Zatrzymane w kadrze – Upal(o)ne lato na brazylijskich plażach

#1. W 1987 roku, w obawie przed kontrolą policji, ze statku Solana Star wyrzucono do oceanu około 22 tony marihuany w puszkach. W latach 1987 i 1988 tysiące puszek zawierających marihuanę morze wyrzuciło na brzegi plaż Rio de Janeiro i São Paulo. Wydarzenie to stało się znane jako Can Summer.

#2. Arcybiskup Vinko Puljić, patriarcha Paweł i H.E. al-hajj Jakub efendi Selimoski (od lewej na kanapie) podpisują oficjalnie wystosowany apel o pokój w Jugosławii w 1992 roku w obecności René Felbera, przewodniczącego Szwajcarskiej Rady Związkowej.

#3. 11-letni Giuseppe Di Matteo, syn byłego członka sycylijskiej mafii, 1992 rok.

W odwecie za to, że były gangster Santino Di Matteo został informatorem, 23 listopada 1993 roku mafia porwała jego 12-letniego syna Giuseppe – za rozkazem stali Giovanni Brusca i Leoluca Bagarella. Według późniejszych zeznań jednego z porywaczy, Gaspare Spatuzzy, przebrani za policjantów mafiosi powiedzieli chłopcu, że zabierają go do ojca, który rzekomo w tym samym czasie był przetrzymywany pod ochroną policji.
Santino Di Matteo odbył desperacką podróż na Sycylię, aby spróbować wynegocjować uwolnienie syna, ale nic nie wskórał, gdyż los chłopca miał stanowić ostrzeżenie dla wszystkich, którzy chcieli obrócić się przeciwko włoskiej mafii.
W niewoli chłopiec ciężko zachorował z powodu złego traktowania i tortur. Niestety, 11 stycznia 1996 roku, po 779 dniach przetrzymywania, Giuseppe Di Matteo został ostatecznie uduszony, a jego ciało zostało następnie rozpuszczone w beczce kwasu – praktyka znana potocznie jako lupara bianca. Mordercami byli Enzo Brusca, brat Giovanniego, Vincenzo Chiodo i Salvatore Monticciolo na rozkaz Giovanniego Brusci.
W 1997 roku Di Matteo i Brusca spotkali się twarzą w twarz na sali sądowej. Zalewając się łzami, Di Matteo powiedział sędziemu: „Gwarantuję współpracę, ale temu zwierzęciu nic nie gwarantuję. Jeśli zostawicie mnie z nim samego na dwie minuty, odetnę mu głowę”. Brusca rzekomo poprosił wówczas rodzinę Giuseppe Di Matteo o przebaczenie.
W 1999 roku, za udział w morderstwie, Corte d'Assise w Palermo skazał Giovanniego Bruscę na 30 lat więzienia, jego brata Enzo na 28 lat, Vincenzo Chiodo na 27 lat, a Giuseppe Monticciolo i Salvatore Grigoliego na 20 lat. 31 maja 2021 roku Brusca został zwolniony warunkowo zwolniony z więzienia.

#4. Amerykańska stacja benzynowa z przeprosinami podczas kryzysu naftowego OPEC w 1973 roku.

#5. XIV Dalajlama podczas swojej pierwszej wizyty w Czechosłowacji i pierwszego spotkania z Václavem Havlem w 1990 roku. Obaj byli symbolem pokojowej walki z komunizmem i stali się bardzo dobrymi przyjaciółmi.

#6. Drużyna baseballowa złożona ze skazanych na śmierć więźniów. Ich egzekucje były odraczane tak długo, jak długo wygrywali, Wyoming, 1910 rok. Ich dobra passa trwała zaledwie cztery mecze.

#7. Konkurs na najpiękniejsze nogi w Paryżu, Francja, 1950 rok.

#8. Ben Cohen z Ben and Jerry's przed siedzibą konkurencyjnej firmy Häagen-Dazs, 1984 rok.

