Zatrzymane w kadrze CDLII - Ocalały z Titanica, który nie pozwolił amputować sobie nóg i odniósł sukces

#1. Bomba przygotowywana w Indiach podczas indyjsko-pakistańskiej wojny o Kargil. Raveena Tandon, hinduska gwiazda Bollywood, była ulubioną aktorką Nawaza Sharifa – ówczesnego premiera Pakistanu.

Walki indyjsko-pakistańskie w dystrykcie Kargil w Kaszmirze rozpoczęły się na początku maja 1999 roku. Punktem zapalnym był – nierozwiązany od dziesięcioleci – spór terytorialny pomiędzy obu państwami. Gdy po epoce kolonialnej nastąpił podział historycznych Indii, maharadża Dżammu i Kaszmiru, Hari Singh, postanowił przyłączyć swe terytorium do wielokulturowej Republiki Indii. Jego decyzji nie zaakceptowały władze Pakistanu, wówczas państwa tworzonego na podstawie kryterium wyznaniowego. Jak utrzymywali pakistańscy politycy, maharadża, który był sikhem, uczynił to wbrew woli mieszkańców regionu, z których większość była muzułmanami. W wyniku wojny w latach 1947–1948 Kaszmir został podzielony między Indie i Pakistan. Ponieważ jednak każde z państw rości prawo do całości regionu, nie wytyczono stałej granicy. Kaszmir dzieli silnie zmilitaryzowana tak zwana linia kontroli.
Bezpośrednią przyczyną wybuchu walk w Kargil były działania Pakistańczyków, którzy w lutym 1999 roku obsadzili kilka kluczowych punktów po indyjskiej stronie linii kontroli, dzięki czemu mogli ostrzeliwać strategiczną dla Indii drogę NH1, prowadzącą ze stolicy Kaszmiru Śrinagaru do Leh w Ladakh na wschodzie.
Walki były prowadzone w ekstremalnych warunkach terenowych na wysokości nawet powyżej 5000 m n.p.m. – to więcej niż wynosi wysokość Mont Blanc. Skrajnie trudne były również warunki pogodowe – żołnierze walczyli w temperaturach wynoszących -15°C, choć ze względu na silny wiatr odczuwalna temperatura była jeszcze niższa.
Niepowodzenia w walkach, ale też presja międzynarodowa spowodowały, że władze pakistańskie zdecydowały się na wycofanie pozostałych żołnierzy na swoją stronę linii kontroli. Nie bez znaczenia była groźba blokady pakistańskich portów przez marynarkę wojenną Indii, co wstrzymałoby wszelkie dostawy. Tymczasem, jak ujawnił później ówczesny premier Nawaz Szarif, Pakistan miał wówczas tylko kilkudniowe zapasy paliw. W Indiach ogłoszono zwycięstwo, ale miało ono gorzki smak. W Kargil zginęło kilkuset żołnierzy. Część ofiar wynikała z tego, że atakowano stanowiska pakistańskie frontalnie. Wojskowi nie mogli ich oblegać, bo musieliby wówczas przekroczyć linię kontroli, a na to z przyczyn politycznych nie zgodził się rząd Indii.
Tym, co powstrzymywało polityków obu stron od eskalowania konfliktu, była świadomość, że przyciśnięty do muru przeciwnik może użyć broni jądrowej. Pakistańczycy zaczęli nawet przesuwać dysponujące nią jednostki na pozycje wyjściowe.

#2. Pierwsze zdjęcie „wschodu Ziemi”, wykonane przez astronautę Williama Andersa podczas misji Apollo 8, 24 grudnia 1968 roku.

#3. Niemieccy jeńcy wojenni kopią groby dla poległych żołnierzy francuskich, I wojna światowa, 1915 rok.

#4. Ostatni tramwaj w mieście Halifax, stolicy kanadyjskiej prowincji Nowa Szkocja, żegna się z mieszkańcami miasta. 26 marca 1949 roku.

