychmiast pojawili się inni pretendenci do tronu, Waldemar został uznany za niekompetentnego i obalony. Ten jednak nie poddał się łatwo i przez długi czas próbował wzniecać powstania i przyciągnąć obce wojska do kraju, ale na próżno. To tylko pogorszyło jego sytuację i zamiast aresztu domowego skończyło się jego zgładzeniem: został zagłodzony na śmierć w zamku Nyköping. Nawiasem mówiąc, twierdza została ostatecznie zniszczona przez lojalnych królowi rebeliantów, więc można ją również zapisać jako ofiarę tej historii.

#5. Seksualne przygody cesarza Zhengde. XV wiek.

Władca, który spał z podwładnymi, aby wzmocnić swoją władzę


Jednak nie tylko europejscy monarchowie i zakonnice wiedli prym w grzesznych czynach. Chińscy władcy wyprzedzali ich o tysiąclecia w deprawacji. Jednak cesarze żyli w skrajnej izolacji, a na ich wybryki, nawet te najbardziej perwersyjne, patrzano przez palce. Historie o imperialnych psikusach wyciekały dopiero wtedy, gdy mogły pozbawić dynastię Mandatu Niebios.

Na przykład cesarz Wen Xuan lubił biegać nago (a nawet i w kobiecym makijażu) przed swoimi poddanymi i łatwo mógł zasnąć pijany na ulicy. Cesarz Gaozu nienawidził konfucjańskich uczonych tak bardzo, że strącał im kapelusze i sikał na nich na oczach wszystkich uczciwych ludzi; jak na ironię, uczynił także konfucjanizm ideologią państwową, kiedy zdał sobie sprawę, jak wygodny i przydatny jest on do rządzenia krajem.

Cesarz Di Xin kazał zrobić sobie staw wypełniony winem i wyspami przekąsek – w nim, ku radości monarchy, utonęło wielu jego urzędników. To prawda, że w końcu został obalony i zakończył swoje panowanie, wskakując do płonącego koksownika.

Na ich tle nieco bardziej adekwatnie wyglądał cesarz Zhengde z dynastii Ming – przynajmniej starał się rządzić krajem i nie pił jak smok. Młody władca nauczył się arabskiego, mongolskiego i sanskrytu; przeprowadził udane kampanie wojskowe przeciwko Mongołom, zabezpieczając północne granice i zapobiegł wielkiemu powstaniu.

Jednak jeszcze bardziej został zapamiętany ze swojego ekscentrycznego zachowania. Zhengde wybierał sobie kochanków spośród eunuchów i adoptował setkę z nich. Lubił też przebierać się za zwykłego mieszkańca miasta i chodzić do tanich burdeli, czasami przyprowadzając do swojego pałacu niczego niepodejrzewające prostytutki.

Ale najbardziej skandaliczny, według współczesnych, był fakt, że ulubionym kochankiem cesarza był islamski poddany Sayyid Husain, muzułmański nadzorca z Hami. Przypuszcza się jednak, że był to bardziej romans polityczny niż miłosny – miasto było najważniejszą twierdzą chroniącą kraj przed Mongołami. Najwyraźniej dla Zhengde był to najbardziej niezawodny i znany sposób na zjednoczenie się z poddanymi.