Oto najtwardsi znani ludzie, którzy żyli na Ziemi

Nicholas George Winton (ur. 19 maja 1909 w Londynie, zm. 1 lipca 2015 w Slough) – Brytyjczyk, w roku 1939 zorganizował transport 669 żydowskich dzieci z okupowanych przez Niemców Czech do Wielkiej Brytanii. Winton znalazł domy dla dzieci. Operację, w której wziął udział, określa się mianem czeskiego kindertransportu. Prasa w Wielkiej Brytanii określiła go mianem „brytyjskiego Schindlera”. Udział Wintona w ratowaniu Żydów pozostawał nieznany nawet dla najbliższych aż do roku 1988, kiedy jego żona odnalazła na strychu zapiski i dokumenty z tamtego okresu.

Witold Pilecki (ur. 30 kwietnia?/13 maja 1901 w Ołońcu, zm. 25 maja 1948 w Warszawie) – rotmistrz kawalerii Wojska Polskiego, współzałożyciel Tajnej Armii Polskiej, żołnierz Armii Krajowej, więzień i organizator ruchu oporu w KL Auschwitz.

19 września 1940 dał się ująć w łapance na Żoliborzu. Do obozu w Auschwitz Pilecki trafił w nocy z 21 na 22 września 1940 wraz z tzw. drugim transportem warszawskim. Jako więzień nr 4859 był głównym organizatorem konspiracji w obozie. W zorganizowanej przez niego siatce nazwanej przez Pileckiego ZOW (Związek Organizacji Wojskowej) byli między innymi: Stanisław Dubois, Xawery Dunikowski i Bronisław Czech.

Opracowywał pierwsze sprawozdania o ludobójstwie w Auschwitz („raporty Pileckiego”) przesyłane przez pralnicze komando do dowództwa w Warszawie i przez komórkę „Anna” w Szwecji dalej na Zachód. Meldunki o sytuacji w obozie przekazywane były także do głównej kwatery AK za pomocą uciekinierów z obozu. Jedna z takich ucieczek na polecenie Pileckiego odbyła się 16 maja 1942, a dokonali jej porucznik Wincenty Gawron oraz Stefan Bielecki. Kolejną ucieczkę z meldunkami ZOW 20 czerwca 1942 zorganizowali Eugeniusz Bendera, Kazimierz Piechowski oraz porucznik Stanisław Jaster. Więźniowie ci dokonali ucieczki najbardziej spektakularnej w historii Auschwitz, wyjeżdżając uzbrojeni po zęby w przebraniu SS-manów ukradzionym samochodem marki Steyr 220 należącym do komendanta obozu Rudolfa Hoessa.

Za swoją działalność konspiracyjną Pilecki, jeszcze jako więzień obozu, w listopadzie 1941 został awansowany przez gen. Stefana „Grota” Roweckiego do stopnia porucznika.

W nocy z 26 na 27 kwietnia 1943 Pilecki wraz z dwoma współwięźniami, którymi byli Jan Redzej i Edward Ciesielski, zdołał uciec z obozu. Wzdłuż toru kolejowego doszli do Soły, a następnie do Wisły, przez którą przepłynęli znalezioną łódką. U księdza w Alwerni dostali posiłek oraz przewodnika (Kazimierza Buczka). Przez Tyniec, okolice Wieliczki i Puszczę Niepołomicką przedostali się do Bochni i tam ukrywali się u państwa Oborów przy ulicy Sądeckiej. Następnie dotarli do Nowego Wiśnicza, gdzie Witold Pilecki odnalazł prawdziwego Tomasza Serafińskiego. Serafiński skontaktował go z oddziałami AK, którym przedstawił swój plan ataku na obóz w Oświęcimiu. W 1944 roku walczył w Powstaniu Warszawskim.

Joseph Medicine Crow-High Bird (ur. 27 października 1913 nieopodal Lodge Grass w Montanie, zm. 3 kwietnia 2016 w Billings) – amerykański antropolog i historyk pochodzenia indiańskiego. Opisywał historię własnego plemienia Kruków (Wron) oraz innych Indian – rdzennych mieszkańców kontynentu północnoamerykańskiego. Najbardziej znany z prac i wykładów dotyczących bitwy nad Little Bighorn.

