Zatrzymane w kadrze CDXLIX - Estońscy żołnierze z poczuciem humoru

#1. Portret Adolfa Lindstrøma, szefa kuchni i polarnika, z talerzem gorących naleśników, Framheim, Zatoka Wielorybów, Antarktyda, 1911 rok.

#2. Kiedy padł ostatni strzał w bitwie o Wzgórze Amunicyjne, grupa izraelskich żołnierzy pochowała ciała swoich nieprzyjaciół i zaimprowizowała dla nich epitafium: „Tutaj pochowanych zostało 17 dzielnych jordańskich żołnierzy, 7 czerwca 1967 roku”.

#3. Niemcy próbujący uratować francuskiego żołnierza przed utonięciem w błocie, bitwa pod Verdun w 1916 roku.

#4. Air Canada Lot 143, Boeing 767-200, po awaryjnym lądowaniu w Manitobie, 23 lipca 1983 roku.

Późniejsze śledztwo wykazało, że na lot z Montrealu do Edmonton załoga powinna zatankować 22 000 kg paliwa, jednak w tamtym czasie w Kanadzie posługiwano się jednostkami imperialnymi i zatankowano 22 000 funtów paliwa, czyli o ponad połowę mniej niż należało. W dodatku B762 wystartował z uszkodzonym wskaźnikiem poziomu paliwa.
W połowie lotu, mniej więcej na wysokości jeziora Red, włączyły się kontrolki sygnalizujące problemy z obiema pompami, więc kapitan Bob Pearson podjął decyzję o lądowaniu na najbliższym czynnym lotnisku, w Winnipeg odległym o niespełna 200 km.
Kontrolując lot ślizgowy ważącego ponad sto ton samolotu z 61 pasażerami i 8 członkami załogi na pokładzie, pilot kontynuował lot w kierunku Winnipeg. Kiedy okazało się, że opada jednak nieco zbyt szybko i nie zdoła utrzymać samolotu w powietrzu do samego lotniska, zmienił plan i zdecydował lądować na znanym pierwszemu oficerowi Quintalowi z czasów jego służby wojskowej pasie startowym wojskowego lotniska w Gimli (Gimli Industrial Park Airport), do którego miał kilkadziesiąt kilometrów bliżej. Ta zmiana spowodowała, że musiał szybciej niż dotychczas wytracić wysokość, nie zwiększając jednak przy tym prędkości. Aby ten cel osiągnąć ustawił samolot w tzw. „ześlizg”, stosowany dość powszechnie w szybownictwie, ale nigdy dotąd nie stosowany przez ciężkie samoloty, i to z pasażerami na pokładzie. Zastosowanie takiego manewru stało się przyczyną nazwania samolotu „szybowcem z Gimli”.
Lot zakończył się bez poważniejszych strat, pomimo że dawne wojskowe lotnisko w Gimli zamienione zostało w tor wyścigowy, na którym w letnie weekendy (23 lipca 1983 przypadał w sobotę) spotykali się miłośnicy motoryzacji z rodzinami. Betonowy pas startowy szczęśliwie był prawie pusty. Samolot przed przyziemieniem skutecznie wysunął tylko prawe i lewe koła podwozia, natomiast goleń przednia nie wysunęła się do końca, dlatego też samolot zaraz po przyziemieniu oparł się przednią częścią kadłuba o ziemię i szorował nim o pas startowy. Korzystnym skutkiem tej okoliczności było znaczne skrócenie dobiegu, co prawdopodobnie uratowało życie dzieciom bawiącym się na płycie lotniska, a także ułatwiło pilotowi zatrzymanie maszyny przed końcem pasa startowego.
Wszyscy pasażerowie i członkowie załogi przeżyli i bezpiecznie ewakuowali się z samolotu; 10 osób doznało nieznacznych obrażeń podczas opuszczania samolotu.
⁣

#5. Estońscy żołnierze cieszą się z własnoręcznie wykonanego „pojazdu” podczas wojny o niepodległość Estonii, 1918-1920 rok.

#6. Ojciec Maksymilian Maria Kolbe z uczniami niższego seminarium duchownego, lata 30. XX wieku

Maksymilian Maria Kolbe 28 maja 1941 roku trafił do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie otrzymał numer obozowy 16 670. W obozie trafił do komanda, które pracowało przy wyrębie drzew i znoszeniu gałęzi, a poza tym pełnił potajemnie posługę kapłańską dla współwięźniów, spowiadał ich, głosił kazania i ukradkiem sprawował msze święte.
W okresie trwających prac żniwnych 29 lipca 1941 roku zbiegł z obozu jeden z więźniów z bloku nr 14. Jako środek represji, na wieczornym apelu nastąpiło dziesiątkowanie więźniów tegoż bloku – dziesięciu wybranych więźniów wyznaczono na śmierć.
Podczas apelu ojciec Kolbe wystąpił z szeregu i poprosił kierownika obozu, Fritzscha, aby to jemu pozwolono umrzeć śmiercią głodową w zamian za skazanego współwięźnia Franciszka Gajowniczka (nr obozowy 5659), który miał żonę i dziecko.
Ojciec Kolbe zmarł 14 sierpnia 1941 dobity zastrzykiem trucizny – fenolu – przez funkcjonariusza obozowego, kierownika izby chorych Hansa Bocka, o godz. 12:50.
Franciszek Gajowniczek przeżył wojnę, dał świadectwo bohaterskiemu czynowi Kolbego, a 10 października 1982 roku uczestniczył w kanonizacji Maksymiliana Marii Kolbego, której dokonał w Rzymie papież Jan Paweł II.

