Zatrzymane w kadrze CDII - Dziś jest jednym z bohaterów Anglii, ale 25 lat temu naprawdę mógł obawiać się linczu

#1. Człowiek z Tollund, zmumifikowane zwłoki znalezione na duńskim torfowisku 6 maja 1950 roku.

Zmumifikowane zwłoki mieszkańca Półwyspu Jutlandzkiego pochodzące z epoki żelaza (IV wieku p.n.e.) zostały odnalezione 6 maja 1950 roku na torfowisku nieopodal Silkeborg w Danii.
Ciało mężczyzny ułożone było w pozycji embrionalnej na głębokości dwóch metrów pod powierzchnią bagna. Głowa okryta była spiczastą czapką z rzemieniem pod brodą. Nie licząc przepasania, ciało było nagie. Mężczyzna miał krótkie włosy i jednodniowy zarost. Był niskiego wzrostu, około 161 cm. Wiek w chwili śmierci szacuje się na 20-40 lat. W przewodzie pokarmowym odnaleziono ślady około 30 różnych gatunków ziaren zbóż uprawnych i rosnących dziko.
Przyczyną śmierci było najprawdopodobniej powieszenie, jednakże mężczyznę pochowano z czcią: ułożono go delikatnie, zamknięto mu oczy i usta.
W tym samym torfowisku 12 lat wcześniej odnaleziono zwłoki kobiety – kobietę z Elling.

#2. Otto von Bismarck i członkowie Reichstagu, 1889 rok.

#3. Niemieccy aktywiści protestują przeciwko brakowi odpowiedniej reakcji rządu na zmiany klimatyczne, 6 lipca 2019 roku.

Aktywiści grupy „Fridays for Future” pojawili się na placu w Kolonii, by wywrzeć dodatkową presję na rząd, aby ten uchwalił ustawy pomagające w walce z kryzysem klimatycznym. Aktywiści weszli pod naprędce skonstruowaną szubienicę, założyli sobie pętle na szyje i stanęli na wielkich kostkach lodu. Ich postawa miała nawiązywać do niebezpieczeństw, jakie człowiek mógłby napotkać po latach, gdyby świat nadal ignorował kryzys klimatyczny.

#4. Walt Disney na otwarciu atrakcji z pierwszą animatroniką dla publiczności, The Enchanted Tiki Room, Disneyland, Kalifornia, 1963 rok.

#5. Joseph Schleifstein, który przeżył pobyt w obozie w Buchenwaldzie. Został wyzwolony 12 kwietnia 1945 roku.

W 1943 roku rodzina Janka Szlajfsztajna została deportowana do obozu koncentracyjnego Buchenwald. Po przybyciu rodzice Janka zostali skierowani "na prawo" do pracy przymusowej, a on "na lewo", do grupy małych dzieci, starców i innych osób, niezdolnych do pracy fizycznej. Grupa ta, jak nietrudno się domyślić, miała być zgładzona w pierwszej kolejności.
W ogólnym zamieszaniu związanym z ustawianiem się w kolejce, ojciec Josepha znalazł duży worek i, dając surowe przykazanie, aby zachował absolutną ciszę, umieścił w nim swojego dwuipółletniego syna. Worek zawierał oprócz malucha także skórzane narzędzia ojca i trochę odzieży. Mały Janek szczęśliwie został przemycony do obozu, niezauważony przez strażników. Matkę Schleifsteina wysłano do obozu koncentracyjnego Bergen-Belsen.
Przez pewien czas Schleifstein był ukrywany przez ojca z pomocą dwóch antyfaszystowskich jeńców niemieckich, ale ostatecznie został jednak odkryty. Esesmani polubili go i zaczęli traktować go jak „maskotkę obozową”. Zrobili dla niego mały mundurek obozowy i maluch brał udział w porannych apelach, gdzie salutował strażnikom i meldował: „Wszyscy więźniowie policzeni!”. Niemniej jednak, kiedy odbywały się formalne inspekcje dokonywane przez nazistowskich urzędników, Schleifstein musiał być ukryty.
Schleifstein nigdy nie rozmawiał o swoich doświadczeniach z obozu, nawet z własnymi dziećmi, aż do końca XX wieku. Po emisji filmu Roberto Benigniego Życie jest piękne o dziecku w obozie koncentracyjnym, archiwista JDC (American Jewish Joint Distribution Committee) natknął się na zapiski dotyczące Schleifsteina. Odnalazł chłopca także na jednym ze zdjęć, które miały trafić na przygotowywaną przez niego wystawę.
Poszukiwania przeprowadzone przez JDC i The Jewish Week nie miały zbyt wielu punktów zaczepienia, ale po miesiącu znaleziono Schleifsteina mieszkającego w Nowym Jorku. Po koszmarze wojny jego rodzina osiedliła się na Brooklynie, gdzie w 1950 roku urodziło się drugie dziecko. Ojciec Janka, Israel Schleifstein zmarł w 1956 roku, a jego żona Esther w 1997 roku. Joseph Schleifstein pracował w AT&T przez 25 lat, przechodząc na emeryturę w 1997 roku. Żyje do dziś.