Firma Ben and Jerry's została założona przez Bena Cohena i Jerry'ego Greenfielda, którzy przyjaźnili się od dzieciństwa spędzonego w Merrick w stanie Nowy Jork. W 1977 roku Cohen i Greenfield ukończyli korespondencyjny kurs produkcji lodów w mleczarni Pennsylvania State University.
Cohen cierpi na anospię, czyli całkowity brak węchu. Dlatego też tworząc swój produkt, polegał bardziej na odczuciu dotyku w ustach, aby zapewnić odpowiednie doznania koneserom lodów. W efekcie opracowano pomysł dodawania kawałków czekolady do opakowań, co z biegiem czasu stało się znakiem firmowym Ben & Jerry's.
5 maja 1978 roku, inwestując 12 000 USD (równowartość 50 000 USD w 2022 roku), Cohen i Greenfield otworzyli lodziarnię w odnowionej stacji benzynowej w centrum Burlington w stanie Vermont. Pierwsza franczyza Ben & Jerry's została otwarta w 1981 roku przy Route 7 w Shelburne w stanie Vermont. W 1983 roku lody Ben & Jerry's zostały użyte do zbudowania „największego na świecie deseru lodowego” w St. Albans w stanie Vermont. Deser lodowy ważył 12 293 kilogramów!
W 1984 roku konkurencyjna firma Häagen-Dazs chciała, niekoniecznie zgodnie z literą prawa, ograniczyć dystrybucję Ben & Jerry's w Bostonie, co skłoniło Cohena i Greenfielda do złożenia pozwu przeciwko firmie oraz rozpoczęciu medialnej kampanii „Czego boi się Doughboy?”. W 1987 roku doszło do drugiej sprawy sądowej, gdyż H-D ponownie zaczęła wywierać wpływ na lokalnych sprzedawców do rezygnacji z towarów Ben & Jerry's. Obie sprawy sąd rozstrzygnął na korzyść Bena Cohena i Jerry'ego Greenfielda.

#9. Ernest Hemingway odbiera Literacką Nagrodę Nobla z rąk ambasadora Szwecji na Kubie, Pera Gunnara Vilhelma Aurella, w swoim domu na Kubie, 1954 rok.

#10. Francuscy ochotnicy cywilni dołączają do sił alianckich na plażach południowej Francji i pomagają w rozładowaniu statków z zaopatrzeniem, 16 sierpnia 1944 roku.

#11. Francuscy żołnierze z 13. Półbrygady Legii Cudzoziemskiej paradują w okolicy rzymskich ruin w Lambaesis w Algierii, 1958 rok.

Lambesis zostało założone jako obóz trzeciego legionu rzymskiego określanego jako Legio III Augusta na przełomie I i II wieku n.e. w czasach cesarza Trajana. Po wydzieleniu przez cesarza Septymiusza Sewera z Afryki Prokonsularnej prowincji Numidii pod wojskowym zarządem legata III legionu, Lambesis zostało jej stolicą, co świadczy o znacznej rozbudowie miasta w ciągu II wieku naszej ery.
Ruiny Lambesis są położone na niższych tarasach gór Auras i składają się z łuków triumfalnych (jeden Septymiusza Sewera, inny Kommodusa), świątyń, akweduktów, pozostałości amfiteatru, łaźni i dużej ilości murów domów prywatnych. Na północ i wschód znajduje się rozległy cmentarz z kamieniami pozostającymi na swych pierwotnych miejscach. Natomiast na zachodzie jest podobne miejsce, lecz kamienie zostały w większości zabrane i wykorzystane do budowy współczesnych wiosek.
W świątyni Eskulapa pozostała tylko jedna kolumna. Kapitol lub świątynia poświęcona Jupiterowi, Junonie i Minerwie, która została oczyszczona z gruzu, posiada portyk złożony z ośmiu kolumn.
Około kilometra od centrum starożytnego miasta znajdują się pozostałości dobrze zachowanego typowego obozu rzymskiego. Ma on rozmiary 500 na 420 metrów. W jego centrum są ruiny tetrapylonu, poczwórnego łuku triumfalnego, budowli datowanej na 268 rok naszej ery, o rozmiarach 28 na 20 metrów i 15 metrów wysokości. Jej południowa fasada ma zachowany perystyl do połowy wysokości ściany z rzędem masywnych kolumn jońskich na przedzie oraz rzędem korynckich pilastrów.

#12. Grossadmiral Karl Dönitz, który przez 20 dni pełnił funkcję drugiego (i ostatniego) przywódcy Niemiec III Rzeszy. Fotografia wykonana w 1980 roku, na kilka miesięcy przed jego śmiercią.