Po przybyciu do Europy w 1943 początkowo walczył jako zwiadowca 103. Dywizji Piechoty. Przed każdą walką malował ciało pod mundurem w czerwone pasy, stanowiące barwy wojenne swojego plemienia, a dla ochrony przed zranieniem pod hełmem nosił święte orle pióro pomalowane na żółto. W czasie walki w Europie dokonał czterech czynów, dzięki którym – podobnie jak jego dziadek – uzyskał status wodza wojennego.

Aby zostać wodzem wojennym, należało: dotknąć żywego wroga, nie zabijając go, zdobyć jego broń, przeprowadzić udany atak i porwać jego konia. Czynów tych dokonał, pokonując w walce wręcz i rozbrajając niemieckiego żołnierza, dowodząc oddziałem, który pod ogniem nieprzyjaciela przeniósł ładunki wybuchowe, przy pomocy których wysadzono niemiecką pozycję umocnioną na Linii Zygfryda. Joe Medicine Crow uprowadził też pięćdziesiąt koni ze stajni batalionu SS, sprostawszy tym samym wymogom godności wodza wojennego. Był ostatnim wodzem wojennym ze swojego plemienia.

Za walkę we Francji otrzymał amerykańskie i francuskie odznaczenia za odwagę. Uhonorowany doktoratami honoris causa przez University of Southern California i Rocky Mountain College.

Desmond Thomas Doss (ur. 7 lutego 1919 w Lynchburgu, zm. 23 marca 2006 w Piedmont) – żołnierz Armii Stanów Zjednoczonych, pierwszy człowiek w historii Stanów Zjednoczonych odmawiający walki oraz dotykania broni (tzw. obdżektor), który jako sanitariusz otrzymał Medal Honoru. Podczas dokonywania heroicznych czynów, za które został odznaczony Medalem Honoru, miał stopień starszego szeregowego. Służbę pełnił w Medycznym Korpusie 307 Pułku, 77 Dywizji Piechoty.

Cytat z ceremonii odznaczenia Medalem Honoru

Ranga i jednostka:
Szeregowy Armii Stanów Zjednoczonych, Korpus medyczny 307 pułku piechoty, 77 dywizji piechoty.

Miejsce i data zdarzenia: W pobliżu Urasoe Mura, Okinawa, wyspy Riukiu, 29 kwietnia – 21 maja 1945.

Rozpoczął służbę w: Lynchburg, w stanie Wirginia.

Urodzony: Lynchburg, w stanie Wirginia.

G.O. No.: 97, 1 Listopada 1945.

Szeregowy Desmond T. Doss był sanitariuszem kompanii 307 pułku piechoty w czasie, gdy 1 batalion tego pułku szturmował niedostępne, 130-metrowe urwisko.

Gdy nasze oddziały osiągnęły szczyt urwiska, napotkały zmasowany opór artylerii, moździerzy i karabinów maszynowych, wskutek czego około siedemdziesięciu pięciu ludzi zostało rannych, a pozostali byli zmuszeni wycofać się. Szeregowy Doss, zamiast ratować się ucieczką, pozostał na silnie ostrzeliwanym szczycie wraz z wieloma rannymi, wynosząc ich z pola bitwy na brzeg urwiska, a potem spuszczając kolejno po linie na dół, gdzie mogli otrzymać pomoc ze strony kolegów.

2 maja na tym samym urwisku, wystawiony na ogień z broni palnej i moździerzy, ratował człowieka leżącego 200 metrów w głębi przedpola. Dwa dni później ocalił czterech ludzi podczas ataku na silnie strzeżoną grotę, podchodząc do nich pod nawałnicą granatów ręcznych na odległość dziesięciu metrów od wejścia groty, gdzie opatrzył ich, a potem wyniósł w bezpieczne miejsce, czterokrotnie pokonując tę samą drogę.

5 maja, nie zważając na ogień nieprzyjaciela, spieszył na pomoc rannemu oficerowi artylerii. Założył opatrunek, zaciągnął rannego do zagłębienia terenu, by dać mu ochronę przed ostrzałem z broni ręcznej, i wśród wybuchów pocisków armatnich podawał osocze, sam będąc nieosłoniętym przed kulami nieprzyjaciela. Tego samego dnia, gdy ranny żołnierz padł kilkanaście metrów od nieprzyjacielskich pozycji, udzielił mu pomocy i niósł przez odcinek około 100 metrów pod ciągłym ostrzałem.

