Zatrzymane w kadrze – Chuck Norris imponował formą na plaży

#1. Andy Garcia, Robert De Niro, Charles Smith, Kevin Costner i Sean Connery na premierze filmu „Nietykalni”, 1987 rok.

#2. Wiwatujący tłum na widok ciężarówki z beczkami piwa opuszczającej browar w Chicago po tym, jak Kongres uchwalił tzw. ustawę Cullena-Harrisona (22 marca 1933 roku), legalizującą piwo i wino o zawartości alkoholu 3,2% lub mniejszej, kwiecień 1933 roku.

#3. Projekt przenośnej telewizji, 1967 rok.

#4. Monica Bellucci, 1996 rok.

#5. Demonstracja przeciwko amnestii dla Willy'ego Lagesa, Holandia, 1952 rok.

#6. Harpo Marx i Amelia Earhart na planie filmu „Końskie pióra”, 1932 rok.

#7. Klaus Barbie, „Rzeźnik z Lyonu”, znany sadysta, członek SS, lokalny szef Gestapo, później agent brytyjskiego MI6, amerykańskiego CIC, kontrwywiadu armii boliwijskiej i zachodnioniemieckiego BND, po skazaniu na dożywocie wychodzi z francuskiego sądu, 4 lipca 1987 roku.

Wiosną 1942 roku znający język francuski SS-Ostuf Klaus Barbie został przeniesiony do Gax, miejscowości leżącej około 10 km od granicy z neutralną Szwajcarią. Po rozpoczęciu okupacji Francji południowej powierzono mu szefostwo nad IV sekcją Gestapo na region Rodan-Alpy. Jako szef Gestapo Barbie odpowiadał w miejscowej KdS za walkę z ruchem oporu, kontrwywiad, Holocaust, fałszerstwa oraz archiwa wywiadu. W swoich działaniach zasłynął z dynamiczności, bezkompromisowości i okrucieństwa. Zaraz po komendancie oraz jego zastępcy był najważniejszą personą hitlerowskich sił bezpieczeństwa w okupowanym Lyonie.
We wrześniu 1944 roku, po wyzwoleniu Lyonu przez regularne wojska francuskie i U.S. Army, przeniesiono go do Wogezów, gdzie organizował akcje przeciwko partyzantom. Po wyzwoleniu Francji pracował w Baden-Baden, Halle, Düsseldorfie, Essen i Wuppertalu.
W sumie Klaus Barbie według dokładnych i udokumentowanych obliczeń jest współodpowiedzialny za deportację do obozów zagłady 7,5 tysiąca Żydów, zamordowanie 4342 ludzi oraz aresztowanie i torturowanie 14 311 bojowników ruchu oporu. W związku ze skalą popełnionych zbrodni otrzymał przydomek „Kata Lyonu” (lub „Rzeźnika z Lyonu”).
W latach 1945–1955 był zatrudniony i chroniony przez Brytyjczyków i Amerykanów. Pracował w wywiadzie, zajmując się walką z lewicową opozycją wobec okupacji Niemiec przez zachodnich aliantów. W 1955 roku, gdy Brytyjczycy i Amerykanie nie potrzebowali już jego usług, Barbie skorzystał z pomocy administracji watykańskiej oraz biskupa Aloisa Hudala i uciekł wraz z rodziną do Argentyny. Później przeniósł się do Boliwii i jako Klaus Altmann zamieszkał w La Paz, gdzie został narkotykowym bossem.
W 1971 roku został wytropiony i rozpoznany przez poszukiwaczy nazistowskich zbrodniarzy wojennych Serge'a i Beate Klarsfeldów, ale dopiero nowo powołany rząd boliwijski zgodził się na aresztowanie Barbiego, do którego finalnie doszło 18 stycznia 1983 roku. Następnie, w zamian za różne dobra materialne, ekstradowano go do Francji.
Proces zbrodniarza rozpoczął się 11 maja 1987 roku przed francuskim sądem w Lyonie. Wyjątkowo, ze względu na historyczną wartość procesu, zezwolono na jego filmowanie. 4 lipca 1987 roku skazano go na dożywocie (najwyższy wymiar kary). Klaus Barbie zmarł z powodu białaczki w więzieniu w 1991 roku, w wieku 77 lat.

#8. Kobieta dolewająca, z ukrytego w lasce zbiorniczka, wódkę do kawy, USA, czasy prohibicji, XX wiek.

#9. Zygmunt Freud i jego matka Amalia, 1926 rok.

#10. Fotografia wykonana na przyjęciu z okazji 80. urodzin przywódcy Korei Północnej, Kim Il-Sunga, Korea Północna, 1992 rok.

