Zatrzymane w kadrze CDXVI - Konkurs tatuażu amatorskiego z lat 50., którego „dzieła” bawią do łez

#1. Stacja benzynowa, Kijów, 1980 rok.

#2. Reporterzy, którzy ujawnili skandal Watergate, obserwują rezygnację prezydenta Nixona, 1974.

#3. Mick Jagger i Bianca Perez Morena de Marcias w dniu ślubu w Saint-Tropez we Francji, 1971 rok.

Bianca poznała Micka Jaggera na imprezie po koncercie Rolling Stones we Francji we wrześniu 1970 roku. 12 maja 1971 roku, gdy była w czwartym miesiącu ciąży, para pobrała się podczas ceremonii rzymskokatolickiej w Saint-Tropez we Francji. Bianca była pierwszą i (jak do tej pory) jedyną żoną frontmena zespołu The Rolling Stones. Jedyne dziecko pary, córka Jade, urodziła się 21 października 1971 roku w Paryżu we Francji.
W maju 1978 roku Bianca złożyła wniosek o rozwód z powodu cudzołóstwa wokalisty z modelką Jerry Hall. Powiedziała później: „Moje małżeństwo zakończyło się w dniu mojego ślubu”.
W latach 70. i na początku lat 80. Bianca była blisko związana z nowojorskim klubem nocnym Studio 54. Stała się również znana szczególnie jako przyjaciółka artysty Andy'ego Warhola.

#4. Reklama Toyoty Celiki, wypuszczonej na rynek w 1977 roku, z okazji premiery pierwszych Gwiezdnych Wojen.

#5. Brytyjski żołnierz biorący udział w zasadzce, Irlandia Północna, 1973 rok.

#6. Charlotte Greenwood demonstruje swoje nietuzinkowe umiejętności w MGM Studios. Stany Zjednoczone, 1928 rok.

Greenwood była amerykańską aktorką i tancerką. Urodzona w Filadelfii, zaczynała w wodewilu i występowała na Broadwayu, w filmach i w radiu. Miała około 183 centymetrów wzrostu i była najbardziej znana ze swoich długich nóg i wysokich kopnięć. Powiadano o niej, że jest „...jedyną kobietą na świecie, która potrafi kopnąć żyrafę w oko”.

#7. Roald Amundsen w Ny-Alesund ze swoim samolotem „Dornier”, Norwegia, 1925 rok.

W latach 1925-1928 podjęto cztery próby dotarcia do bieguna północnego drogą powietrzną z Ny-Ålesund. Jedna została podjęta przez Roalda Amundsena na pokładzie wodolotu Dornier. W 1925 roku amerykański syn milionera Lincoln Ellsworth zaproponował, że sfinansuje nową wyprawę Amundsena na biegun północny. Celem było dotarcie ze Svalbardu na dwóch wodnosamolotach Dornier N24 i N25 na biegun północny. Wyprawa rozpoczęła się 21 maja 1925 roku.
N25 pilotował Hjalmar Riiser-Larsen, a N24 Leif Dietrichson. Według pierwotnych ustaleń wyprawa miała osiągnąć biegun po około ośmiu godzinach lotu. Po wyznaczonym czasie obie maszyny wylądowały na krze lodowej, by dokładnie określić swoją pozycję i ewentualnie skorygować ją, gdyż jak się okazało, sześciu śmiałków wylądowało około 250 km od wyznaczonego celu.
Podczas ponownego startu N24 doznał uszkodzeń i po awaryjnym lądowaniu zaczął nabierać wody. Załoga wydobyła paliwo i zapasy i próbowała na nartach dotrzeć do N25. Droga do drugiej maszyny i jej załogi zajęła Ellsworthowi, Dietrichsonowi i mechanikowi Omdalowi prawie cały tydzień.
W następstwie utraty jednej maszyny rozpoczęto budowę pasa startowego na lodzie dla N25. Czynność ta zabrała podróżnikom prawie cztery tygodnie. 15 czerwca 1925 roku Riiser-Larsen zdołał wystartować, zabierając na pokładzie wszystkich sześciu uczestników wyprawy z powrotem do Svalbardu.

#8. Modelka na konkursie tatuażu amatorskiego. Paryż, lata 50. XX wieku.

#9. Japonia, lata 30. XX wieku. Chór młodych kobiet podczas szkolenia wojskowego na dachu budynku teatru przed oficerem wojska japońskiego.

#10. Buty i mundury porzucone przez żołnierzy w celu ukrycia służby w siłach zbrojnych Wietnamu Południowego po zdobyciu Sajgonu przez wojska Wietnamu Północnego. Przedmieścia Sajgonu, 30 kwietnia 1975 roku.

#12. Jim Carrey i Cameron Diaz z parą dublerów Lisą Nanzelli i Dino Giorgio na planie filmu "Maska", 1994 rok.

#13. Sprzątanie ulic, Paryż, 1865 rok.

#14. Pierwszy marsz w Waszyngtonie na rzecz praw gejów i lesbijek, 14 października 1979 roku.

#15. Wiaczesław Kotionoczkin, twórca kreskówki "Wilk i Zając", lata 80. XX wieku.