Żegnajcie, przyjaciele. To już koniec. Przemierzyłem wiele mil i obserwowałem przez lata wasze twarze, na których gościły złość, łzy i śmiech. Chociaż krytykowaliście mój wygląd i narzekaliście, że jestem zbyt wolny, dostarczałem was na miejsce i sprowadzałem z powrotem w deszczu i w śniegu.

#5. Katastrofa lotnicza na wzgórzu Superga, 4 maja 1949 roku.

Po II wojnie światowej zespół piłkarski AC Torino dzielił i rządził we włoskiej Serie A. Wygrali ligę w 1946, 1947 i 1948 oraz pewnie zmierzali po kolejne Scudetto w 1949 roku – na cztery kolejki przed końcem sezonu zajmowali pierwsze miejsce w lidze.
Feralnego dnia drużyna wracała z pożegnalnego meczu José Ferreiry z zespołem Benfiki, rozegranego dzień wcześniej, 3 maja, w Lizbonie. O godzinie 16:41 samolot przeleciał nad Savoną na wysokości 2000 m, a załoga samolotu połączyła się z turyńskimi kontrolerami. W rejonie portu lotniczego panowały niezwykle trudne warunki pogodowe: widoczność wynosiła tylko 1200 m, z podstawą chmur na wysokości 400 m. Piloci zostali zmuszeni zmniejszyć pułap lotu do momentu, w którym widoczność poprawi się. Tymczasem w okolicach wzniesienia Superga (675 m n.p.m.), ta sięgała już jedynie 40 m.
Około godziny 17:04, w momencie, gdy załoga dalej obniżała lot, doszło do zderzenia ze zboczem. Samolot rozbił się o mury tamtejszej bazyliki i uległ całkowitemu zniszczeniu (zachował swój kształt jedynie fragment ogona ze statecznikiem pionowym). Wszystkie osoby znajdujące się na pokładzie zginęły: 18 piłkarzy AC Torino, 5 działaczy, 3 dziennikarzy, organizator zawodów oraz 4 członków obsługi samolotu.
Jedynym graczem Torino, który pozostał z pierwszej drużyny klubu, był Sauro Tomà, który był w tamtym okresie kontuzjowany.
Po katastrofie działacze Milanu, jednego z głównych rywali turyńskiego zespołu do tytułu mistrzowskiego, zaapelowali do włoskiej federacji o automatyczne przyznanie zespołowi Torino tytułu mistrza Włoch. Propozycja została bez głosów sprzeciwu poparta przez inne kluby. W pozostałych meczach na boisku grali juniorzy turyńskiego zespołu. W późniejszych latach klub nie osiągał już takich wyników jak wcześniej. Na kolejny tytuł czekał aż do sezonu 1975/76.

#6. Claude Monet w swojej pracowni w latach 20. XX wieku.

#7. Lars Ulrich (Metallica), Sebastian Bach (Skid Row) i Axl Rose (Guns N' Roses), początek lat 90. XX wieku.

#8. Marshall Bruce Mathers III, aka Eminem, 1992 rok.

#9. Michael Caine powiedział, że Benny Hill „ma twarz jak zły cherub – cherub zesłany przez diabła”. 1969 rok na planie filmu „Włoska robota”.

#10. Jack Johnson, pierwszy Afroamerykanin, który zdobył tytuł Mistrza Świata w boksie, podczas walki z Tommym Burnsem w 1908 roku.

