Zatrzymane w kadrze CDXLVIII - Arnold w życiowej formie

#1. Żołnierz z Nowej Zelandii demonstruje piłkę i zasady gry w rugby na wzgórzach Syrii, 26 maja 1942 roku.

#2. Zwolennicy Hamasu przebrani za zamachowców-samobójców założyli atrapy materiałów wybuchowych małemu dziecku, 9 grudnia 2001 roku.

Wydarzenie to miało miejsce po marszu zorganizowanym z okazji 14. rocznicy utworzenia największego obozu dla palestyńskich uchodźców w Libanie, Ain El Helweh.
W obozie dla uchodźców Ain el Hilweh mieszka 40 tysięcy palestyńskich uchodźców. W sumie w Libanie znajduje się 12 takich obozów, w których przebywa 367 tys. Palestyńczyków.

#3. Ziemniaki zbierane przed parlamentem szwajcarskim w Bernie w celu zwalczania niedoborów żywności podczas II wojny światowej, 1944 rok.

#4. Reprezentacja Litwy w koszykówce pozuje do zdjęcia podczas igrzysk olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku.

The Grateful Dead byli znani z tego, że przeznaczali duże sumy na cele charytatywne. Jak sami twierdzili, dzielenie się z innymi było częścią rdzenia duchowego zespołu. W 1983 roku założyli nawet własną organizację charytatywną o nazwie Rex Foundation, która istnieje do dziś. Przez pewien czas nie korzystali z pomocy wolontariuszy ani asystentów, po prostu przekazywali pieniądze grupom bądź też pojedynczym osobom, o których dowiedzieli się podczas tras koncertowych. Z takową pomocą spotkali się bezdomni, początkujący biedni artyści, organizacje krzewiące świadomość na temat AIDS i... litewska drużyna olimpijska w koszykówce mężczyzn z 1992 roku.
Po upadku ZSRR The Grateful Dead byli u szczytu sławy po wydaniu w 1987 roku albumu „Touch of Grey”, a drużyna koszykówki z Litwy właśnie zaczynała od zera i bardzo potrzebowali pieniędzy.
Przed igrzyskami olimpijskimi w 1992 roku Litwa nie miała nawet drużyny koszykówki, ponieważ przed uzyskaniem niepodległości w 1990 roku była częścią Związku Radzieckiego. Cały pomysł założenia drużyny wyszedł od Šarūnasa Marčiulionisa, gracza NBA z Litwy, który grał dla Golden State Warriors. Marčiulionis musiał zebrać sporo pieniędzy, aby założyć zespół, ale nie miał szczęścia w znalezieniu darczyńców. Sam przeznaczył na ten cel lwią część swoich zarobków, ale to nie wystarczało. Informacja ta dotarła do Grateful Dead, którzy zaprosili koszykarza do swojego garażu, wręczyli mu czek na 5000 dolarów oraz podarowali specjalnie zaprojektowane koszulki w litewskich barwach, na których kościotrup wykonywał wsad do kosza płonąca piłką.
Muzycy przekazali koszykarzom także, a raczej przede wszystkim, prawa do sprzedaży tych koszulek, które stały się prawdziwym hitem. Dzięki temu udało się zebrać odpowiednią kwotę i wyjechać na upragnione igrzyska! Coś, co wydawało się niemal niemożliwe, stało się faktem dzięki rockowemu zespołowi, który po prostu lubił koszykówkę.
Był to rok, w którym Stany Zjednoczone miały na igrzyskach olimpijskich zespół marzeń, Dream Team, w skład którego wchodzili Michael Jordan, Magic Johnson, Larry Bird i wielu innych najlepszych graczy wszech czasów NBA. Amerykanie zmiatali z parkietu wszystkich, łącznie z Litwinami w półfinale igrzysk (porażka 76-127). Litwini z kolei pokonali Wspólnotę Państw Niepodległych i zdobyli sensacyjny brązowy medal.