Po śmierci Adolfa Hitlera, 30 kwietnia 1945 roku, Karl Dönitz objął urząd prezydenta Rzeszy, który sprawował przez niecały miesiąc. 8 maja poddał III Rzeszę i został aresztowany 23 maja 1945 roku.
Dowództwo Royal Navy sprzeciwiało się zamiarom oskarżenia i postawienia przed sądem admirała Karla Dönitza. Admiralicja brytyjska stała na stanowisku, że niemiecka marynarka wojenna prowadziła wojnę „czystą”. Podobne opinie panowały w dowództwie US Navy. Nie znaleziono bowiem do tej pory dowodów wskazujących, że Dönitz prowadził wojnę morską w sposób niezgodny z obowiązującymi normami. Co więcej, praktyka prowadzenia wojny przez flotę III Rzeszy nie odbiegała w tym zakresie in minus od praktyki prowadzenia działań na morzu przez floty państw sprzymierzonych.
Ze względów politycznych Dönitz jednak musiał stanąć przed sądem. Rządy w Waszyngtonie, Londynie i w Moskwie twardo obstawały przy posadzeniu obu (także i Ericha Raedera) niemieckich najwyższych dowódców floty na ławie oskarżonych. Inne bowiem rozwiązanie oznaczałoby przejście do porządku dziennego nie tylko nad tysiącami ofiar, jakie poniosły alianckie floty handlowe, ale i faktem, że Dönitz był w końcu – aczkolwiek krótko – führerem nazistowskiej III Rzeszy, co byłoby absolutnie nie do przyjęcia zarówno ze względów politycznych, jak i moralnych.
1 października 1946 roku Międzynarodowy Trybunał Wojskowy wymierzył Karlowi Dönitzowi karę 10 lat więzienia. Był to najniższy wyrok, jaki otrzymał uznany za winnego podsądny w procesie norymberskim. Na wolność wyszedł 1 października 1956 roku – po odbyciu pełnego wymiaru kary.

#13. Litewscy demonstranci stoją przed sowieckim czołgiem podczas szturmu na stację Litewskiego Radia i Telewizji w Wilnie. Wojska radzieckie otworzyły ogień do nieuzbrojonych cywilów, zabijając 14 osób i raniąc ponad 140. Fotografia wykonana w styczniu 1991 roku.

#14. George Foreman spotyka się w Białym Domu z prezydentem USA Lyndonem B. Johnsonem po zdobyciu złotego medalu olimpijskiego. W finałowej walce niespełna 20-letni Big George pokonał radzieckiego boksera Jonasa Čepulisa przez techniczny nokaut w 2. rundzie, 1968 rok.

#15. Sergio Leone pozuje obok obsady swojego filmu Pewnego razu na Dzikim Zachodzie, 1968.

#16. Pius IX, pierwszy sfotografowany papież. Fotografia została wykonana w dniu jego 82. urodzin, 1875 rok.

#17. Jedyne znane zdjęcie całej piątki braci Marx z rodzicami; od lewej – Groucho, Gummo, Minnie (matka), Zeppo, Frenchie (ojciec), Chico i Harpo, 1915 rok.

#18. Parowiec „General Slocum” idzie na dno, Nowy Jork, 15 czerwca 1904 roku.

General Slocum był bocznokołowcem pasażerskim, zbudowanym w Brooklynie w 1891 roku. Jego nazwa pochodziła od generała Henry’ego W. Slocuma, uczestnika wojny secesyjnej, a następnie kongresmena. Portem macierzystym statku był Nowy Jork, skąd wypływał jako wycieczkowiec armatora Knickerbocker Steamship Company. Na przestrzeni trzynastu lat swej służby miał wiele wypadków, takich jak wejścia na mielizny i kolizje z innymi jednostkami.
15 czerwca 1904 roku na statku wybuchł pożar, który strawił „Slocuma” do linii wodnej na estuarium East River. W dniu tragicznej katastrofy wyruszył wyczarterowany przez kościół luterański św. Marka, wioząc Amerykanów pochodzenia niemieckiego z Manhattanu na parafialny piknik. Zginęło 1021 spośród 1342 osób znajdujących się na pokładzie. Nieszczęśliwy wypadek „Slocuma” był najtragiczniejszą katastrofą, jaka wydarzyła się w Nowym Jorku przed zamachem z 11 września 2001 roku.

#19. Zachodnioniemieckie dzieci w wieku szkolnym zatrzymują się, aby porozmawiać z dwoma wschodnioniemieckimi strażnikami granicznymi obok otworu w murze berlińskim podczas upadku komunizmu we wschodnich Niemczech, listopad 1989 roku.

#20. Danuta Rinn, Daniel Olbrychski i Maryla Rodowicz na widowni podczas XVI Międzynarodowego Festiwalu Piosenki w Sopocie, 1976 rok.

W poprzednim odcinku

Źródła: 1