Johnson zetknął się z boksem dopiero w wieku 16 lat i od razu objawił się jako wielki talent. Od 19. roku życia startował już jako bokser zawodowy. W 1903 roku zdobył tytuł „Kolorowego Mistrza Świata”, ponieważ w owym czasie funkcjonowała bariera rasowa uniemożliwiająca zawodnikom czarnoskórym walkę na ringu z „białymi”.
W ciągu kilku następnych lat „Gigant z Galveston” pokonywał wielu świetnych bokserów, jednak odmawiano mu szansy na walkę o tytuł mistrza świata na terenie USA. Udało mu się to dopiero w 1908 roku, kiedy ówczesny czempion Tommy Burns odbywał światowe tournée i skuszony wysokim honorarium stanął do walki z Johnsonem.
Walka odbyła się 26 grudnia 1908 roku w Sydney w Australii. Johnson, będąc znacznie silniejszym i lepszym bokserem od mistrza, odgrywał się za wszystkie upokorzenia, które go dotychczas spotykały, z premedytacją przedłużając walkę i bezlitośnie maltretując Burnsa. Dopiero w 14. rundzie policja przerwała walkę, a sędzia ogłosił zwycięstwo Johnsona.
Na drodze Johnsona wielokrotnie stawiano białych zawodników, by na siłę udowodnić, że czarnoskóry zawodnik nie zasługuje na tytuł mistrza świata.
Gigant przegrał dopiero w Hawanie, 5 kwietnia 1915 roku (gdy miał już 37 lat) z Jessem Willardem, kolejną „wielką nadzieją białych”. Walka odbyła się w obecności 30 000 widzów, a została zakontraktowana na 45 rund (!). W 26. rundzie Willard znokautował Johnsona i była to najdłuższa walka o tytuł mistrza świata wagi ciężkiej w historii.
Jack Johnson boksował zawodowo aż do 1928 roku, a przez kolejne 5 lat toczył jeszcze regularnie walki pokazowe. Ostatnią pokazówkę dał w 1945 roku w Nowym Jorku w wieku 67 lat.
Zginął 10 czerwca 1946 roku, rozbijając prowadzony przez siebie samochód.

#11. Grace Kelly z siostrą Peggy podczas wakacji na Jamajce, 1955 rok.

#12. Leonarda Cianciulli w bezpiecznym szpitalu psychiatrycznym w Aversa, Włochy, 1946 rok.

„Ciasteczkowy potwór”, „Wiedźma z Coreggio” lub „Mydlarka” to najczęstsze określenia tej sympatycznej, starszej pani, która zamordowała swoje trzy sąsiadki. Cianciulli najpierw nakłaniała kobiety do przepisania swoich majątków na nią w zamian za pomoc m.in. w znalezieniu męża, po czym zapraszała do siebie na pożegnalną lampkę wina i mordowała je.
W swoim dzienniczku pisanym w więzieniu tak opisała swoją pierwszą zbrodnię:

Wrzuciłam kawałki do kotła, dodałam tam siedem kilogramów sody kaustycznej, którą kupiłam, aby zrobić mydło. Potem mieszałam, dopóki wszystko nie zamieniło się w gęstą, ciemną masę, którą przelałam do wielu naczyń. Wyszło dobre mydło. Co do krwi w łazience, czekałam, aż zgęstnieje, a następnie wysuszyłam ją w piecu, wymieszałam z mąką, cukrem, czekoladą, mlekiem i jajkami, a także niewielką ilością margaryny i zagniotłam ciasto. Zrobiłam dużo ciasteczek do herbaty i częstowałam nimi panie, które mnie odwiedzały. Ja i Giuseppe też je jedliśmy.

#13. Cesarz Etiopii Haile Selassie nagrywa program „Młodzież chce wiedzieć” (Youth Wants to Know) dla stacji telewizyjnej NBC, Waszyngton D.C., 1954 rok.

#14. Młody szeregowiec Melvin Kaminsky podczas II wojny światowej w amerykańskiej armii jako saper w wojskach inżynieryjnych, Niemcy, 1944 rok. 28 czerwca 2022 roku świętował swoje 96. urodziny. Szerzej znany jako
amerykański aktor, scenarzysta, reżyser i producent specjalizujący się w parodiach znanych dzieł i gatunków kinowych – Mel Brooks.

#15. Australijczyk kontra emu, 1932 rok.

Wielka Wojna Emu to ironiczne określenie operacji wojskowej podjętej przez armię australijską na polecenie ówczesnego ministra obrony, sir George’a F. Pearce’a w okresie od 2 listopada do 10 grudnia 1932. Operacja miała wytrzebić stada emu, które plądrowały i niszczyły uprawy australijskich farmerów.
W ciągu ponad miesiąca „walk” od 9860 kul zginęło rzekomo 986 ptaków, które okazały się być trudnym przeciwnikiem dla regularnych wojsk australijskich.
Major Meredith w swoim raporcie napisał:

[...] gdybyśmy mieli dywizję z odpornością tych ptaków na kule, to moglibyśmy walczyć przeciwko każdej armii na świecie. One mogą mierzyć się z karabinami maszynowymi z wrażliwością czołgów. Są jak Zulusi, których nawet pociski dum-dum nie mogły powstrzymać.