21 maja w czasie nocnego ataku na ufortyfikowane wzniesienie w pobliżu Shuri pozostał na przedpolu, podczas gdy reszta kompanii wycofała się i ukryła. Ryzykując, że może zostać wzięty za japońskiego żołnierza chcącego przedostać się na teren amerykańskiego oddziału, niósł pomoc potrzebującym, dopóki sam nie został ciężko ranny w nogi na skutek eksplozji granatu. Zamiast przywołać innego sanitariusza, sam próbował opatrzyć sobie rany i czekał pięć godzin, aż noszowi dotarli do niego i zabrali go na tyły.

W drodze zostali zaskoczeni atakiem nieprzyjacielskiego czołgu, a szeregowy Doss, widząc leżącego ciężko rannego w głowę żołnierza, zczołgał się z noszy i polecił noszowym, by najpierw zajęli się tym człowiekiem. Czekając na ich powrót, otrzymał kolejną ranę. Tym razem kula snajpera ugodziła go w ramię, powodując skomplikowane złamanie kości. Okazując najwyższy hart ducha, z pomocą kolegi przywiązał łożysko karabinu do swej złamanej ręki, by ją unieruchomić, i w takim stanie czołgał się jeszcze około 300 metrów po pobojowisku w kierunku stacji medycznej.

Dzięki swemu bezprzykładnemu męstwu i niezłomnej woli w obliczu skrajnie niebezpiecznych warunków szeregowy Doss uratował życie wielu ludzi. Jego nazwisko stało się w 77 dywizji piechoty symbolem waleczności i poświęcenia sięgającego daleko poza granice obowiązku.

Harriet Tubman (ur. jako Araminta Ross, ok. 1820 w hrabstwie Dorchester w stanie Maryland, zm. 10 marca 1913 w Auburn w stanie Nowy Jork) – afroamerykańska abolicjonistka, zbiegła niewolnica, działaczka w ramach Underground Railroad, zwiadowczyni w armii Unii podczas wojny secesyjnej. Była przewodniczką podczas rajdu na Combahee Ferry, przeprowadzonego przez 2 Ochotniczy Pułk Piechoty Karoliny Południowej, którego żołnierzami byli Afroamerykanie. Podczas tego rajdu, którym dowodził pułkownik James Montgomery, uwolniono ponad 750 niewolników. Jeszcze przed wojną odbyła, z narażeniem życia i własnej wolności, 19 misji, wracając do niewolniczego stanu Maryland, umożliwiając ucieczkę z niewolnictwa ponad 300 osobom.

Galvarino (zm. 30 listopada 1557) – wojownik z plemienia Mapuczy, który walczył przeciwko Hiszpanom w czasie wojen z Araukanami.

Wojownik brał udział w bitwie pod Lagunillas, która odbyła się 8 listopada 1557 roku. Hiszpanie, wspomagani przez wcielonych do swojej armii 4000 Indian, wygrali bitwę. W wyniku walki zginęło 300 Mapuczy, a 150 wzięto do niewoli. Galvarino został pojmany. Hiszpanie chcieli przestraszyć Indian, dlatego wziętym do niewoli Indianom poobcinali nosy oraz dłonie.

Galvarino stracił obie dłonie. Po powrocie do swojego plemienia Galvarino namówił wodza, aby zaatakować wroga. Indianie postanowili zawalczyć z Europejczykami. Mężczyzna przywiązał sobie do rąk noże i stanął na czele jednej z atakujących grup. 30 listopada 1557 roku odbyła się bitwa pod Millaraupe. Wojskami Mapuczy dowodził Caupolican, a konkwistadorami Garcia Hurtado de Mendoza.

Galvarino zabił 30 Hiszpanów. Udało mu się dostać do jednego z hiszpańskich generałów i za pomocą noży pozbawił go życia. Mimo przewagi liczebnej Indianie przegrali bitwę. Zginęło ponad 3000 Indian, a 800 trafiło do niewoli. Galvarino został pojmany. Hiszpanie byli pod wrażeniem waleczności mężczyzny, dlatego zaproponowali mu wolność. Galvarino miał powiedzieć, że jeśli Hiszpanie go puszczą, to zagryzie ich na śmierć, więc konkwistadorzy dokonali jego egzekucji. Zgodnie z popularną wersją wydarzeń rzucili wojownika psom na pożarcie, jednak Alonso de Ercilla y Zúñiga twierdzi w swoim eposie Araukana, iż Galvarino został powieszony. Plemię Mapuczy zostało podbite dopiero w 1881 roku przez chilijską armię.