#6. Adolf Hitler wygłasza przemówienie podczas jednej ze swoich kampanii wyborczych w Niemczech. Fotografia wykonana około 1932 roku.

#7. Jim Carrey z córką w 1987, 1995 i 2019 roku.

#8. Arnold Schwarzenegger w japońskiej reklamie makaronu instant, 1989 rok.

#9. Dzieci rdzennych mieszkańców Ameryki zmuszone do modlitwy w szkole z internatem prowadzonej przez członków Kościoła Katolickiego, Bishop Horden Memorial School, Ontario, 1950 rok.

W Kanadzie do dzisiaj obowiązuje ustawa zwana "Ustawą o Indianach" (and. "Indian Act"), która weszła w życie w 1876 roku. Nadała ona Koronie zwierzchnictwo nad ludami tubylczymi, nadając administracji nowego rządu - czyli rządowi osadników - prawo do decydowania o losie rdzennej ludności.
Powstały tzw. Indian Residential Schools, czyli ośrodki wychowawcze, które w 60% prowadzone były przez członków Kościoła Katolickiego, a w 40% przez protestantów, a finansowane przez rząd Kanady.
Nawracając rdzenną ludność na katolicyzm lub protestantyzm, dwie główne religie w dzisiejszym świeckim państwie Kanady, i ucząc ją angielskiego i francuskiego, dwóch głównych języków w kraju Ameryki Północnej, kraj z klonowym liście na fladze nakreślił plan podporządkowania sobie rdzennej ludności i pozbawienia jej tożsamości.
Jak to określił pierwszy prezydent Kanady John MacDonald, chodziło o to, żeby z "dzikusów zrobić porządnych obywateli".
Dopiero w latach 60. ubiegłego wieku rząd Kanady "zorientował się", jak wielką szkodę wyrządzano dzieciom odebranym nierzadko siłą ich rodzicom, w imię prawa.
Indian Residential Schools Settlement Agreement (IRSSA) to umowa zawarta między rządem Kanady a około 86 tysiącami rdzennych mieszkańców Kanady, którzy byli przymusowymi ofiarami kanadyjskich placówek edukacyjnych w systemie, który obowiązywał w latach 1879-1996. IRSSA uznała szkody wyrządzone przez szkoły stacjonarne i ustanowiła pakiet odszkodowawczy o wartości 1,9 miliarda dolarów dla wszystkich byłych wychowanków tych ośrodków. To porozumienie, ogłoszone w 2006 roku, było największą ugodą zbiorową w historii Kanady. Od marca 2016 roku wypłacono 79 309 byłym uczniom i wychowankom łącznie 1,622 miliarda dolarów amerykańskich. Do 31 grudnia 2018 roku wypłacono dodatkowe 3,174 miliarda dolarów, które mają być dodatkową rekompensatą za wyrządzone krzywdy.
W maju 2021 roku na terenie dawnej szkoły dla rdzennych mieszkańców w Kamloops w Kolumbii Brytyjskiej znaleziono zbiorowy grób, w którym znajdowały się szczątki 215 dzieci.
Kolejny masowy grób został ujawniony w czerwcu. Tym razem ofiar było znacznie więcej. Pod szkołą w prowincji Saskatchewan znaleziono 761 ciał. Również były to głównie dzieci. Obie placówki należały do grupy tzw. szkół przymusowych, których na terenie Kanady działało aż 139.

#10. Rammstein i rosyjska modelka Julia Stiepanowa, która grała rolę Królewny Śnieżki w teledysku do Sonne, 2001.

#11. Reklama włoskiej komedii „Piękna młynarka” z Sophią Loren i Marcello Mastroiannim, Iran, 1956 rok.

#12. Podróż w hamaku, Kongo, 1900 rok.

#13. Rosyjscy żołnierze opalają się na dachu, podczas gdy jeden z nich stoi na straży w Groznym w Czeczenii. Chociaż stolica Czeczenii została zrównana z ziemią, a większość obywateli uciekła, rebelianci skonsolidowali się na okolicznych wzgórzach i nadal stanowili zagrożenie, 9 maja 2000 roku.

#14. Sowieccy i amerykańscy lotnicy pozują z bombami, na których napisane zostały "wiadomości dla nazistów", 2 czerwca 1944 roku.

#15. Mężczyzna strzeże swojej rodziny przed kanibalami podczas głodu w Madrasie w 1877 roku.