#7. Dzień, w którym umarła muzyka, „The Day The Music Died”, 3 lutego 1959 roku.

Na fotografii powyżej widać przedstawicieli lokalnej policji badających miejsce katastrofy samolotu, w której zginęli Buddy Holly, Ritchie Valens, „The Big Bopper” J. P. Richardson oraz pilot maszyny Roger Peterson. Zdjęcie jest jednym z nielicznych, na którym widać ciała trzech artystów.

#8. Przysięga na wierność żołnierzy SS, Feldherrnhalle, Monachium, 1938 rok.

#9. Młodziutcy George Lucas i Mark Hamill razem w Tunezji na planie filmowym Gwiezdne wojny, część IV: Nowa nadzieja, 1976 rok.

#10. Szympans Ham trzymający gazetę z artykułem o sobie, 1961 rok.

Szympans przyszedł na świat w 1956 roku w Kamerunie, skąd został zabrany przez kłusowników do Miami. W 1959 roku wykupiły go Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych i przywiozły do bazy Holloman.
31 stycznia 1961 roku Ham (nazwany na cześć Holloman Aerospace Medical Center) został wystrzelony w kosmos na pokładzie pojazdu Mercury-Redstone 2 z przylądka Canaveral na Florydzie. Szympans doskonale zniósł warunki lotu podczas misji, która trwała 16 minut i 39 sekund. Z uwagi na zbyt ostry kąt startu, kapsuła wodowała 211 km od ustalonego miejsca. Wzburzone fale spowodowały przetarcie poszycia poduszek powietrznych i wlanie ponad trzystu sześćdziesięciu litrów wody. Załoga helikoptera marynarki wojennej potrzebowała aż dwóch godzin, żeby odnaleźć kapsułę i przetransportować ją na pokład okrętu ratowniczego. .
Po udanej misji Ham został przeniesiony do Smithsonian National Zoological Park, gdzie mieszkał przez 17 lat, a potem do ogrodu zoologicznego w Północnej Karolinie. Zmarł 19 stycznia 1983 roku na atak serca.

#11. Generał Dwight Eisenhower, premier Winston Churchill i generał Omar Bradley podczas testów karabinków M1, Anglia, 15 maja 1944 roku.

#12. Generał armii holenderskiej Henri Winkelman opuszcza szkołę po podpisaniu kapitulacji Holandii, 15 maja 1940 roku.

