Zwierzęta są głupie i rośliny też – przewodnik terenowy III

#1. Twoja stara

Ropucha szara to prawdopodobnie największy obrońca sałaty zaraz po polskim lobby wędliniarskim. Może mieć nawet 15 centymetrów długości, co czyni ją rekordzistką wśród polskich płazów bezogonowych.

Jak mawia żona Zbigniewa Ziobry, nie rozmiar jest najważniejszy. Dzięki nieustającemu trudowi ropuchy szarej każdego roku tysiące ślimaków zamiast na waszej i co ważniejsze mojej sałacie lądują w jej brzuszku. Ten zwierz o wyglądzie pradawnej bestii skrzyżowanej z wokalistą Budki Suflera pożera pająki, owady, małe płazy, pisklęta, niewielkie gryzonie i przede wszystkim nagie ślimaki. Chodzi o te obrzydliwe rolki glutów, które najwyraźniej lęgną się z puszek po harnasiach i niespłaconych kredytów konsumenckich. To jedyne wytłumaczenie, dlaczego jest ich u nas aż tyle.

Kopulacja ropuch to nie rurki z kremem. Dlatego natura wyposażyła samca ropuchy w modzele godowe. To specjalne wyrostki, które powstają na palcach przednich łap wyłącznie podczas okresu godowego. Modzele mają jedno konkretne zadanie - pomóc panu ropuchowi przytrzymać pod sobą panią ropuchę. Dokładnie w tym samym celu natura wyposażyła ludzi w karty kredytowe.

Podczas godów samiec wskakuje na samicę i przyczepia się do niej jak polski aparat sprawiedliwości do Zbyszka Stonogi. Może tak pozostać nawet przez kilka dni. W tym czasie samica składa w wodzie jaja, które samiec zapładnia w locie. Ten piękny, chociaż nieco złożony układ nazywamy ampleksusem – w razie gdybyście chcieli poszukać zdjęć dla kolegi.

Co ma ropucha za uszami: ropucha ma za uszami gruczoły, a w tych gruczołach ma niespodziankę dla wszystkich ciekawskich ropucho-dotykaczy. Mowa o silnie trującej bufotoksynie. Zanim zdecydujecie się zmacać albo nie daj Boże uszczknąć kawałek ropuchy szarej, to pamiętajcie, że nadmierne spożycie bufotoksyny może prowadzić do śmierci oraz otrzymania łatki ropucholiza.

👉 Co ma ptasznik do żaby? Ptasznik ma żabę w domu.

#2. Brudzik

Mniejszy od wróbla rudzik uważnie obserwuje otoczenie wielkimi, czarnymi oczami, dzięki czemu często robi wrażenie sympatycznego gościa. Kiedy już zauważy tymi ślicznymi ślepkami innego rudzika, szybciutko leci spuścić mu wpierdol.

Rudziki nie ograniczają się w swojej napędzanej testosteronem, owadami i drobnymi owocami agresji do członków własnego gatunku. Chętnie wdają się w bójki również z innymi, często większymi od siebie ptakami.

Samiczki wcale nie są lepsze. Kiedy nadchodzi wiosna, skraje lasów zaczynają przypominać okolice podmiejskich dyskotek. Jeżeli samce nie tłuką się akurat w pobliskich zaroślach, to znaczy, że wypinają przed samiczkami swoje wielkie, czerwone piersi. Akurat tutaj jest na odwrót niż na dyskotekach.

Wszystko uspokaja się, kiedy rudziki dobiorą się w pary i są gotowe na wspólne uwicie gniazda. Powodzenia w budowaniu związku opartego na takich fundamentach, hałaśliwy palancie!

#3. Sarnah

Wyjaśnijmy to sobie raz na zawsze: samiec sarny, tak jak samiec kozy, to kozioł. Albo rogacz. Samiec jelenia to byk, tak jak samiec krowy, a samica to łania. Samica sarny to koza. Samica kozy to też koza. Proste. Na szczęście sarny są znacznie mniejsze od jeleni i krów i rzadziej niż kozy zjadają ludziom czapki. Dlatego odróżnienie ich nie powinno być problemem nawet pomimo najlepszych starań osób, które wymyślają te nazwy.

Sarna, jak większość małych płochliwych stworzeń, jest wegańcem. Wiosną i latem je przede wszystkim krzewy, trawy, pędy drzew i owoce leśne. Jesienią wybiera bardziej delikatne krzewy oraz maliny i jeżyny. Zimą zadowala się gałązkami drzew iglastych. Chyba że wszystko w jej zasięgu jest zasypane przez śnieg. Wtedy głoduje. Jeżeli wydaje Wam się, że to mało efektywna strategia przetrwania, to zastanówcie się ponownie. Po Polsce biega ponad 800 tysięcy tych gałązkożernych drani.

Sport i inne talenty: Sarny potrafią skakać na wysokość około 1,5 metra. To o pół metra mniej niż zające. Nic dziwnego, że zawsze przegrywają z nimi w kosza. Mówi się też, że zaskoczona sarnah wydaje dźwięki przypominające szczekanie psa. Nawet jeżeli faktycznie tak jest, to trudno odmówić jej sukcesu komercyjnego.

👉 Król puszki, 3 litery w poziomie?

#4. Zwiotczał

Kwiczoł to średniej wielkości ptak z rodziny drozdowatych. Ma popielaty wierzch głowy, kark oraz kuper, skrzydła brązowe, a gardło i pierś rdzawo gliniaste. Od spodu kwiczoł jest biały. Na razie nic nie wskazuje, z jakim chorym pojebem mamy do czynienia, ale dajcie mu jeszcze minutę.

Kwiczoł należy do ptaków towarzyskich i hałaśliwych. To znaczy, że jest jednym z tych gości, którzy zamiast rozwiązać problem, jeden na jednego, biegną po kolegów. Kiedy tylko uzna, że ktoś wszedł na jego teren lub spojrzał krzywo na jego jajka, zaraz skrzykuje (dosłownie) grupę innych kwiczołów i razem rzucają się na przeciwnika. Grupowy wpierdol nie jest jednak najgorszym, co może spotkać kogoś ze strony tych zwyrodnialców.

Ten pierzasty drań strzela w inne ptaki fekaliami. Dobrze słyszeliście. Kwiczoł razi swoich wrogów gównianym ogniem, wysyła w ich stronę stolcowe rakiety i spuszcza na nich kałowe bomby jak jakiś ekskrementalny anioł zniszczenia. Jest przy tym na tyle skuteczny, że potrafi pozbawić ptaka drapieżnego możliwości latania i tym samym skazać go na śmierć.

W poprzednim odcinku

Po więcej takich niecodziennych opisów zwierzaków reinmar zaprasza na swój fanpage 👉 Zwierzęta są głupie i rośliny też. Polecamy!