Gdy depresja pociąga do ostateczności i nagle znikąd przychodzi opamiętanie, czyli historia naszego bojownika

Obecnie mam 32 lata. Krótko opisując moje życie byłem człowiekiem klasycznie szczęśliwym. Skończyłem studia takie, jakie chciałem skończyć.
- Prowadziłem/prowadzę dobrze prosperującą działalność gospodarczą,
- Z własnej nieprzymuszonej woli wziąłem wcześnie ślub z cudowną kobietą,
- W wieku 25 lat kupiłem mieszkanie od developera i posiadałem w gospodarstwie dwa nowe auta w tym jedno wymarzone - sportowe, czyli hothatch.

Niestety od ponad 10 lat żyję z depresją. Depresją, która spowodowana jest moją dobrocią. Każdemu zawsze byłem w stanie pomoc, każdemu mogłem coś ofiarować, każdy kto zadzwonił do mnie o pomoc - otrzymał ją, najczęściej bezpłatnie. A dzwonili w sprawach, którymi zajmowała się moja firma.

Byłem pewny, że ludzie wokół to osoby, na których zawsze mogę polegać, które niejednokrotnie zaproszą mnie na przysłowiowe piwo, jakiś wypad za miasto i podobne. Bardziej mylić się nie mogłem. Dwa razy dostałem mocny nóż w plecy co powodowało u mnie załamanie, ale poza przybiciem, nie dbaniem o siebie i ogromnym bałaganem wokół - nic więcej nie miało miejsca.

W ramach rozwoju własnej osoby postanowiłem założyć drugą firmę, która również zaczęła dobrze prosperować. Kupowałem kolejne sprzęty, rozwijałem się i nagle… COVID. Pandemia spowodowała, że moja nowo otwarta firma zaczęła ciągnąć mnie bardzo mocno w dół. Miałem oszczędności, więc liczyłem na bardzo szybko koniec tego cyrku i wrócenie do normalności…

…nie dałem rady.

Po półtorej roku pandemii z 400 tysięcy oszczędności nie miałem nic. Mało tego - zacząłem tonąć w długu, który końcem końców sięgnął ponad miliona. Miałem na głowie Urząd Skarbowy (zajęli mi wszystko), ZUS, komorników i prywatnych wierzycieli. Zacząłem pracować dzień i noc w pierwszej firmie, aby odrabiać i ratować to co się dało.

Cała ta sytuacja wpływała negatywnie na moje otoczenie. Pojawiły się również problemy rodzinne - każdy ma swoje granice. Byłem blisko rozwodu, już praktycznie nie mieszkałem w domu.

Zacząłem chodzić do specjalisty. Ten kazał mi się wyprowadzić z domu, ograniczyć kontakty ze wszystkimi i skierował mnie na leczenie tabletkami, którego odmówiłem.

No ale do rzeczy. Rok 2022, od dwóch dni miałem w głowie dramat. Pisałem do wielu osób prośbę o pomoc, mówiłem co się ze mną dzieje. Jedna z bliższych mi osób się zainteresowała, ale wieczorna impreza kilka miast dalej była ważniejsza. Wsiadłem w auto i pojechałem pojeździć, to mnie uspokajało. W wielu rozmowach wspominałem o moim ś.p dalekim znajomym, który uderzył samochodem w drzewo pod swoim domem - osierocił rocznego syna i zostawił żonę.

I niestety. Nagle moją głowę ogarnęła pustka. Przestały mi lecieć łzy i zniknął smutek z twarzy. Przestałem widzieć, słyszeć i racjonalnie myśleć. Była 3 w nocy. Miałem w sobie bodziec, który mnie prowadził i który włączył u mnie tryb autopilota. Straciłem kontakt z rzeczywistością. Rozpędziłem się na leśnej drodze do 230km/h i nie miałem zamiaru skręcać na końcu prostej drogi. Nie chciałem skrzywdzić nikogo innego, a nagle z przeciwka jechał w moim kierunku samochód. Jego światła z reflektorów dotarły do mojej głowy i mnie obudziły. Zatrzymałem się, musiałem wyjść z samochodu i usiąść na poboczu. Wróciłem do domu i nie przekraczałem 60km/h. Powiedziałem o tym żonie i od tego momentu dostałem od niej wsparcie jak nigdy. Kilkunastu osobom kazałem spierdalać ode mnie, przywykłem do trybu samotnika - rodzina mi wystarczy.

Czasami ciężko wyobrazić sobie brak chęci do życia, ale takie coś naprawdę istnieje.

Obecnie jestem w bardzo podobnym momencie. Jeszcze nie znalazłem wsparcia i jest mi w chuj ciężko. Nie wiem co będzie, ale nie dam się. Szkoda tylko, że to tak potwornie boli i że pierwszą myślą po przebudzeniu jest powrót do sytuacji, w której się znalazłem. Uczucie bezsilności jest nie do zniesienia. Pocieszam się faktem, że walcząc z całych sił kiedyś sprawię, że to minie. Nie mam zamiaru się poddawać.

Znam to doskonale. Obecnie sam jestem na dziennym oddziale. Terapia i bliskie osoby pomogą. Będzie dobrze, deprecha to bestia, z którą można wygrać.

Nie jestem żadnym specjalistą, ale gdyby ktoś z was potrzebował, tak zwyczajnie rozmowy to możecie pisać do mnie na priv. Nie poddawajcie się nigdy!

Temat depresji często jest bagatelizowany. A przyznanie się z korzystania pomocy psychologa, psychiatry czy terapeuty naraża człowieka na wyśmiewanie czy izolacje "bo On/Ona chodzi do psychiatry" choć w całym społecznym zapatrzeniu się na świat zachodni nikt nie dostrzega tego, że tam ludzie polecają sobie terapeutów, że to coś zupełnie normalnego, bo stabilność psychiczna jest najważniejsza w poprawie komfortu życia.

