Mało znane fakty o kultowym filmie Quentina Tarantino

Tim Roth nie zgodził się na odczytanie roli w czasie próby. Zamiast tego wyciągnął Quentina Tarantino i Harveya Keitla na popijawę. Kiedy wszyscy byli pijani, wtedy zgodził się na odczytanie roli.

Film miał bardzo mały budżet, co między innymi nie pozwoliło na zapewnienie sobie policyjnej asysty do zamknięcia ulicy na czas zdjęć. W scenie, w której Steve Buscemi wyciąga kobietę z samochodu i nim odjeżdża, aktor mógł odjechać tylko kiedy na skrzyżowaniu paliło się zielone światło.


Głównym tematem dialogu na początku filmu jest Madonna. Piosenkarce spodobał się film, ale skrytykowała ona interpretację Tarantino znaczenia jej przeboju „Like a virgin”. Później Madonna sprezentowała reżyserowi swój album „Erotica” z dedykacją „Quentinowi. To nie było o kut*ie, tylko o miłości. Madonna”.

Pan Blondyn naprawdę nazywa się Vic Vega i jest bratem Vincenta Vegi, postaci granej przez Johna Travoltę w „Pulp Fiction”.


Ekipa planująca napad nie używa swoich imion, tylko pseudonimów w formie kolorów – Pan Różowy, Pan Blondyn, Pan Zielony itd. Pomysł ten został zaczerpnięty wprost z filmu „The Taking of Pelham One Two Three”, na którym wzorował się Tarantino.


Tak naprawdę nie wiadomo co oznacza tytuł filmu, a Tarantino odmawia wyjaśnienia.

Tarantino przyznał, że „Kansas City Confidential” wywarł ogromny wpływ na powstanie „Wściekłych psów”.


Nigdy nie wiadomo jaki przypadek może zaważyć na powstaniu filmu. Producent Lawrence Bender przekazał kopię scenariusza od Tarantino swojemu nauczycielowi aktorstwa. Nauczyciel pokazał go swojej żonie, a żona przekazała go Harveyowi Keitelowi. Keitel, już wtedy znany aktor, postanowił zostać współproducentem filmu i dzięki niemu budżet filmu wyniósł między 1,2 mln a 3 mln dolarów.


Pierwotnie film miał zostać nagrany „dla zabawy” na 16-milimetrowej czarno-białej kliszy. Początkowy budżet wynosił 30 000 dolarów i Tarantino planował nakręcić go z kumplami.

Quentin Tarantino napisał pierwszy zarys scenariusza w 3,5 tygodnia.


Tarantino dodał pierwszą scenę w knajpie, aby Pan Niebieski (Edward Bunker) miał jakieś linie dialogowe, ponieważ była to jedyna postać, która nic nie mówiła.

Film nakręcono w 35 dni.


W USA film wypuszczono bez większej akcji promocyjnej, więc nie zarobił zbyt wiele. Natomiast w Wielkiej Brytanii stał się wielkim hitem, na tyle że Quentina Tarantino zaczepiano, kiedy tylko pojawił się na ulicy w Londynie.


W europejskiej promocji filmu wypuszczono serię plakatów, na każdym z nich przedstawiono jedną z głównych postaci. W tamtych czasach to była nowatorska strategia, a dziś spotyka się ją dość często.

Mieszkanie Pana Pomarańczowego znajdowało się na piętrze nad magazynem, w którym toczy się większość akcji filmu. Twórcy przebudowali pomieszczenie, aby wyglądało jak apartament, bo było to tańsze od wynajęcia faktycznego mieszkania.


W wywiadzie dla BBC w 2009 roku Quentin Tarantino przyznał, że jest dumny z tego, że film jest często zaliczany do Top 10 najlepszych filmów o napadach, chociaż w tym filmie nie widzimy samego napadu.

Cadillac Coupe de Ville Pana Blondyna był prywatnym samochodem Michaela Madsena (Pan Blondyn), ponieważ budżet nie pozwalał na wynajęcie samochodu.


Robert Kurtzman zgodził się za darmo robić charakteryzację w filmie w zamian za to, że Tarantino napisze scenariusz do „Od zmierzchu do świtu” na podstawie pomysłu Kurtzmana.


Tarantino chciał, aby w filmie zagrał James Woods i złożył mu pięć różnych ofert finansowych. Oferty nie dotarły nawet do aktora, bo odrzucił je jego agent, ponieważ propozycje były dużo poniżej przeciętnej gaży Woodsa. Kiedy później reżyser i aktor poznali się osobiście i Woods się o tym dowiedział, tak się wkurzył, że zmienił agenta. Tarantino nigdy nie ujawnił w jakiej roli chciał obsadzić Woodsa.

Agent montażystki Sally Menke namawiał ją, aby nie brała udziału w projekcie. Menke się uparła i zmontowała sześć kolejnych filmów Tarantino.