Zatrzymane w kadrze CDXXXVIII - Piękna Sofia w swojej willi

#1. Nauczycielka, pani Potts, prowadzi lekcję matematyki na peronie londyńskiego metra podczas nalotu, 1942 rok.

#2. Amerykańskie władze wojskowe przygotowują się do egzekucji 74-letniego dr. Clausa Karla Schillinga w Landsbergu w Niemczech, 28 maja 1946 roku.

Schilling to niemiecki zbrodniarz wojenny. W czasie II wojny światowej pracował jako lekarz w obozie koncentracyjnym w Dachau i przeprowadzał eksperymenty medyczne na więźniach.
Był doktorem medycyny i specjalistą w zakresie malarii. W latach 1942-1945 przeprowadzał zbrodnicze eksperymenty medyczne na więźniach Dachau, które dotyczyły badania odporności na malarię. Eksperymenty te objęły ponad 1000 więźniów, z których około 400 zmarło, a wielu innych poniosło uszczerbek na zdrowiu.
Po wojnie Schilling został oskarżony przez władze amerykańskie w procesie załogi Dachau w 1945 roku. 13 grudnia 1945 roku został skazany za przeprowadzanie wyżej wspomnianych eksperymentów na karę śmierci przez powieszenie. Wyrok wykonano w więzieniu Landsberg 28 maja 1946 roku.

#3. Centrala telefoniczna na Wall Street, Nowy Jork, 1961 rok.

#4. James Hetfield, wokalista zespołu Metallica i jego rodzina, 2004 rok.

#5. Albert Einstein w wolnym od fizyki czasie, 1939 rok.

#6. Bracia Kliczko z rodzicami w latach 80. XX wieku.

#7. Emil Mătăsăreanu przy swoim samochodzie strzela do policji po obrabowaniu banku. Północna część Hollywood, 28 lutego 1997 roku.

28 lutego 1997 roku o godzinie 9:17 Phillips i Matasareanu rozpoczęli atak na Bank of America w North Hollywood. Obaj byli dobrze znani policji, gdyż wcześniej napadali na opancerzone samochody i banki, z których ukradli w sumie ponad 1 600 000 dolarów. Złodzieje byli bardzo dobrze przygotowani do napadu – Philips i Matasareanu mieli na sobie kamizelki kuloodporne wykonane z kevlaru. Całość ważyła ponad 20 kilogramów. Na wyposażeniu mieli także karabin G3, karabin Typ 56, karabinek AK, karabin AR-15, pistolet Beretta 92.
Sam napad rabunkowy przebiegł sprawnie i złodzieje zrabowali ponad 300 tysięcy dolarów.
Gdy wyszli z banku, na zewnątrz czekała już na nich policja. Rabusie próbowali uciec z miejsca zdarzenia, Matasareanu w swoim samochodzie, a Phillips tuż przy nim – pieszo. Cały czas kontynuowali wymianę ognia z funkcjonariuszami. Problem stróżów prawa polegał na tym, że mieli w swoim standardowym wyposażeniu zaledwie pistolety Beretta 92, które były bezużyteczne przeciwko uzbrojeniu napastników i trzeba było czekać na SWAT.
Podczas marszu Philips został ranny, co spowodowało, że przestał nadążać za samochodem. W pewnym momencie obaj napastnicy rozdzielili się. Po kolejnej długiej wymianie ognia Philips schował się za ciężarówką, po czym zacięła mu się broń. Po kolejnym postrzale Philips, nie widząc szans na ucieczkę, popełnił samobójstwo.
Matasereanu próbował dalej uciekać sam. Usiłował zatrzymać przejeżdżające obok samochody, gdyż jego własny był już zbyt uszkodzony. Wówczas do akcji wkroczył oddział antyterrorystów. Po krótkiej wymianie ognia podejrzany nie był w stanie kontynuować walki z powodu odniesionych ran i został aresztowany. Zmarł jednak po kilku minutach od ran i szoku pourazowego.
Obaj bandyci zginęli, dwunastu policjantów i ośmiu cywilów zostało rannych, a wiele pojazdów i innego mienia zostało uszkodzonych lub zniszczonych przez prawie 3000 sztuk amunicji wystrzelonych przez Phillipsa i Matasareanu oraz policję.

#8. Vikki Dougan w czarnej sukience bez pleców na ulicach Hollywood, 1957 rok.

#9. Angelina Jolie ze swoim ojcem Jonem Voightem na 58. ceremonii wręczenia Oscarów, 1986 rok.

#10. Rzut stulecia – igrzyska olimpijskie, Monachium, 1972 rok. Niemiec Wilfried Dietrich ważący 110 kg rzuca na matę 200-kilogramowego Amerykanina Chrisa Taylora.

#11. Wesele Baracka i Michelle Obamów w 1992 roku

#12. Chłopiec od podawania piłek Roger Federer na zdjęciu z Mansour Bahramim i Jimmym Connorsem podczas turnieju tenisowego Swiss Indoors Basel, 1995 rok.

Mansur Bahrami największą furorę w tenisowym światku zrobił... po zakończeniu kariery. Ze względu na swoje niesamowite poczucie humoru i zdolności improwizacyjne jest niezwykle chętnie zapraszany na wszelkiej maści turnieje czy mecze pokazowe.
Podczas swojej kariery zawodowej najwyżej sklasyfikowany w rankingu deblistów był na 31. miejscu w lipcu 1987 roku, z kolei w zestawieniu singlistów w maju 1988 roku był na 192. pozycji. Wygrał dwa turnieje ATP i był w finale French Open w 1989 roku.