#11. Igor Sikorski z jednym ze swoim pierwszych, próbnych modeli helikoptera, Kijów, 1910 rok.

Dzięki wsparciu finansowemu swojej siostry Olgi, Sikorski wyjechał do Paryża, ówczesnego centrum świata lotnictwa, w 1909 roku. Sikorski spotkał się tam z pionierami lotnictwa, aby zadać im pytania dotyczące samolotów i latania.
W maju 1909 wrócił do Rosji i zaczął projektować swój pierwszy śmigłowiec, który rozpoczął testy w lipcu 1909. Helikopter, napędzany 25-konnym silnikiem Anzani, wykorzystywał górne i dolne dwułopatowe śmigło podnoszące, które obracało się w przeciwnych kierunkach z prędkością 160 obr./min. Maszyna mogła unieść ciężar zaledwie około 357 funtów (162 kg) udźwigu, co nie wystarczyło do podniesienia samego samolotu, który ważył 209 kilogramów. Pomimo postępów w rozwiązywaniu technicznych problemów sterowania Sikorski zdał sobie sprawę, że samolot ten nigdy nie będzie latał.
W październiku 1909 roku zdemontował samolot, a w lutym 1910 roku podjął się budowy drugiego śmigłowca i pierwszego samolotu. Do wiosny powstał Helikopter Nr 2, który z kolei był w stanie unieść swój własny ciężar – 180 kg, ale już nie dodatkowy ciężar operatora.

#12. Chuck Norris na plaży w Cannes, maj 1980 roku.

#13. Japońska sztafeta niosąca pochodnię z ogniem olimpijskim w deszczu w drodze na Stadion Olimpijski w Tokio, 1964 rok.

#14. Eusébio, nazywany przez kibiców Czarną Panterą, świętuje zwycięstwo Benfiki Lizbony w Pucharze Europy w 1962 roku. W finale portugalski zespół wygrał z Realem Madryt 5:3, a sam Eusébio zanotował dwie asysty i dwie bramki.

#15. Lot SAS 686 i prywatna Cessna zderzyły się na pasie startowym na lotnisku w Mediolanie, 8 października 2001 roku.

Pilot Cessny z czterema osobami na pokładzie poprosił kontrolę naziemną o wytyczenie trasy na pas startowy. Kontroler z wieży nakazał kołowanie na północ drogą „Romeo 5” oraz zgłoszenie zatrzymania na przedłużeniu pasa 36R (tym samym omijając aktywny pas startowy). Pilot jednak błędnie skręcił w drogę „Romeo 6”, prowadzącą bezpośrednio na pas startowy.
W tym samym momencie skandynawski MD-87 linii lotniczych SAS dostał zgodę na wjazd na pas startowy i rozpoczęcie rozbiegu od innego kontrolera. Cessna ruszyła z miejsca chwilowego postoju, kierując się nieświadoma niebezpieczeństwa dalej po drodze „Romeo 6”. Gdy MD-87 osiągnął znaczną prędkość i rozpoczął procedurą oderwania poderwania jednostki, Cessna wyjechała na pas startowy. Piloci MD-87 widzieli Cessnę zaledwie przez ułamek sekundy, gdyż w momencie zderzenia ich prędkość wynosiła około 270 kilometrów na godzinę, a widoczność była na poziomie 50 m. Nie mogli w żaden sposób zareagować.
Uderzenie miało miejsce z prawej strony MD-87. Uszkodzenie przedniego, prawego i lewego podwozia oraz uszkodzenie prawego silnika spowodowały prawie natychmiastową utratę wysokości. MD-87 uderzył w znajdującą się w okolicach końca pasa sortownię bagaży mediolańskiego lotniska. Zginęło w sumie 118 osób: 110 na pokładzie MD-87, cztery w Cessnie, a także cztery osoby pracujące w sortowni bagażu, w którą uderzył samolot.
Dopiero pięć minut po zderzeniu na lotnisku rozległ się alarm, a po około 25 minutach znaleziono Cessnę na pasie startowym. Trzy z czterech osób na pokładzie Cessny zginęły na skutek pożaru, czyli przeżyły wypadek, ale nie dostały pomocy na czas.
Główną przyczyną wypadku był brak systemu, który monitoruje pozycje samolotów na płycie lotniska – odpowiedzialność spada tutaj na władze lotniska, które dopuściły do tego, że dostarczony trzy lata wcześniej (!) system nie został zamontowany. Podobną winę ponosi kontroler ruchu naziemnego, który mógł kilkakrotnie zauważyć pomyłkę.