Mnie wk***wia, gdy niektórzy ot tak rzucają "mam depresję", bo mają zwykłego doła. Depresja a smutek to dwie różne rzeczy. Wtedy zwykle pytam, czy ma "zdiagnozowaną depresję". Takie bagatelizowanie tej choroby wpływa na błędne postrzeganie osób rzeczywiście chorych (i słynne porady typu "idź pobiegaj"*). Depresji lata temu poddał się mój brat, którego już nie ma z nami. Nie było nic po nim widać. Zdziwieniem był sam fakt, że on sam zdecydował się udać do psychiatry. Depresję zdiagnozowano, ale niedługo potem brat odebrał sobie życie. A zjawisko, które mnie wk**wia nawet nazwałem: depresja atencyjna. Nawet żona ma zakaz mówienia mi "I'm depressed" chyba że ma zamiar wybrać się do specjalisty.
* - tak, wiem że ta porada wraz z terapią akurat ma sporo sensu i wielu pomogła, ale chodzi mi o zjawisko "głupich porad na smutek".

Depresja to największa k**wa. Przechodziłem lata temu, od dorosłego życia regularnie się o nią ocieram przez stres, na szczęście zawsze w odpowiednim momencie udaje się wywinąć.
Nie życzę nikomu tego stanu.

Ogólnikowo, można mieć depresję spowodowaną przeciążeniem psychiki (jak w Twoim przypadku) lub farmakologiczną (chemia w mózgu nie działa prawidłowo i niezależnie od tego, jak dobrze nam się układa, poziom serotoniny i dopaminy będzie do dupy). Szczęściem w nieszczęściu, masz to pierwsze. Potrafisz cieszyć się życiem i jesteś inteligentny. Przez swoją wrażliwość, dałeś sobie wejść na głowę ludziom, na których nie warto splunąć. Niestety otaczają nas tacy, pijawki które bez skrupułów i bezwstydnie, będą doić z nas wszystko póki będzie co. Szczęśliwie, masz wsparcie w żonie, co jest największym szczęściem jakie może spotkać człowieka zmagającego się z problemami. Druga połówka. Czytam, że pomimo tego całego syfu udało Ci się kolejny raz stanąć na nogach. To świadczy o Twojej sile. Dobrze, gdy porażki uczą nas pokory, gorzej, gdy sukces tworzy aroganckimi. I tutaj kolejny raz zdałeś egzamin, bo nie stałeś się dupkiem. Ciężką pracą wypracowałeś coś, czego inni będą zazdrościć. Nie zmieniłeś się przy tym w cwaniaka. Powodzenia przyjacielu, krocz przez życie z dumą ale i dystansem. Ostatecznie to wszystko jest tylko zbiorem pogubionych dzieci, które udają że wiedzą co to dorosłość. Nie daj się.

Mnie przed skokiem z balkonu trzymały najpierw koty... i to, że nikt by się nimi nie zajął, a potem leki. Funkcjonuję, melduje się co tydzień na terapii, co trzy miesiące u psychiatry, ale daje rade i widzę malutkie światełko w tunelu, jednak nadal boje się nadchodzącej jesieni-zimy, bo mój biznes jest mocno sezonowy i to właśnie 2 lata temu miałam najgorsze załamanie (w pierwszym roku działalności), ale teraz mam mega wsparcie i wiem, co mnie czeka, więc liczę, że będzie lepiej. Musi być.

Ja tylko wtrącę takiego małego cosika, który jest zapewne oczywisty dla niektórych, ale dla mnie nie był i się namordowałam psychicznie. Miałam stany depresyjne. Wszystko się działo dobrze w moim życiu, ale w każdej wolnej chwili dziwne myśli przychodziły mi do głowy, nie dawałam rady robić niczego więcej niż musiałam. Wracałam do domu i od razu kładłam się do łóżka wyczerpana. Były myśli S, ale na szczęście (?) od dziecka mam tanatofobię, więc sobie tylko o S fantazjowałam. Codziennie. W końcu trafiłam na spotkanie klasowe i usłyszałam rozmowę dwóch koleżanek. Miały tak samo jak ja, dopóki nie trafiły do endokrynologa. Zbystrzyłam się, bo mój ojciec ma niedoczynność tarczycy - postanowiłam iść się przebadać. TSH okazało się wyjebane w kosmos. Myślałam (bo wcześniej kompletnie się tym nie interesowałam), że niedoczynność to w sumie tylko tycie i zmęczenie fizyczne, a ono wpływa również na depresję. Odkąd biorę leki, a to już z 5 lat, ani razu nie miałam choćby cienia myśli typu "moje życie jest bez sensu". Wiem, że to tylko jeden z powodów, ale może komuś się przyda - warto w razie czego ten powód potwierdzić lub wyeliminować.

Od ponad 10 lat zajmuję się głęboko niepełnosprawnym dzieckiem. Na początku jeszcze wmawiałam sobie, że "wszystko będzie dobrze". Później zrozumiałam, że nie będzie i zaczęły się jazdy z psychiką. Obecnie zdiagnozowana depresja i nerwica. Na lekach od kilku lat. Miałam cudowną panią psycholog, ale niedawno zmieniła pracę i póki co nie mogę znaleźć nikogo, kto dawałby mi choć część tego, co ona. Ostatnio jest mi strasznie źle na psychice, z nasilonymi myślami samobójczymi włącznie. Nie mam już siły. Tak po prostu.

Na całą dyskusję zapraszam do naszej grupy reakcyjnej. Wpis z łatwością odnajdziesz...