Wielki głód w Indiach, zwany też głodem madraskim, rozpoczął się na południu Indii Brytyjskich w 1876 roku i trwał dwa lata, rozciągając się na prowincje centralne i północne. Objął obszar 670 000 kilometrów kwadratowych, z jego powodu ucierpiało blisko 60 milionów osób, zaś zmarło około 5,5 miliona.
Współczesne badania klimatologów wskazują, że głód spowodowała trwająca trzy lata anomalia pogodowa, która objęła swym zasięgiem także część Chin, Afryki oraz Ameryki Południowej. Najprawdopodobniej Indie padły wówczas ofiarą zjawiska pogodowego i oceanicznego zwanego El Nino (z hiszp. chłopczyk), polegającego na utrzymywaniu się ponadprzeciętnie wysokiej temperatury na powierzchni wody w strefie równikowej Pacyfiku.

#16. Steve McQueen i kamera przyczepiona do jego kasku podczas kręcenia scen do filmu "Le Mans", 1971 rok.

#17. Młody Winston Churchill w Lourenço Marques w portugalskim Mozambiku, gdzie trafił po ucieczce z obozu jenieckiego w Pretorii, 1899 rok.

W 1899 roku 25-letni Winston Churchill opuścił armię i zdecydował się spróbować swych sił w polityce. Z ramienia konserwatystów wystartował w wyborach uzupełniających w okręgu Oldham. Zajął tam trzecie miejsce i nie dostał się do parlamentu.
12 października 1899 roku wybuchła wojna między Brytyjczykami a Afrykanerami, tzw. II wojna burska. Churchill wybrał się więc do Afryki jako korespondent wojenny. Podczas podróży pociąg Churchilla wpadł w zasadzkę. Winston dostał się do burskiej niewoli i został osadzony w obozie jenieckim w Pretorii. Wkrótce jednak uciekł z obozu i wspólnie z angielskim zarządcą kopalnianym przeszli 480 km i trafili do Lourenço Marques w portugalskim Mozambiku.

#18. Ówczesny trener reprezentacji Anglii Terry Venables pociesza Garetha Southgate'a - obecnego trenera Anglii po tym, jak ten nie strzelił decydującego rzutu karnego przeciwko Niemcom w półfinale Mistrzostw Europy w 1996 roku, które odbywały się w Anglii.

#19. Wilm Hosenfeld z polskim dzieckiem na rękach, 1940 rok.

Wilm Hosenfeld od końca września 1939 pełnił w stopniu sierżanta funkcję komendanta oflagu dla jeńców polskich w Pabianicach. Następnie od grudnia 1939 do czerwca 1940 służył w Węgrowie. Od czerwca 1940 stacjonował w Warszawie jako oficer przy warszawskiej komendzie Wehrmachtu, zarządzając obiektami sportowymi i organizując zawody i ćwiczenia dla Niemców.
Przez prawie cały czas trwania II wojny światowej prowadził swój dziennik. Opisywał w nim sytuację w Polsce, lokalne problemy i kłopoty ludności. Krytykował w swoich zapiskach komunizm i nazizm, jako bliźniacze zbrodnicze totalitaryzmy. Przedstawiał zagładę Żydów i akty terroru przeciwko Polakom. Dziennik ten zawsze trzymał przy sobie i finalnie wysłał do domu ukryty w bieliźnie w 1944 roku.
Hosenfeld uczył się polskiego, by móc pomagać Polakom. Dostarczał im fałszywe dokumenty i zatrudniał ich przy prowadzonych przez siebie obiektach sportowych; w ten sposób uratował wiele osób, w tym i Żydów.
Jesienią 1944 roku spotkał Władysława Szpilmana. Natrafił na niego w kryjówce przy alei Niepodległości 223. Przez dłuższy czas dostarczał mu żywność.
Wilm Hosenfeld dostał się do niewoli radzieckiej 17 stycznia 1945 roku pod Błoniem. Został umieszczony w obozie przejściowym, potem wywieziony do Mińska. Oficerowie radzieccy w przekonaniu, że pracował w wywiadzie, torturami usiłowali wydobyć z niego informacje. W 1946 udało mu się potajemnie wysłać kartkę z listą osób, którym pomógł podczas wojny, także z nazwiskiem Szpilmana. Hosenfeldowi wytoczono proces i skazano na karę śmierci za rzekome zbrodnie wojenne, choć ocaleni przez niego ludzie usiłowali świadczyć za nim. Po amnestii wyrok został zmieniony na 25 lat obozu pracy, jednak ciężkie warunki bytowe spowodowały wylew i paraliż. Hosenfeld zmarł 13 sierpnia 1952 roku w obozie pod Stalingradem.
Dopiero w sierpniu 1989 roku jego syn Helmut, urodzony w 1923 roku, dzięki pomocy organizacji Czerwony Krzyż zdołał ustalić dokładne miejsce pochówku ojca.
W 2007 prezydent RP Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie Hosenfelda Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.

#20. Przywódca Korei Północnej Kim Il-sung przy Grobie Nieznanego Żołnierza w Warszawie - 1984 rok.

W poprzednim odcinku