#5. Bomba wyrzuca w powietrze samochód hiszpańskiego premiera Luisa Carrero Blanco, 20 grudnia 1973 roku. Zdjęcie z filmu o zamachu.

Po zwycięstwie nacjonalistów, Carrero Blanco stał się jednym z najbliższych współpracowników generała Francisco Franco, co zaowocowało mianowaniem na rządowe stanowisko w 1957 roku. Rozpoczął się tym samym awans admirała po szczeblach kariery, zarówno wojskowej, jak i cywilnej, której szczyt nastąpił w czerwcu 1973 roku, kiedy został mianowany premierem Hiszpanii. Stał się tym samym pierwszym zastępcą Franco i był wskazywany przez komentatorów politycznych jako jego prawdopodobny następca.
Sześć miesięcy później Carrero Blanco zginął w zamachu bombowym zorganizowanym przez ETA, w drodze do kościoła jezuitów, który znajdował się zaledwie 300 metrów od jego domu na ulicy Serrano. Admirał nigdy nie chodził tam piechotą, ale zawsze jeździł samochodem wraz z eskortą, niestety dla niego, tą samą trasą.
Feralnego dnia limuzynę premiera Blanco eskortował jeszcze jeden samochód z żołnierzami, który jechał przodem. Konwój skręcił w uliczkę Claudio Coello, by jak co dzień wjechać na klasztorny dziedziniec obok kościoła. Ładunek zamontowany w studzience kanalizacyjnej zamachowcy odpalili precyzyjnie, pod Dodge’em premiera. Siła wybuchu wyrzuciła dwutonowe auto na wysokość 25 metrów. Samochód przeleciał nad kamienicą, zawadził o dach i spadł na klasztorne patio.

#6. Tragedia na Estadio Nacional w Limie, Peru, 24 maja 1964 roku.

Od 60 minuty meczu po bramce Manfrediego Argentyna prowadziła z drużyną gospodarzy 1:0. Pięć minut przed końcem spotkania Peru zdobyło wyrównującą bramkę, lecz sędziujący to spotkanie Urugwajczyk Ángel Eduardo Pazos nie uznał gola.
Ta decyzja rozjuszyła kibiców gospodarzy, którzy wtargnęli na boisko. Zostali szybko spacyfikowani i aresztowani przez miejscową policję, ale mecz ostatecznie odwołano.
Widząc rosnące niezadowolenie oraz agresję wśród publiczności, peruwiańska policja użyła gazu łzawiącego, co w założeniu miało uniemożliwić kolejnym kibicom wbiegnięcie na plac gry. Spowodowało to jednak masową panikę.
Ludzie zaczęli pośpiesznie kierować się do bram wyjściowych, które były zamknięte. W wyniku paniki i zamieszania śmierć poniosło między 328 a 350 kibiców.

#7. Rufa Titanica sfotografowana przez Thomasa Barkera, fotografa prasowego, który wszedł na statek podczas krótkiego postoju w Queenstown w Irlandii 11 kwietnia 1912 roku. Obszar ten był promenadą dla pasażerów trzeciej klasy i był ostatnim, który znalazł się pod wodą, gdy Titanic zatonął trzy dni później.

#8. Młody gazeciarz stoi przed teatrem w centrum Seattle, który został zamknięty po proklamacji burmistrza Ole Hansona dotyczącej publicznych zgromadzeń podczas pandemii hiszpańskiej grypy w 1918 roku.

#9. Biały policjant Henry Billitz w prywatnych ciuchach wskakuje do basenu, by aresztować grupę białych i czarnoskórych zwolenników integracji rasowej w wydzielonym basenie w Monson Motor Lodge w St. Augustine, Floryda, 18 czerwca 1964 roku.

#10. Autostrada w pobliżu Palermo po zamachu na Giovanniego Falcone, Sycylia, Włochy, 23 maja 1992 roku.