W raporcie Mereditha znalazła się także wzmianka, że jego ludzie „nie ponieśli żadnych strat”.

#16. Fotograf Herbert George Ponting i jego robiący wrażenie teleobiektyw podczas Ekspedycji Terra Nova, styczeń 1912 roku.

Brytyjska Ekspedycja Antarktyczna 1910 miała na celu dotarcie do bieguna południowego oraz kontynuowanie badań naukowych rozpoczętych przez Scotta i jego zespół kilka lat wcześniej. Nazwa wyprawy pochodzi od żaglowca Terra Nova, którym podróżnicy dopłynęli do Antarktydy. Pięciu spośród członków ekspedycji dotarło na biegun 17 stycznia 1912 roku – jak się okazało później – 33 dni po Amundsenie i jego towarzyszach. W drodze powrotnej wszyscy członkowie tej grupy, w tym dowódca ekspedycji Scott, zginęli.
Ciała trzech z nich zostały odnalezione 12 listopada 1912 przez ekipę poszukiwawczą. Zachowały się listy zmarłych oraz ich notatki, w tym dziennik Scotta. Zdjęcia Pontinga, który został w bazie i nie wyruszył z piątką śmiałków aż na sam biegun, stanowiły tragiczne epitafium dla Roberta Falcona Scotta i jego misji.

#17. U-118, okręt podwodny z I wojny światowej wyrzucony na brzeg na plaży w Hastings, 1919 rok.

#18. Fotografowie i ich sprzęt fotograficzny przed przeprowadzeniem próby jądrowej na atolu Bikini, 1946 rok.

#19. Richard „Dick” Williams, ocalały z katastrofy Titanica, 1924 rok.

W wieku 20 lat, w 1911 roku Williams wygrał mistrzostwa Szwajcarii w tenisie ziemnym. W kwietniu 1912 roku znalazł się na pokładzie Titanica. Gdy transatlantyk zderzył się z górą lodową, Williams nie próbował ratować wpierw siebie (był pasażerem pierwszej klasy, więc teoretycznie miał o wiele większe szanse na miejsce w szalupie ratunkowej), ale pomagał innym. Gdy statek szedł już na dno, on i jego ojciec wskoczyli do zimnej wody. Starszy mężczyzna zginął przygnieciony jednym z kominów Titanica, Richard miał więcej szczęścia. Wpław dotarł do jednej z częściowo zatopionych łodzi ratunkowych i z nogami po kolana w lodowatej wodzie spędził kilka godzin, zanim dostał się na pokład RMS Carpathia.
Lekarz na statku chciał z miejsca amputować dolne kończyny Williamsa z powody licznych odmrożeń, ale ten nie wyraził zgody. Zamiast tego co dwie godziny regularnie wstawał z łóżka i starał się chodzić z kółko, co okazało się skuteczne i zbawienne w skutkach.
Jeszcze w sierpniu tego samego roku (!) wygrał w parze z Mary Browne debla mieszanego na US Open. W późniejszych latach dwukrotnie wygrywał te zawody w singlu mężczyzn (1914, 1916), a w 1924 roku był w półfinale Wimbledonu. W deblu wygrał raz Wimbledon (1920) i dwa razy US Open (1925, 1926). Na igrzyskach olimpijskich w Paryżu w 1924 roku zdobył złoty medal w mikście.
W czasie I wojny światowej walczył na froncie we Francji (1917-1918) i zdobył Order Legii Honorowej.
Zmarł w 1968 roku w wieku 77 lat.

#20. Bronisław i Anna Komorowscy świętują wraz ze swoim sztabem zwycięstwo w przyspieszonych wyborach prezydenckich, 4 lipca 2010 roku. W II turze Komorowski pokonał Jarosława Kaczyńskiego (53,01% 46,99%).

W poprzednim odcinku

Źródła: 1, 2