Widzisz ten ogród jak jest piękny?
Kwitną w nim kwiaty urokliwe.
Feerią kolorów wypełniają
źrenice uczuć ciągle chciwe.

Każdego dnia jest coraz piękniej
w sercu spokoju coraz więcej.
Uśmiechem witasz ogród co dnia,
wiatr miłe słowa w ucho szepce.

Lecz dnia pewnego niespodziane
po środku tego co tak piękne
chwast jakiś wyrósł - teraz kradnie
sok życiodajny zielsko wstrętne.

I jak się mocno zakorzenił,
zakrywa cieniem promień słońca
by ten malutki bratek przy nim
nie podniósł główki swej kwitnącej.

Ma dosyć siły chwast przebrzydły
by niszczyć co nas cieszyć może.
Zazdrości ducha głos ochrypły
rzęzi: Ja miłość stąd wypłoszę.

I bledną płatki kwiatów uczuć
co rozkwitały coraz żywiej.
Wyrwij ten chwast nim serce pęknie...
Niech szczęście będzie znów prawdziwe.

Oczy przyciąga barwna rabata
wzbudzając podziw bo cała w kwiatach.
Ale niestety, często tak bywa
że pośród kwiecia rośnie pokrzywa.

Też chce podziwu !
Też o TYM marzy,
Lecz dostrzegalna,
.
....kiedy poparzy !!

:connemara

Nic na tym świecie nie jest idealne.
To nawet dobrze, bo marazm panowałby.
Gdy przyjdzie problem to paradoksalnie:
Co nie zabije - z pewnością siły doda ci.

Wiele mam wad, więcej, niż zalet,
Nie ma wśród nich ku mej radości,
Z kolorów tęczy tkanych palet,
I o stu twarzach żmij: zazdrości.

Wiem, jestem dziwny i słyszałem
Nieraz: "Ty wcale mnie nie kochasz!",
No bo z zazdrości nie szalałem,
Dlatego teraz gorzko szlochasz?

A może tylko Ci wierzyłem,
Jak Twym uczuciom i oddaniu,
I w głębi serca pewny byłem,
Że nie ma fałszu w tym kochaniu.

Nieraz się w życiu napatrzyłem,
Jak zazdrość zżera kwiat miłości,
Sam także tego doświadczyłem,
Na własnej skórze: kłów zazdrości.

Bo choć wiedziała, że kochałem,
Świat bez Niej dla mnie, bez uroku,
Gdy na kobietę choć spojrzałem,
Już awantura, widmo mroku.

A inna zazdrość: o tytuły,
Sławę, czy choćby poważanie,
To tak, jak prężyć swe muskuły,
Aby u dziewki mieć uznanie.

Miast udowodnić, żeś coś warty,
I coś miast siły ofiarować,
Wolisz ograne, stare karty,
Zamiast promować, chcesz szpanować?


Niewiele wiem ja o zazdrości,
Bo dzięki Bogu mnie omija,
Głupota to, czy rys mądrości?
Laur mi dać, czy poznać kija?

:canislupus

Connemara wymienił pokrzywę
kiedy mowa tu była o chwaście
Oset też jest paskudny, bo bywa,
że ukłuje gdy rwać chcesz go właśnie.

Ale ja tu nie chciałam o zielsku
prawić dalej w temacie zazdrości.
Jakiś wiatr przywiał podłe nasiona
i rozplenił ku zgubie ludzkości.

Czy wiatr jednak ma winy najwięcej,
że się psuje w temacie miłości?
Powód może być błahy lub ważny.
Znajdzcie jak w czyimś sercu zagościł.

Wiem ja dobrze do kogo przesłanie,
Wiesz, spytałem dlaczego tak było?
Nie do końca o mir, czy uznanie,
W tym pisaniu naprawdę chodziło.

Wiele może się zmienić w myśleniu,
O przesłaniach, motywach, czy racji,
Wtedy widzisz w tym zacietrzewieniu,
Parę innych, nieznanych lokacji.

Tyko spytać wystarczy spokojnie,
I zdziwionym być można, a szczerze,
Jak ktoś widzi swój udział w tej "wojnie"
I zrozumieć, i zawrzeć przymierze.

A z przymierzem, nie chodzi o związki,
Jakieś unie, koterie, czy kliki,
O zwykłego spokoju zalążki,
To zapewne da dobre wyniki.

:canislupus
"Laur mi dać, czy poznać kija?"

Dać mu kija,
niech się zwija
niczym giaur*
Potem laur

*Giaur - pogardliwe określenie nadawane przez wyznawców islamu innowiercom

Najbardziej ze wszystkich wstrętne,
Są odznaczenia pośmiertne,
Za życia nie docenili,
I nagle zdanie zmienili?

:canislupus