Po zamordowaniu sędziego Rocco Chinniciego przez mafię 29 lipca 1983 roku, Falcone stanął na czele sztabu antymafijnego, składającego się z siedmiu sędziów śledczych. Sztab ten doprowadził do tzw. Maksiprocesu – największego w historii państwa włoskiego procesu wymierzonego w zorganizowaną przestępczość; akt oskarżenia przygotowało pięciu z nich.
Jako jeden z niewielu śledczych uderzył w najczulszy punkt mafii sycylijskiej – konta bankowe.
Prowadzone z jego udziałem razem z amerykańskimi agentami operacje: „Pizza Connection” (proces trwał od 24 października 1985 do 2 marca 1987 roku), „Żelazna wieża” (1988) oraz „Pilgrin” doprowadziły do zatrzymania, a następnie skazania znaczących członków Cosa Nostra.
23 maja 1992 zginął w zamachu bombowym na autostradzie koło Capaci (razem z żoną Francescą Morvillo, także sędzią, oraz z policjantami z pierwszego auta kolumny, pod którym wybuchł ładunek). Mafia podłożyła ładunki bombowe na odcinku autostrady, którym miał podróżować Falcone, zaminowując wręcz prawie 100-metrowy jej odcinek (bandyci użyli około 350 kilogramów materiałów wybuchowych). Zamach okazał się skuteczny, pomimo że w momencie wybuchu samochód, którym poruszał się Falcone, jechał z prędkością 160 km/h.

#11. Obecny ukraiński prezydent Wołodymyr Zełenski oraz rosyjski komik Michaił Gałustian razem prowadzą program „Rozśmiesz komika”, 2012 rok.

#12. Szkoła Harleya Davidsona dla mechaników motocyklowych, Milwaukee, 1917 rok.

#13. William Walker: nurek, który uratował katedrę Winchester, fotografia z pierwszej dekady XX wieku.

Walker był nurkiem głębinowym, który zwykle pracował w Portsmouth w stoczni. Został zwerbowany w 1905 roku jako najlepszy specjalista w swoim fachu, gdy zauważono duże pęknięcia w ścianach i sklepieniu katedry. Usterki te narażały XI-wieczną budowlę na bezpośrednie niebezpieczeństwo zawalenia się.
Ponieważ Winchester ma wysoki poziom wód gruntowych, a katedra jest zbudowana na glebie torfowej, przed wykonaniem jakichkolwiek prac wzmacniających wykopano rowy poniżej i wypełniono wodą. William Walker pracował od 1906 do 1911 roku, spędzając prawie sześć godzin dziennie pod wodą, w ciemności, pracując gołymi rękami, a jedynym jego aktywowanym zmysłem był zmysł dotyku.
Ostatecznie podparł katedrę, do czego zużył 900 000 cegieł, 114 900 betonowych bloczków i 25 800 worków cementu. Strasznie długo zajmowało mu zakładanie i zdejmowanie ciężkiego skafandra do nurkowania, więc kiedy robił przerwę w połowie dnia, po prostu zdejmował hełm, żeby zjeść obiad i zapalić fajkę.
Znany jako „Diver Bill”, Walker zmarł w wieku 49 lat podczas epidemii hiszpańskiej grypy w 1918 roku. Na jego grobie na cmentarzu Beckenham w Bromley w południowo-wschodnim Londynie widnieje napis: „Nurek, który własnoręcznie uratował katedrę w Winchester”.

#14. Zespół Tool, 1993 rok.

#15. Kolorowa fotografia z bitwy o Monte Cassino we Włoszech, która znalazła się na okładce magazynu LIFE, maj 1944 roku. Żołnierze południowoafrykańscy, brytyjscy i amerykańscy trzymają nazistowską flagę jako trofeum, podczas gdy pracownicy na buldożerach oczyszczają drogę poprzez gruzy zbombardowanego miasta.

#16. Niemiecki żołnierz podczas ćwiczeń na drążku w pełnym rynsztunku marszowym, 1934 rok.

