Zatrzymane w kadrze CCCLIX - Ostatnia miłość Elvisa

#1. Wrak amerykańskiego ciężkiego samolotu bombowego "Hot Stuff" B-24 Liberator, który w 1943 roku uderzył w islandzki wulkan, zabijając 14 z 15 osób na pokładzie.

Frank Maxwell Andrews był amerykańskim wojskowym, generałem porucznikiem oraz jednym z założycieli Sił Powietrznych Armii Stanów Zjednoczonych, które później stały się Siłami Powietrznymi Stanów Zjednoczonych. Na stanowiskach kierowniczych w lotnictwie armijnym udało mu się poczynić znaczne postępy w kierunku utworzenia niezależnego lotnictwa wojskowego jako oddzielnego rodzaju sił zbrojnych. Andrews był pierwszym szefem scentralizowanych amerykańskich sił powietrznych i pierwszym oficerem lotniczym, który służył w sztabie generalnym armii. Na początku 1943 roku zajął miejsce generała Dwighta Eisenhowera jako dowódca wszystkich wojsk amerykańskich w Europejskim Teatrze Działań Wojennych.
3 maja 1943 roku w trakcie podróży inspekcyjnej zginął w katastrofie B-24 Liberatora o nazwie Hot Stuff, należącego do 8 Armii Powietrznej podczas lotu z lotniska RAF Bovingdon w Anglii do bazy RAF Kaldadarnes na Islandii, rozbijając się na górze Fagradalsfjall na półwyspie Reykjanes przy nieudanej próbie lądowania. Oprócz Andrewsa zginęło także trzynaście innych osób znajdujących się na pokładzie; przeżył tylko tylny strzelec, sierż. sztab. George A. Eisel. Andrews był najwyższym rangą oficerem alianckim, który zginął na służbie do tego czasu w toku II wojny światowej.

#2. Rodzina Eskimosów przed ich letnim domem/schronieniem, 1915 rok.

#3. Odpowiedź japońskiego właściciela sklepu na antyjapońskie nastroje w następstwie bombardowania Pearl Harbor, Oakland, stan Kalifornia, 1942 rok.

#4. Niemieccy nazistowscy jeńcy zbierający bawełnę w pobliżu Muleshoe w Teksasie, 1944 rok.

Nie bez kozery historycy twierdzą z przekąsem, że niemieccy jeńcy wojenni z okresu II wojny światowej mieli w amerykańskiej niewoli o wiele lepiej niż w wojsku w Rzeszy.
Już w trakcie podróży pojmanym żołnierzom Hitlera zapewniano dobre wyżywienie. Po zejściu na ląd, w amerykańskich portach czekały na nich wygodne wagony osobowe, które odwoziły ich do obozów. Jeńcy przeżywali szok.
Fragment książki Piotra Zychowicza: "Alianci. Opowieści niepoprawne politycznie."
Powód takiego postępowania? Władze Stanów Zjednoczonych były przekonane, że na wszelkie uchybienia wobec jeńców Trzecia Rzesza odpowie jeszcze gorszym traktowaniem amerykańskich żołnierzy w niemieckiej niewoli.

#5. Amerykańscy żołnierzy piechoty morskiej prezentują japońskie flagi zdobyte podczas bitwy o Iwo Jimę, marzec 1945 roku.

#6. Helikopter Carabinieri rozładowuje ładunek: leki, żywność i agregaty prądotwórcze na prowizoryczną platformę w wiosce Rimella w Piemoncie, która przez osiem dni była odizolowana od reszty Włoch z powodu obfitych opadów śniegu, 26 grudnia 1973 rok.

#7. Straty amerykańskie po bitwie pod Tarawą. Prawie 6400 Amerykanów, Japończyków i Koreańczyków zginęło podczas 76 godzin walk na małej wyspie Betio. Wyspa ma zaledwie 2 mile długości i 800 stóp szerokości w najszerszym miejscu. Listopad 1943 rok.

#8. Przyszły premier Finlandii Carl Gustaf Mannerheim nago na koniu w 1914 roku.

