Bycie sobą

W pierwszym poście tego bloga napisałem, że nie da się stwierdzić czym jesteś w sensie fizycznym, bo nie ma czegoś takiego. Po roku i czterech kolejnych znajomościach w plecy z powodu zadręczania ludzi i po jednej sensownej dyskusji rozciągniętej w czasie i z masą tematów pobocznych, wiem do czego jest mi najbliżej w sensie fizycznym. Uznałem, że jestem zbiorem wzorców aktywności mózgu, a mój byt opiera się na podobieństwie do siebie z wczoraj. W dalszym ciągu i z równym przekonaniem odrzucam utożsamianie się zarówno z samym mózgiem, jak i ze świadomością z dokładnie tych samych powodów.

"Po prostu nie możemy doświadczyć braku życia (...) Wszystko co mamy i czym jesteśmy to coś, a nie nic."

Nie ma transferu duszyczki między ludźmi. Po śmierci jest pozostawanie przy nie swoim życiu, które nie ma właściciela. To tylko durna świadomość uzurpuje sobie prawo własności. A pozostaje sie przy tym zyciu, ktorego wzorce aktywnosci mozgu sa najbardziej na swiecie zblizone do twoich.

Swiadomosc to tylko narzedzie mozgu do autokorekty na zasadzie sprzezenia zwrotnego. Nie jestem nią bo nie przestaje istniec na urwanym filmie (podobno).

Zadnego poczatku nigdy nie bylo i nie bedzie tez konca, są skrajnie nielogiczne, a poza tym juz jakis czas temu udowodniona no-hiding theorem orzekla, ze nie da sie zniszczyc ani stworzyc informacji kwantowej, wiec w chwili powstania w-swiat mial jej tyle co dzis.

Dla wprowadzenia w odpowiedni nastrój, zaczynam od staropolskiej definicji wszystkości:

https://vader.joemonster.org/upload/rjc/18588825e3cd236processed.jpg

Postanowiłem ją wskrzesić i odświeżyć. Najpierw jednak kilka definicji pomocniczych.