Miałka chałka

Dawniej... Dawniej, Aniu, chciałem napisać wiersz o miłości. To tak, jakby miał mówić o lataniu łosoś. Nonsens do szpiku ości! Pewnego dnia jednak -- w końcu! -- ta ryba znalazła się w słońcu. Nie mogła złapać tchu. Połknęła haczyk. Uniesiona -- dziewczyno popatrz! -- błyszczy ona. W powietrzu zapach bzu. I nic już nie było jak dawniej. Lecz wędkarka innego już miała, zamierzała go zjeść na surowo. Dla rozrywki drugiego schwytała, pogłaskała, po czym honorowo wyrzuciła za burtę swej łódki, a tuż za nim zmartwienia i smutki. I wszystko znów było jak dawniej. Nieprawda, nie wszystko! Przecież wie łosoś już, jak to jest -- lecieć. Czy zatem umiem już napisać wiersz o miłości? Nie! Bo jakże przemówić ma o tym, że chwilę cieszyła się lotem, ryba, istota bez głosu? Upadek to był, nie latanie, choć łosoś odmienne miał zdanie. Prawdziwa ironia losu. Napiszę więc wiersz o łososiu, a potem się w sobie pozbieram. Popłynę pod prąd, w górę rzeki. Będę jak łosoś, bez głosu, który nie powie nic teraz, oraz zamilknie na wieki.