Holendrzy zmobilizowali swoje siły zbrojne 28 sierpnia 1939 roku, cztery dni przed inwazją nazistowskich Niemiec na Polskę. Winkelman doskonale zdawał sobie sprawę z ograniczeń swojego wojska. Miał 280 000 ludzi i świadomość, że nie wystarczy to do obrony całego kraju. Armia holenderska nie posiadała czołgów. Brakowało artylerii polowej i dział przeciwlotniczych. Winkelman był przekonany, że armia holenderska nie jest zdolna do nowoczesnej, „mobilnej” obrony.
Dowódca zdecydował uprościć strategię obrony. Holendrzy mieli bronić tylko „Twierdzy Holandia” (ang. Fortress Holland – prowincje Holandia Północna, Holandia Południowa i Utrecht, mniej więcej obszar określany obecnie jako Randstad), używając tradycyjnych linii obrony i ufortyfikowanych stałych pozycji. Główna holenderska linia obrony znajdowała się w samym sercu kraju i nazywała się linią Grebbe.
Winkelman nie miał złudzeń, że Holendrzy mogą zepchnąć armie Hitlera z powrotem do Niemiec. Siły holenderskie miały za zadanie tylko spowolnić Niemców, zyskać czas i utrzymać Twierdzę Holland w holenderskich rękach na tyle długo, aby umożliwić aliantom dołączenie do walki.
Inwazja niemiecka rozpoczęła się 10 maja 1940 roku o godzinie 3:55 czasu lokalnego. Śmiały plan Hitlera, aby zrzucić spadochroniarzy wokół Hagi, wkroczyć do miasta i schwytać holenderski rząd, rodzinę królewską i naczelne dowództwo armii i w ciągu 24 godzin zmusić Holandię do kapitulacji, zakończył się niepowodzeniem. 13 maja, po wyjeździe królowej Wilhelminy do Londynu i gdy większość ministrów była gotowa już do wyjazdu, minister Max Steenberghe z własnej inicjatywy, ale w imieniu królowej i gabinetu, przekazał władzę i odpowiedzialność za losy kraju Winkelmanowi oraz poprosił sekretarzy, aby postępowali zgodnie z jego wskazówkami. Zostało to później nieformalnie potwierdzone przez gabinet, a następnie przez królową.
Linia Grebbe upadła wieczorem 13 maja po zaciekłej bitwie trwającej trzy dni. W międzyczasie 9. Dywizja Pancerna dotarła do mostów Moerdijk, naruszając Twierdzę Holandia i docierając do Rotterdamu, zajmując południowy brzeg Mozy. Sytuacja stała się już dla Holandii beznadziejna. 14 maja Hitler nakazał natychmiastowe stłumienie holenderskiego oporu. Nastąpiło bombardowanie Rotterdamu. Bombowce zrzuciły 97 ton bomb, w większości na centrum miasta, niszcząc obszar o powierzchni ok. 2,5 km kw., wywołując liczne pożary i powodując śmierć około 1000 mieszkańców. Gdy Niemcy grozili zrzuceniem kolejnych bomb na inne wielkie miasto, Utrecht, generał Winkelman został zmuszony do poddania kraju.
Po podpisaniu kapitulacji generał Winkelman odmówił oficjalnego zadeklarowania, że nie będzie stawiał oporu siłom niemieckim w okupowanej Holandii. W związku z tym został internowany 2 lipca 1940 roku i pozostawał jeńcem wojennym aż do końca wojny.
Po wojnie (miał już 69 lat) został honorowo zwolniony z armii holenderskiej dnia 1 października 1945 roku i odznaczony Orderem Wojskowym Wilhelma, najstarszym i najwyższym odznaczeniem wojskowym w Holandii. Jego pomnik do dziś można zobaczyć przed szkołą podstawową w Rijsoord, gdzie 15 maja 1940 roku podpisał kapitulację.

#13. Sean Astin, jego ojczym John Astin i jego matka Patty Duke, fotografia wykonana około 1974 roku.

#14. Carrie Fisher i Paul Simon w dniu ich ślubu, 1983 rok.

#15. B-17 Flying Fortress „Miss Donna Mae II”, 19 maja 1944 roku.

Boeing B-17 Flying Fortress „Miss Donna Mae II” została zestrzelona przez swoich pobratymców. Samolot zszedł z pozycji i znalazł się przypadkowo pod innym B-17 „Trudy”. Jedna z 1000-funtowych bomb z „Trudy” oderwała lewy statecznik i wprawiła samolot w obrót. Zginęło wszystkich 11 członków załogi.

#16. Amerykański żołnierz wyszedł spod namiotu, aby „przywitać się” z dobrym pieskiem, Luksemburg, bitwa o Ardeny, 1944 rok.

#17. W celu obejścia nakazu deportacji John Lennon i Yoko Ono ogłaszają utworzenie Nutopii, koncepcyjnego kraju bez ziemi, granic i paszportów. Na zdjęciu para muzyków macha czystymi, białymi chusteczkami, które miały być flagami Nutopii, 1 kwietnia 1973 roku.

#18. Delegaci etiopscy, którzy przybyli na koronację króla Edwarda VII, Londyn, 9 sierpnia 1902 roku.

Podczas koronacji Edwarda VII doszło do wielu dziwnych incydentów. Spóźnialska królowa Aleksandra kazała na siebie długo czekać, co sprawiło, że Edward poszedł do jej apartamentów i zagroził: Aleksandro! Jeśli koniecznie chce pani być nieznośna, nie będzie pani koronowana w ogóle!
Na kilka minut przed rozpoczęciem ceremonii żona markiza Londonderry zgubiła w muszli klozetowej wysadzany drogimi kamieniami diadem, który musiano wyciągać przy użyciu kleszczy z wielką ostrożnością. Podczas namaszczenia siostra króla, Beatrycze Koburg, upuściła swój wielki modlitewnik, a księżna Devonshire zemdlała.
Koronacji udzielał 80-letni arcybiskup Canterbury Frederick Temple, który nie był w stanie podnieść się z kolan po złożeniu hołdu królowi i monarcha musiał mu w tym pomóc.
Pod koniec uroczystości dało się słyszeć wybuch. Nadbiegająca policja ustaliła, że jego sprawcą był ekscentryczny lord Esher, który ukryty za jakimś grobowcem otworzył szampana.

#19. Spice Girls, 5 września 1996 roku.

#20. Robert Lewandowski wykorzystał wolny weekend na zgrupowaniu kadry i przyleciał do Francji, by z wysokości trybun dopingować Igę Świątek w meczu przeciwko Coco Gauff w finale turnieju tenisowego French Open. Iga wygrała finał 6:1, 6:3 i po raz drugi zwyciężyła na kortach Rolanda Garrosa, 4 czerwca 2022 roku.

W poprzednim odcinku