#17. Okręt podwodny Imperium Osmańskiego „Abdul Hamid” o napędzie parowym w Stoczni Morskiej Taşkızak w Konstantynopolu, 1886 rok.

Okręt podwodny Abdül Hamid (również Abdülhamid) był wczesnym okrętem podwodnym o napędzie parowym, zbudowanym w Anglii w 1880 roku w stoczni Barrow. Został kupiony i oddany do użytku przez marynarkę osmańską i nazwany na cześć sułtana Abdülhamida II. Był to również pierwszy okręt podwodny na świecie, który wystrzelił pod wodą torpedę.
Stocznia Barrow zbudowała w sumie dwie łodzie napędzane silnikiem parowym, zaprojektowane przez szwedzkiego przemysłowca i handlarza bronią Thorstena Nordenfelta. Zostały one sprzedane Imperium Osmańskiemu i Rosji. Okręt podwodny dla Rosji nigdy nie dotarł do klienta. Zatonął na wybrzeżu jutlandzkim (duńskim) podczas rejsu dostawczego.
Okręty nie nadawały się do walki, ponieważ ich prędkość i zasięg (podwodny) były w najlepszym razie ograniczone. Był także bardzo słabo wyważone, co szczególnie uwydatniało się podczas wystrzeliwania torped.
Według doniesień Abdül Hamid był wyłączony z użytku już w 1909 roku. W 1914 roku niemiecka komisja wojskowa na krótko rozważała użycie tego okrętu podwodnego do obrony portu, ale okazało się, że jego kadłub był już zbyt mocno skorodowany.

#18. II wojna światowa – żołnierze z oddziału 1. Południowoafrykańskiej Dywizji Piechoty próbują pchać osła, uparcie odmawiającego marszu podczas patrolu na pustyni, 21 lipca 1941 roku. Osły były używane do transportu wody i zaopatrzenia.

#19. Arnold Schwarzenegger w muzeum Whitney, Nowy Jork, 1976 rok.

#20. Napis „Jedź z nami do Niemiec!! na warszawskim biurze werbunkowym Arbeitsamtu przy ul. Nowy Świat 68, 1942 rok.

Slogan „Jedź z nami do Niemiec” w czasie II wojny światowej był wykorzystywany do werbunku polskich robotników przymusowych przez niemieckie władze. Hasło znajdowało się m.in. na biurze Arbeitsamtu, czyli niemieckiego urzędu pracy przy ulicy Nowy Świat w Warszawie. Podczas jednej z akcji dywersyjnych polskiego podziemia napis został zmieniony na „Jedźcie sami do Niemiec”. Autorem przeróbki był Jan Bytnar, pseudonim Rudy.
W 2017 roku jedno z biur pośrednictwa pracy stworzyło takie ogłoszenie:

Jedź z nami do Niemiec!! Głosiło w latach czterdziestych ubiegłego wieku hasło, którym władze zachęcały polskich robotników do wyjazdu na roboty przymusowe do tego pięknego kraju. Dzisiaj nikogo do wyjazdu do Niemiec zachęcać nie trzeba, a warunki podejmowania pracy lub działalności gospodarczej w porównaniu z pierwszą połową lat 40-tych XX wieku radykalnie zmieniły się na korzyść obcokrajowców. Osobom zdecydowanym na wyjazd w celu prowadzenia działalności gospodarczej, szczególnie w formie spółek kapitałowych, oferujemy pomoc doradczą w każdym aspekcie związanym z założeniem i prowadzeniem firmy w Niemczech.

Na post zwrócił uwagę dyrektor Muzeum Stutthof, oburzył on także dyrektora Muzeum Auschwitz, którzy skontaktowali się bezpośrednio z biurem. Przedstawiciel firmy szybko zareagował, ale niesmak pozostał:

Wpis został natychmiast usunięty. Nie jest i nigdy nie było intencją administratora witryny obrażanie niczyich uczuć [..]

W poprzednim odcinku