#16. 2. Indyjska Dywizja Kawalerii przed bitwą nad Sommą, sierpień 1916 roku.

Dywizja popłynęła do Francji z Bombaju 16 października 1914 roku pod dowództwem generała dywizji GA Cooksona. W czasie wojny dywizja służyła w okopach jako piechota. W marcu 1916 roku 2. Dywizja Kawalerii Indyjskiej została dołączona do 4. Armii Brytyjskiej.
1 lipca 1916 roku 9. Brygada Kawalerii przesunęła się na pozycję rezerwową nad Sommę, gotowa wykorzystać każdy przełom. Ta sama brygada została ponownie wysłana 14 lipca do Montauban, aby wesprzeć atak na grzbiet Bazentin – Longueval, gdzie poniosła straty: 74 mężczyzn i 110 koni. Jednostki kawalerii zostały ponownie sprowadzone 15 września, aby wesprzeć atak na Flers-Courcelette, ale nie zostały wciągnięte do walk i nie odegrały dalszej roli w bitwie nad Sommą, z wyjątkiem jednostek roboczych w rezerwie.
Wysoka liczba oficerów, którzy polegli na początku kampanii miała wpływ na późniejsze poczynania i morale 2. Dywizji. Brytyjskich oficerów, którzy rozumieli język, zwyczaje i psychikę swoich ludzi, nie można było szybko zastąpić, a obce środowisko Frontu Zachodniego miało niekorzystny wpływ na żołnierzy. 2. Dywizja Kawalerii Indyjskiej została przemianowana na 5. Dywizję Kawalerii w dniu 26 listopada 1916 roku i dołączona do 5. Armii. W marcu 1918 roku dywizja (w większej części) została przeniesiona do Egiptu.

#17. Dwunastoletni Bill Clinton ze swoim saksofonem tenorowym, 1958 rok.

#18. Adolf Hitler (w białej marynarce) i jego sztab generalny, patrzący na grób Napoleona Bonaparte. Niemal dokładnie rok później Hitler powtórzył błąd Napoleona z czerwca 1812 roku, ruszając na Rosję. Fotografia wykonana 23 czerwca 1940 roku.

#19. Koncert zespołu Led Zeppelin w Oakland Coliseum, 1977 rok.

#20. Wykopywanie skrzynki z negatywami, którą Henryk Ross zakopał w getcie przy ulicy Jagiellońskiej, Łódź, 1945 rok.

Henryk Ross z fotografią związał się jeszcze przed wybuchem II wojny światowej – pracował w Łodzi jako fotograf prasowy i sportowy gazet warszawskich. Po wybuchu II wojny światowej brał udział w kampanii wrześniowej.
Był jednym z fotografów zatrudnionych w latach 1940-1944 w Wydziale Statystycznym getta Litzmannstadt. Do jego codziennych obowiązków należało wykonywanie zdjęć legitymacyjnych oraz fotografowanie zmarłych. Oficjalnie zajmował się także fotografią propagandową – fotografował oficjalne spotkania, władze getta, działające w nim na potrzeby niemieckiej armii, fabryki oraz instytucje utworzone w getcie – straż pożarną, służbę zdrowia, policję. Nieoficjalnie – dzięki służbowemu dostępowi do sprzętu i materiałów – dokumentował codzienne życie getta. Wykonał kilka tysięcy takich zdjęć, ukazując na nich głód, masowe groby, publiczne egzekucje, deportacje do obozu Kulmhof.
Gdy rozpoczęła się likwidacja getta, wraz z żoną zakopał część negatywów w okolicy kamienicy przy ulicy Jagiellońskiej 12, w której mieszkali. Po likwidacji getta Ross pozostał na jego terenie – należał do komanda, które miało ten teren oczyścić. Wraz z żoną przetrwał, ukrywając się, aż do odbicia Łodzi przez Armię Czerwoną w styczniu 1945 roku.
Po wojnie powrócił do Łodzi – ukryte negatywy udało się odnaleźć. Z około 6000, połowa przetrwała w dobrym stanie. W późniejszych latach wyemigrował do Izraela, zmarł w Tel-Avivie w 1981 roku.
W 1961 roku był świadkiem w procesie w procesie Adolfa Eichmanna, a jego fotografie były dowodami w sprawie.
Prace Henryka Rossa uchodzą za jeden z najlepiej dokumentujących życie Żydów w gettach zbiór fotografii, wykonanych przez jedną osobę.
Po jego śmierci kolekcja została przekazana do Archive of Modern Conflict w Londynie, a następnie do Art Gallery of Ontario w Toronto.


W poprzednim odcinku