Carl Gustaw Mannerheim w grudniu 2004 roku został wybrany największym Finem w dotychczasowej historii kraju.
Swoje szlify wojskowe zdobywał w carskich akademiach. Służył w Aleksandryjskim Pułku Dragonów i Gwardyjskiego Pułku Kawaleryjskiego, w Azji Środkowej i na Dalekim Wschodzie. Uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej oraz brał udział w misji wojskowej w Chinach. 5 stycznia 1909 roku został przeniesiony do Królestwa Polskiego, gdzie objął dowództwo 13 Włodzimierskiego Pułku Ułanów w Mińsku Mazowieckim. 1 stycznia 1911 roku został dowódcą Lejb-Gwardyjskiego Pułku Ułanów Jego Wysokości, jednego z najlepszych pułków kawalerii w armii Imperium Rosyjskiego, którego koszary mieściły się w parku warszawskiego Belwederu.
W czasie I wojny światowej był dowódcą związków taktycznych i dowódcą korpusu kawalerii. Za walki w czasie I wojny światowej został wyróżniony Orderem Świętego Jerzego. Mianowany do stopnia generała-majora, a następnie w 1917 generała-lejtnanta.
Rewolucja lutowa 1917 zachwiała jego karierą wojskową w armii rosyjskiej, a październikowa ostatecznie ją przerwała. W grudniu 1917 roku Mannerheim powrócił do Finlandii, która walczyła o niepodległość. Senat powierzył mu zadanie sformowania armii fińskiej i przywrócenia porządku w kraju. Po odzyskaniu przez Finlandię niepodległości 6 grudnia 1917 roku został naczelnym dowódcą wojsk fińskich. Pełnił też funkcję regenta Królestwa Finlandii od 12 grudnia 1918 roku.
W 1933 roku został marszałkiem polnym. Jego największą zasługą w tym okresie było zreorganizowanie armii oraz wybudowanie na Przesmyku Karelskim linii umocnień, tzw. Linii Mannerheima.
Był naczelnym dowódcą armii fińskiej w czasie wojny zimowej (1939–1940) i wojny kontynuacyjnej (1941–1944). Mimo olbrzymiej przewagi sowieckiej nie dał pobić swojej armii w wojnie zimowej. Dla obrony integralności terytorialnej państwa fińskiego wszedł w sojusz z Niemcami w celu odzyskania ziem utraconych w 1940 roku, ale starał się unikać zbyt gorliwego zaangażowania po ich stronie, m.in. odmówił uczestnictwa wojsk fińskich w oblężeniu Leningradu i zaatakowaniu kolei murmańskiej.
4 sierpnia 1944 roku został wybrany na prezydenta Finlandii. 19 września tego samego roku podpisał zawieszenie broni z ZSRR i skierował wojska fińskie do walki z Niemcami. Zdając sobie sprawę, że jest osobą, która może stanowić dla Finlandii problem w ułożeniu stosunków powojennych z ZSRR i mocarstwami zachodnimi, 9 maja 1946 roku ustąpił z urzędu i osiadł w Szwajcarii.
Zmarł 27 stycznia 1951 roku w Lozannie. Jego ciało sprowadzono do Finlandii. W pogrzebie uczestniczyło ponad 100 tysięcy osób.

#9. Zwolennicy niepodległości Quebecu machają flagą Quebecu podczas referendum niepodległościowego w 1995 roku. Referendum zostało rozstrzygnięte niewielką ilością głosów na korzyść pozostania prowincji w Kanadzie.

#10. Fałszywe przedmieście na dachu. Miało na celu ukrycie fabryki samolotów w czasie II wojny światowej, Seattle, Waszyngton, 1944 rok.

#11. Elektrownia Wodna Dniepr po wysadzeniu w powietrze przez wycofujące się wojska radzieckie. 18 sierpnia 1941 rok.

8 sierpnia 1941 roku około godziny 20:00, po złamaniu obrony sowieckiej w Zaporożu przez siły niemieckie, tama została wysadzona przez żołnierzy NKWD. Rozkaz zniszczenia elektrowni wydał podobno sam Józef Stalin. Wybuch 20 ton trotylu spowodował wyrwanie dziury o szerokości około 150 metrów, przez którą wylała się fala uderzeniowa, powodująca zalanie i zniszczenie strefy przybrzeżnej.
W strefie powodzi były wojska niemieckie, które wcześniej przeprawiły się przez Dniepr, oraz cywilna ludność wyspy Chortyca oraz obszarów przybrzeżnych. Niemieckie dowództwo szacowało swoje straty na 1500 żołnierzy. Według historyków, cywilnych ofiar zniszczenia elektrowni było od 20 000, aż do 80 000–120 000 osób.

#12. Odkopany statek wikingów, wybudowany około 820 roku, "przepłynął" ulicami Oslo do muzeum, 1926 rok.

#13. Mark Hamill i Harrison Ford odwiedzają Erica Idle'a w jego domu w 1978 roku.

#14. Sprzątaczka kościelna myje Jezusa przybitego do krzyża, nazistowskie Niemcy, Monachium, 1939 rok.

#15. Ostatnie chwile MTS Oceanos, który zatonął u wschodnich wybrzeży RPA, 4 sierpnia 1991 rok.

