Tak refleksyjnie.
Najlepszą receptą na zdradę jest jak najszybsze pogodzenie się z nią. Unika się wtedy głębszego urazu. Jednak pogodzenie nie oznacza akceptacji, czy wybaczenia. Najskuteczniejsze jest przekucie tych wszystkich wrażeń, emocji wywołanych zdradą w coś, co nas będzie pchać do przodu. Jest w człowieku taka granica, gdy gniew już nie pomaga, postępuje się dalej, gdzie szaleje rozgrzany do białości huraganowy powiew furii. Jeżeli jest się ostrożnym, możemy go okiełznać i użyć by nas napędzał, karmił i był nośnikiem tego, co najważniejsze - rewanżu. Nie ma przebaczenia, nie dla zdrady zaufania. Nie ma sensu prosić zdrajcę o zrozumienie, bo ktoś, kto jest zdolny to takiej podłości, zrozumienia nie posiada. Nie ma sensu też pytać go o przyczynę, bo do takiej odpowiedzi potrzebna jest odwaga a ktoś zdolny do zdrady takowej nie posiada. Ale to, co trafi zdrajcę na pewno, co zostanie w nim jak wypalona blizna, jest pokazanie mu choćby w małym stopniu, czym jest taki ból. Nakarmić go tym uczuciem ze spokojem i bezwzględnością, bo to jest bardziej przerażające niż wszelkie łzy i słowa pełne wyrzutu.Dopiero, gdy za nami zostaną dymiące popioły, gdy uwolniona furia wypali wszystko za nami, można otrzepać ręce i ruszyć przed siebie, wiedząc, że nic nie czai się nam za plecami.

Tak mniej więcej wygląda filozofia pewnego człowieka, który w niekonwencjonalny sposób uczy w UK radzić sobie ze zdradą.Już kilka razy atakowano go, że namawia ludzi do złego, bajer polega na tym, że praktycznie każdy, kto zastosował się do jego rad, stawał na nogi kilka razy szybciej niż normalnie. Tylko że nie wolno mieć cienia wątpliwości, litości, czy chcieć coś naprawić. I trzeba być gotowym na konsekwencje. Jestem ciekaw, jak to się sprawdza w działaniu :)