Książka gruba, bez mała 1000 stron - to zapowiada ucztę dla czytelników z kilkoma daniami, przystawkami i deserem na dokladkę. Po jej przeczytaniu niestety wstawać może nam się równie lekko co po powyższej uczcie.

Początek świetny, doskonały opis życia małego miasteczka sprawia, że możemy je sobie praktycznie wyobrazić i wczuć się w fabułę. Nagle dookoła miasta pojawia się kopuła i zaczyna się właściwa akcja. Dalej czyta się świetnie, wartka akcja, zwroty wydarzeń - to, co lubimy w tego typu książkach, a King ze swym bogatym warsztatem autorskim nie pozwala nam się nudzić.

Później jest już niestety gorzej, nie chcę robić tu spoilera i opowiadać co się wydarzyło, ale w moim odczuciu Kingowi zaczyna brakować pomysłów lub też na siłę stara się udziwniać czy tez zaczyna się już nudzić - w każdym razie napięcie zaczyna spadać. Nawet finałowa scena mimo szczegółowego i na wysokim (w końcu King) poziomie prowadzinego opisu - jakoś nie urzekła mnie specjalnie.

A wszystko to z powodu przyczyny powstania kopuły... Po prostu później już niewiele jest nas w stanie zaskoczyć.
I zakończenie. Powinno być jak dobry deser po obiedzie - i mogło jeszcze uratować tą książkę - niestety, w mym odczuciu nie spełniło swego zadania. Napisane z wymuszeniem i mało wiarygodne, jakby autor stwierdził nagle, że napisał już 900 stron i pora kończyć tą zabawę.

Mimo tych wad polecam tą książkę do przeczytania, jest to pozycja ciekawa i trzymająca w napięciu, a moje powyższe narzekania wynikają jedynie z faktu, że miała szansę być małym arcydziełem - niestety, coś zgrzytnęło i nie wyszło, ale na tle przeciętnych książek gwiazda Kinga dalej świeci jasno.

I teraz pytanie, kto zerżnął pomysł? Grant pisząc swoje kilkutomowe "Gone - Zniknęli" (nota bene polecane przez Kinga), czy sam King?

Nie porównuję tu samej treści, Grant raczej dla młodzieży pisze, ale motyw kopuły odcinającej ludzi (u Granta dzieci, dorośli znikają wraz z pojawieniem się kopuły) od świata. Z czystej ciekawości sięgnę po wizję Kinga.

ja mam inne spostrzezenie dotyczace Kinga (ksiazki nie czytalem, lezy i czeka, az stwierdze, ze to jset ta chwila, zeby sie zabrac za knige):
facet chyba do kazdego pomyslu podchodzi po 2 razy, przykladowo:
- regulatorzy (Regulatorzy, Desperacja)
- "dziwny" samochod (Christine, Buick 8)
- wiezienie (skazani na shawshank, zielona mila)

no i:
miasteczko odciete od swiata - najpierw napisal "Stukostrachy", teraz drugie podejscie: "Pod kopula"

Pisarz, nauczyciel - prawie kazda ksiażka

Dziecko z nadprzyrodzonymi zdolnosciami - lsnienie, łowca snów, carrie, ...

czytanie w myślach- strefa śmierci, łowca snów, lśnienie, bastion

King podobał mi sie jak bylem młodszy. Teraz oczekuje czegoś innego. king ma schematy. Robi sie dla mnie nudny. denerwuja mnie opisy. Ja mam bardzo wybujałą wyobraźnię i potrafie sobie wszystko wyobrazic bez problemu. On mi to pokazuje jak dla debila.

W sumie są dwie jego książki które zapamietam do końca życia:

TO i Wielki marsz.

Wielki marsz

Wielki Marsz...

nigdy nie zapomnę tej książki.

Wielkiego marszu nie czytałem, ale "To" zapadło mi w pamięć i długo tam jeszcze posiedzi.;] Co do schematów u Kinga to chyba w każdej jego powieści najdzie się fundamentalny katolik(katoliczka częściej) zazwyczaj pokazywany w bardzo złym świetle.

_ht
Mother Abigail w Bastionie była postacią jak najbardziej pozytywną. Choć nie ukrywam, że czasem mnie denerwowała.

W Desperacji był chłopczyk, który był głęboko wierzący i to on odgrywał główną role w książce.

Miłym oderwaniem od schematu "pisarz" była "Duma Key" gdzie głównym bohaterem jest malarz.

Na koniec dodam, że na "Pod Kopułą czekam jak dziecko na gwiazdkę, niestety najpierw kumpel musi ja przeczytać

A na koniec końców dodam jeszcze tylko, że polecam wszystkim cykl Mroczna Wieża, bo tak popytanego Kinga jeszcze nie czytałem

Dla równowagi: Carrie, Sklepik z marzeniami, Skazani na Shawshank,Mgła, jeden z tomów Mrocznej wieży gdzie Roland(? cholera już nie pamiętam) wytłukł całe miasteczko fanatyków bo im szajba odbiła, filmowy kosiarz umysłów(książki nie czytałem ale podobno mocno odbiega) Dzieci kukurydzy(choć to nie katolicy to jednak fanatycy że tak zrymuję).

To może i ja się dołączę. Czytałam zapewne wszystko, co się po polsku ukazało.
Fakt, schematy są, ale jest ich wiele, zatem ich kombinacja za każdym razem daje inny efekt. Dobry policjant i zły (to częściej). Interesująca, choć niemłoda kobieta po przejściach, często związana uczuciem z głównym bohaterem, który wcale nie chce nim być, ale musi. Magiczne obrazy, książki, pokoje. Nie zacytuję, bo nie wszystko pamiętam, a nie chce mi się kartkować ponad 40 pozycji. Może King ma karteczki w bejsbolowej czapce, które wyciąga losowo i komponuje opowieść? W "Pod kopułą" jest też ich parę, ale książka mi się podobała. Niewiarygodne, jak King potrafi sterować emocjami czytelników. Przyznam, że jeszcze nigdy przedtem nie zdarzyło mi się zapałać prawdziwą nienawiścią do postaci literackiej.
Moim zdaniem najlepsza książka Kinga ostatniej dekady, choć przyznam, że nachalnie kojarzyła mi się z "Sklepik z marzeniami", niby treść inna, ale coś z klimatu, no i para głównych (pozytywnych) bohaterów. Podkreślam "pozytywnych", bo moim zdanem, główną postacią jest Duży Jim.