#16. Japoński książę Konoe Fumimaro przebrany za Adolfa Hitlera na balu kostiumowym, na krótko przed mianowaniem go premierem Japonii, 1937 rok.

Fumimaro obejmował funkcję premiera rządu dwukrotnie w 1937 do 1939 i w 1940 roku. Był zdecydowanym orędownikiem uzyskania przez Japonię dominacji w rejonie Azji-Pacyfiku. We wrześniu 1940 roku jego przedstawiciel w Berlinie podpisał pakt trzech - porozumienie mające na celu sformalizowanie współpracy Niemiec, Włoch i Japonii w czasie II wojny światowej.
Był postacią dość kontrowersyjną. Z jednej strony popierał agresję swojego kraju na tereny Azji, ale był przeciwnikiem przystąpienia Japonii do II wojny światowej. Te poglądy sprawiły, że w lipcu 1941 roku musiał ustąpić ze stanowiska. Objął pozycję doradcy cesarza Hirohito, zachowując znaczące wpływy na bieg spraw politycznych.
Od 1944 roku optował za prowadzeniem rozmów pokojowych i wycofaniem Kraju Kwitnącej Wiśni ze stanu wojny. Po kapitulacji Japonii we wrześniu 1945 roku został wicepremierem pierwszego powojennego rządu. Obawiając się postawienia przed sądem za zbrodnie wojenne, popełnił samobójstwo 16 grudnia 1945 roku.

#17. Winston i Clementine Churchill z wnukami w 1951 roku.

#18. Park Hampden, Glasgow, 1927 rok.

Stadion Hampden Park został oddany do użytku szkockim kibicom 31 października 1903 roku.
17 kwietnia 1937 roku został ustanowiony tam rekord frekwencji. Międzynarodowy mecz piłki nożnej rozegrany między drużynami narodowymi Szkocji i Anglii obejrzało 149 415 fanów. Szkocja wygrała 3:1. Rekord ten został pobity dopiero 13 lat później na brazylijskiej Maracanie.
Po tragedii na Hillborough w 1989 roku stadion Hampden Park został zmodernizowany ze względów bezpieczeństwa i zamontowano na nim krzesełka, likwidując miejsca stojące. Obecnie mecze na tym stadionie rozgrywa drużyna Queen's Park F.C. oraz szkocka drużyna narodowa, a mecze te może oglądać "zaledwie" 51 866 widzów.

#19. Joseph P. Kennedy II, najstarszy syn senatora Roberta F. Kennedy'ego, przenosi ciało ojca do miejsca spoczynku. Arlington, Wirginia, 8 czerwca 1968 roku (astronauta i przyszły senator John Glenn jest wśród żałobników niosących trumnę).

#20. Pielęgniarki niosą na noszach rannego powstańca, 20 sierpnia 1944 roku.

Fotografia została wykonana przez Eugeniusza Lokajskiego, polskiego lekkoatletę, olimpijczyka, fotografa amatora, porucznika Armii Krajowej.
Przed wybuchem II wojny światowej Lokajski był świetnym sportowcem. Pierwsze sukcesy świętował w skoku wzwyż. W 1929, 1930 i 1934 roku zdobywał brązowe, a w 1930 roku srebrny medal na mistrzostwach Polski. Najlepsze osiągnięcia notował jednak w swojej ukochanej dyscyplinie - rzucie oszczepem. W 1934 roku zdobył złoty medal Mistrzostw Polski, w 1935 i 1937 zdobywał medal srebrny.
W 1935 roku został wicemistrzem świata w pięcioboju w Budapeszcie. W 1936 wziął udział w igrzyskach olimpijskich w Berlinie w konkurencji rzutu oszczepem, gdzie zajął 7. miejsce.
Po wybuchu II wojny światowej dowodził plutonem 35. pułku piechoty. Po napaści Związku Radzieckiego na Polskę 17 września 1939 roku został aresztowany przez Sowietów w okolicach Brześcia, ale zbiegł z niewoli i już w październiku tego samego roku wrócił do Warszawy.
Podczas okupacji niemieckiej wykładał w tajnym nauczaniu w CIWF oraz pracował jako nauczyciel gimnastyki w Prywatnej Szkole Powszechnej imienia Mikołaja Reja. W styczniu 1944 roku został zaprzysiężony do Armii Krajowej i został oficerem w stopniu porucznika.
W powstaniu warszawskim służył w kompanii sztabowej „Koszta” (pod ps. „Brok”). Był oficerem łącznikowym kompanii, a 30 sierpnia 1944 roku został dowódcą plutonu. Zajmował się dokumentacją fotograficzną przebiegu walk oraz zbrodni dokonywanych przez wojska niemieckie.
Wykonał ponad 1000 zdjęć dokumentujących powstanie warszawskie. Zginął 25 września pod gruzami zbombardowanej przez Niemców kamienicy przy ulicy Marszałkowskiej 129. Jego ciało zostało wydobyte spod gruzów 15 maja 1945 roku i pochowane na cmentarzu Powązkowskim.
Po upadku powstania warszawskiego fotografie wykonane przez Eugeniusza Lokajskiego wyniosła ze stolicy jego siostra Zofia. Na początku XXI wieku przekazała je na rzecz Muzeum Powstania Warszawskiego.

W poprzednim odcinku