#13. Michael Jordan z fanem na bosaka, ponieważ gwiazdor odmówił wspólnego zdjęcia z kimś noszącym buty firmy Reebok (prawdopodobnie ze względu na wiążący go kontrakt z firmą Nike), 1997 rok.

#14. Wiktoriańska para starająca się nie śmiać podczas wykonywania zdjęć, lata 90. XIX wieku.

#15. Rzymska willa Sofii Loren, 1964 rok. Grande Villa składała się z 50 pieczołowicie urządzonych pokoi, w tym luksusowych apartamentów gościnnych i rozległych ogrodów.

#16. Steve Irwin z córką Bindi i ich nowym przyjacielem, 2006 rok.

Steve Irwin zginął 4 września 2006 roku około godziny 11 czasu lokalnego w wypadku na Wielkiej Rafie Koralowej w okolicach Port Douglas w stanie Queensland w Australii. Przyczyną śmierci było przebicie klatki piersiowej (a bezpośrednio serca) kolcem jadowym płaszczki w trakcie realizowania zdjęć pod wodą do filmu dokumentalnego. Jak podali zaprzyjaźnieni z Irwinem naukowcy, płynął on nad płaszczką, kiedy ta ugodziła go prosto w serce.
Irwin, wspólnie z Philippe’em Cousteau, wnukiem Jacques’a Cousteau, był w trakcie filmowania programu telewizyjnego na temat szkaradnic zatytułowanego „Najgroźniejsze stworzenia oceanu” (The Ocean’s Deadliest), lecz w tym dniu pogoda nie pozwoliła na rozpoczęcie zdjęć. Irwin zdecydował się więc na sfilmowanie kilku „lżejszych” scen do programu dla dzieci, który przygotowywał wspólnie ze swoją córką Bindi. Przypadkowo przepłynął zbyt blisko płaszczki, która poczuła się zagrożona i zaatakowała go, powodując jego niemal natychmiastową śmierć.
Irwin był trzecim Australijczykiem, który zginął w wyniku reakcji obronnej płaszczki. Na całym świecie odnotowano tylko 17 takich przypadków. Jest to pierwszy znany przypadek uchwycenia takiego momentu na taśmie filmowej.

#17. Angelina Jolie, Brittany Murphy i Winona Ryder na premierze filmu „Przerwana lekcja muzyki”, 2000 rok.

#18. Dolly Parton i jej mąż Carl Dean, 1966 rok.

#19. Nauka bezpiecznego obchodzenia się z broną w szkole w stanie Indiana, 1956 rok. Zdjęcie Graya Villeta znalazło się w magazynie Time.

#20. Polscy uchodźcy w Afryce Wschodniej (obecnie Tanzania), fotografia pochodzi z 1946 roku.

Po agresji hitlerowskich Niemiec na Związek Sowiecki w czerwcu 1941 r. i zawarciu układu Sikorski–Majski w lipcu 1941 r., kiedy to Polska i Związek Sowiecki stały się sojusznikami, władza w Moskwie pozwoliła ludności polskiej opuścić miejsca zesłania.
Ludność polska, zarówno cywilna jak i wojskowa, została ewakuowana do Iranu z terenów Związku Sowieckiego w dwóch etapach od marca do września 1942 r. Główny szlak wiódł przez Turkmenistan do obozu przejściowego Pahlevi w Iranie (obecnie Bandar-e Anzali), a stamtąd głównie do obozów w Teheranie. Po zakończeniu ewakuacji na terenie Iranu znalazło się ponad 110 tys. obywateli polskich. Niestety ze względu na zły stan zdrowia spowodowany warunkami życia w Związku Sowieckim oraz trudami podróży ponad 2100 osób (5,7% ogółu) zmarło w Iranie z powodu dyzenterii, tyfusu, malarii i chorób spowodowanych niedożywieniem.
Polska ludność cywilna nie mogła długo pozostawać w Iranie ze względu na napiętą sytuację międzynarodową i zagrożenie ofensywą niemiecką. Terytorium Polski było okupowane, więc rząd polski mógł liczyć wyłącznie na pomoc Brytyjczyków w znalezieniu schronienia dla ludności. Brytyjczycy zgodzili się na ewakuację polskiej ludności cywilnej z Iranu i przedstawili plan umiejscowienia osiedli uchodźczych. Transporty morskie kierowano do obozów tranzytowych w Indiach Brytyjskich (port Karachi w dzisiejszym Pakistanie), a stamtąd do osiedli w Indiach, Afryce, Meksyku i Nowej Zelandii. Operacja ta była skomplikowana, czasochłonna i kosztowna, zwłaszcza w warunkach toczącej się wojny.
Główna fala uchodźców polskich popłynęła z Iranu do Afryki. Tempo ewakuacji polskich uchodźców z Iranu do Afryki było wysokie. Pod koniec 1944 r. w trzech krajach Afryki Wschodniej przebywało łącznie 13 364 obywateli polskich, z tego zaś aż 6631 w Tanganice. Przewidywany koniec wojny ograniczył dalsze ewakuacje.

W poprzednim odcinku