Giles Corey, pisane też Cory lub Coree (ur. ok. 1612, zm. 19 września 1692 w Salem) – angielski farmer, który padł ofiarą procesu czarownic z Salem. Giles był jedyną ofiarą peine forte et dure wśród brytyjskich kolonistów w Ameryce Północnej.

Giles żył wraz z żoną Martą na swojej ziemi i był członkiem Kościoła Purytańskiego. W wieku 80 lat został posądzony o czary. Przedtem ochronił swoją żonę, która stała się ofiarą histerycznych oskarżeń wielu młodych kobiet. 16 kwietnia 1692 został poddany badaniu przez sędziego śledczego i następnie zamknięty na pięć miesięcy w więzieniu. W procesie głównym znalazło się prawie tuzin świadków, którzy potwierdzali zeznania oskarżających go kobiet.

Aby zmusić go do przyznania się do winy, dopuszczalną metodą tortur było miażdżenie wzmagającym ciężarem pod ogromnymi kamieniami (ewent. prowadzącym aż do zgonu). Ani wcześniej, ani później metoda ta nie była stosowana w kolonii Massachusetts. Giles umierał w ten sposób przez trzy dni w ogromnych cierpieniach, nie został jednak skazany. Zgodnie z legendą ostatnimi słowami farmera były „Więcej ciężaru”, po których dodano do obciążenia więcej kamieni, co spowodowało jego śmierć.

Khutulun, mongolska księżniczka, nalegała, aby każdy mężczyzna, który chciał się z nią ożenić, musiał pokonać ją w zapasach, oddając jej konie w przypadku przegranej.

Zdobyła 10 000 koni, pokonując potencjalnych zalotników.

Daniel Ken Inouye ur. 7 września 1924 w Honolulu, zm. 17 grudnia 2012 w Waszyngtonie) – amerykański polityk, działacz Partii Demokratycznej, który reprezentował ojczysty stan Hawaje w Senacie Stanów Zjednoczonych od 1963.

Podczas ataku podczas II wojny światowej na ufortyfikowaną pozycję niemiecką we Włoszech zostaje postrzelony w brzuch, wzrusza ramionami i niszczy dwa stanowiska karabinów maszynowych. Gdy miał zamiar rzucić granat, by zniszczyć trzecie, jego prawe ramię zostało niemal amputowane w łokciu przez ogień wroga. Teraz wpatruje się w swoje bezużyteczne, zwisające ramię, wciąż odruchowo ściskające granat. Krzyczy na swój pluton, aby się cofnął, w obawie, że granat wybuchnie, wyrywa granat z bezużytecznej ręki i drugą ręką rzuca go, eliminując Niemca w bunkrze. Kontynuuje marsz, zabijając jeszcze co najmniej jednego Niemca, zanim zostanie postrzelony, po raz piąty tego dnia. Po czym traci przytomność. Budzi się, gdy członkowie jego plutonu unoszą się nad nim. Mówi im, aby wrócili na swoje pozycje, ponieważ „nikt nie odwołał wojny!”. Trzeba mu było amputować ramię bez znieczulenia w szpitalu polowym.

Zwolniono go ze służby w randze kapitana. Za swoją dzielność w boju został uhonorowany 21 czerwca 2001 Kongresowym Medalem Honoru.

Po przyjęciu Hawajów do Unii jako 50. stanu zdobył nominację Partii Demokratycznej jako kandydat na jedynego wówczas reprezentanta Hawajów w Izbie Reprezentantów Stanów Zjednoczonych (istniał tam tylko jeden okręg wyborczy, tzw. At-Large. Drugi stworzono, kiedy już zasiadał w Senacie). Po wygraniu wyborów, 21 sierpnia 1959 objął urząd. W 1960 został wybrany ponownie i zasiadał w Izbie Reprezentantów do 3 stycznia 1963.

Inouye stał się szeroko znany, kiedy był członkiem specjalnej senackiej komisji ds. zbadania Watergate. To on przewodniczył też komisji do zbadania afery Iran-Contras (1987–1989).