Wycieczkowiec MTS Oceanos mógł zabrać na pokład do 550 pasażerów i 250 członków załogi. Jego prędkość maksymalna wynosiła 18,5 węzła, a rejsowa 16 węzłów. Został zwodowany 12 lipca 1952 roku we francuskiej stoczni Forges et Chantiers de la Gironde w Bordeaux.
Przez kolejne lata statek wielokrotnie zmieniał właścicieli i nazwy, aż wreszcie w 1976 roku został zakupiony przez greckiego armatora Epirotiki Lines. Nadano mu wówczas nazwę Oceanos. Nowy właściciel wykorzystywał wycieczkowiec na różnych trasach, głównie na Morzu Śródziemnym.
W 1991 roku wysłużony MTS Oceanos został wypożyczony na kilka miesięcy do obsługi tras u wybrzeży RPA. Statek miał już swoje lata i wymagał remontów, a podczas kilkumiesięcznego pobytu w RPA, tymczasowy właściciel statku kompletnie nie dbał o jego stan techniczny. W swój ostatni rejs jednostka wypłynęła w sierpniu 1991 roku pod dowództwem doświadczonego kapitana Yiannisa Avranasa. Kapitan chciał jak najszybciej dotrzeć do celu podróży nie zważając na bardzo szybko pogarszające się warunki pogodowe: silne porywy wiatru o prędkości nawet 40 węzłów i fale dochodzące do 9 m wysokości.
Tragedia rozpoczęła się około godziny 21:00, 3 sierpnia 1991 roku. Doszło do uszkodzenia rur systemu pobierania wody, które było tak duże, że do wnętrza statku zaczęła wlewać się woda. W krótkim czasie dotarła ona do maszynowni, co groziło utratą zasilania i napędu. O 21:30 pasażerowie i załoga usłyszeli eksplozję pod pokładem, a chwilę później jednostka straciła zasilanie.
Pozbawiony napędu i zasilania statek zaczął dryfować, a pasażerowie nie wiedzieli co się dzieje. W tym czasie spanikowana załoga zaczęła opuszczać pokład, spuszczając łodzie ratunkowe. Równocześnie nie poinformowali oni pasażerów, że grozi im niebezpieczeństwo, a statek tonie. Widząc sytuację, Moss Hills, jeden z animatorów postanowił pójść na mostek, aby dowiedzieć się co się stało, jednak okazało się, że nikogo na nim nie ma. Przy użyciu radiotelefonu nadał on więc sygnał "mayday" i zaczął organizować akcję ratunkową samemu.
W tym czasie członkowie załogi w większości opuścili pokład, zabierając część łodzi ratunkowych. Te które zostały, nie mogły pomieścić wszystkich pasażerów. Kapitan Avranas również próbował uciec, ale pasażerowie zmusili go do zostania na pokładzie. Rankiem 4 sierpnia do tonącego Oceanosa przyleciały pierwsze śmigłowce straży przybrzeżnej. Również kilka statków znajdujących się w okolicy zostało skierowanych na pomoc tonącemu wycieczkowcowi.
Wśród pierwszych osób zabranych przez śmigłowce znalazł się... kapitan Avranas. W związku z tym akcją ratunkową dowodzili animatorzy i członkowie zespołów muzycznych. Ostatecznie dzięki pomocy śmigłowców i łodzi ratunkowych z holenderskiego statku Nedlloyd Mauritius, uratowano wszystkich pasażerów i członków załogi – łącznie 571 osób. Końcówka akcji ratunkowej była bardzo trudna, ponieważ statek miał duży przechył utrudniający zabieranie pasażerów z pokładu. Ostatecznie o godzinie 15:30, MTS Oceanos przewrócił się na burtę i zatonął.
Pikanterii całej sytuacji dodały słowa kapitana kiedy już znalazł się na brzegu. Powiedział on wówczas: „Kiedy rozkazuję opuścić statek, nie ma znaczenia, kiedy go opuszczę. Opuszczenie statku dotyczy wszystkich. Jeśli niektórzy chcą zostać na pokładzie, mogą zostać”.

#16. Elvis Presley i 20-letnia Ginger Alden, z którą muzyk pozostawał w nieformalnym związku do swojej śmierci. Fotografia wykonana w 1977 roku.

#17. John Cazale ze swoją partnerką Meryl Streep podczas kręcenia filmu "Łowca jeleni" w 1978 roku. Aktor zmarł na raka płuc w tym samym roku.

John Cazale zagrał w pięciu filmach. Wszystkie były nominowane do Oskara: "Ojciec chrzestny" (1972), "Rozmowa" (1974), "Ojciec chrzestny II" (1974), "Pieskie popołudnie" (1975), "Łowca jeleni" (1978).
W latach 1976–1978 był w związku z młodziutką aktorką Meryl Streep, którą poznał w trakcie przygotowań do spektaklu Josepha Pappa "Miarka za miarkę".
Na planie filmowym swego ostatniego filmu "Łowca jeleni" pracował, będąc już ciężko chorym na nowotwór płuca. Nie doczekał premiery kinowej – zmarł kilka miesięcy wcześniej, 12 marca 1978 w Nowym Jorku w wieku 42 lat.

#18. Sophia Loren, 1954 rok.

#19. Uśmiechnięci włoscy żołnierze poddają się aliantom w 1943 roku. Włochy zmieniły strony i zwróciły się przeciwko swoim byłym nazistowskim sojusznikom po klęsce podczas inwazji na Włochy.

#20. 5 września 2007 roku, z linii produkcyjnych Fiat Auto Poland w Tychach zjechał milionowy Fiat PANDA.

W poprzedniej części

Źródła: 1, 2, 3