Zatrzymane w kadrze – Wielkie odkrycie w dżungli w Hondurasie

#1. Sean Connery i Pedro Armendáriz w Stambule podczas kręcenia filmu "Pozdrowienia z Rosji", 1963 rok.

#2. Lizbona, podczas "rewolucji goździków", wojskowego zamachu stanu, który położył kres dyktaturze w Portugalii, 25 kwietnia 1974 rok.

Sygnałem do rozpoczęcia portugalskiej rewolucji było nadanie pieśni Jose Afonsa "Grandola, Villa Morena" na falach lizbońskiego radia Rádio Renascença 25 minut po północy. Nazwę "rewolucji goździków" nadały białe i czerwone goździki, którymi restauratorka Celeste Caeiro obdarowała biorących udział w puczu żołnierzy. Za jej przykładem mieszkańcy stolicy, którzy wyszli na ulice, także zaczęli wręczać kwiaty rewolucjonistom. Goździki wetknięte w lufy karabinów stały się symbolem rewolucji.
Za organizację i przeprowadzenie portugalskiego puczu w 1974 roku, odpowiedzialni byli lewicowi oficerowie zrzeszeni w Ruchu Sił Zbrojnych (MFA). W działaniach brali udział młodzi kapitanowie, lecz doświadczeni generałowie objęli nad nimi patronat. W sumie w akcji uczestniczyło około dwóch tysięcy żołnierzy.
Zamachowcy zajęli sztab generalny, siedzibę rządu, radio i telewizję znajdujące się w Lizbonie i Porto. Premier Marcelo Caetano schronił się w koszarach Gwardii Republikańskiej. Sam później przyznał, że nie znalazł nikogo, kto chciałby walczyć w obronie rządu i oddał się w ręce buntowników.
Zamach stanu został przeprowadzony pokojowo, bez większych ofiar poza czwórką osób, które zginęły w wyniku strzelaniny z policją polityczną podczas oblężenia siedziby PIDE - portugalskiej tajnej policji politycznej.
W rezultacie przeprowadzonej rewolucji Portugalczycy odzyskali swoje swobody obywatelskie i polityczne, a także odbyła się dekolonizacja portugalskich posiadłości w Azji i Afryce. Akcja ta zakończyła wiele lat rządów dyktatury i przyniosła wolność, równość i demokrację. Rewolucja ta była ważnym wydarzeniem w historii Portugalii i miała wpływ na Europę i kraje pozaeuropejskie.
W samej Portugalii niepokoje polityczne i społeczne trwały jeszcze do 1976 roku, do momentu uchwalenia konstytucji. Po drodze w 1975 roku zarówno konserwatyści próbowali przejąć władzę (nie mogli się pogodzić z utratą kolonii), jak i lewicowcy (po wyborach z 1975 roku wygranych przez Partię Socjalistyczną i centroprawicę).

#3. Konstrukcja ogromnego drewnianego samolotu Hughes H-4 Hercule, Plata Vista, Kalifornia, luty 1947 rok.

#4. Policjant ratuje osobę ranną w eksplozji podczas bombardowania Mitsubishi Heavy Industries przez Front Zbrojny Antyjapoński w Azji Wschodniej. Japonia, Tokio, 1974 rok.

W zamachu bombowym na Mitsubishi Heavy Industries w 1974 roku zginęło osiem osób, a 376 zostało rannych. Bombardowanie zostało zorganizowane przez lewicową, skrajnie radykalną formację East Asia Anti-Japan Armed Front. Była to krwawa forma protestu przeciwko Mitsubishi Heavy Industries za zaopatrywanie w broń wojska Stanów Zjednoczonych przeciwko Wietnamowi Północnemu podczas wojny w Wietnamie.
Zamach bombowy w Mitsubishi Heavy Industries z 1974 roku był najbardziej tragicznym pod względem ilości ofiar atakiem terrorystycznym w Japonii aż do ataku sarinem w tokijskim metrze w 1995 roku.

#5. Betonowy plac zabaw i zjeżdżalnia w Tychach, 1974 rok. Zjeżdżalnia stoi w tym samym miejscu do dnia dzisiejszego.

#6. Astronauta John Young salutuje obok wbitej w powierzchnię Księżyca flagi Stanów Zjednoczonych, 21 kwietnia 1972 rok.

#7. Noor Inayat Khan z tradycyjnym instrumentem muzycznym vina, lata 30. XX wieku.

Noor Inayat Khan urodziła się na Kremlu, gdzie ojciec pełnił funkcję nauczyciela. Wkrótce po jej narodzinach rodzina Inayat Khana wyjechała z Rosji. Noor dostała multikulturowe wychowanie i wykształcenie, które obejmowało zarówno europejskie kształcenie (była absolwentką Sorbony, ukończyła psychologią dziecięcą) jak i tradycyjne hinduskie.
Noor była również pisarką i autorką opowiadań dla dzieci, a także prowadziła programy dla dzieci w paryskim radiu.
Historia kojarzy ją jednak głównie jako kobietę-szpiega podczas II wojny światowej działającą w brytyjskiej sekcji Special Operations Executive (SOE).
Po inwazji Niemiec na Francję, wraz z rodziną uciekła do Wielkiej Brytanii, gdzie zaczęła służyć w Women's Auxiliary Air Force jako radiooperator. Następnie została zwerbowana przez Special Operations Executive (SOE), przeszła szkolenie i została wysłana do Francji jako pierwsza kobieta-radiotelegrafistka.
W Paryżu współpracowała z grupą ruchu oporu, ale została zdradzona i aresztowana przez gestapo w październiku 1943 roku. W trakcie przesłuchań była torturowana i przetrzymywana w nieludzkich warunkach, najpierw w więzieniu w Paryżu, a następnie w niemieckim więzieniu w Pforzheim.
11 września 1944 roku została przewieziona do obozu w Dachau, a 3 dni później zastrzelona przez obozowych oprawców. Jej ciało skremowano.

#8. Nowy Pramobile wykonany przez Dunckley, Londyn, Anglia, około 1930 rok.

#9. Sowiecki frontowy poeta i reporter Eugeniusz Dołmatowski w Berlinie z trofeum w postaci popiersia Adolfa Hitlera, 2 maja 1945 rok.

#10. Przeniesienie ciała Lenina na dworzec kolejowy w Gorkach na ceremonię pogrzebową, styczeń 1924 rok.

Lenin zmarł w wieku 53 lat, 21 stycznia 1924 roku. Przed śmiercią przekazał swojej żonie ważne dokumenty, w tym również testament, który został później odczytany przez Nadieżdę Krupską na XIII Kongresie Partii w maju 1924 roku. W dokumencie Lenin przedstawił charakterystykę sześciu czołowych przywódców bolszewickich, ale nie wskazał jednoznacznie swego następcy, zauważając, że każdy z wymienionych ma swoje zalety i wady.
Testament skupiał się głównie na Trockim, którego Lenin uznał za najbardziej utalentowanego, ale obarczonego wielką wadą - "niebolszewizmem". Lenin wyróżnił także Stalina, jednocześnie zarzucając mu zbytnią brutalność i brak ogłady.
Tekst testamentu Lenina nie był przeznaczony do publikacji i został utajniony. W okresie stalinowskim posiadanie tego dokumentu lub jego fragmentów było podstawą do aresztowania i oskarżenia o podżeganie do terroryzmu przez rzekome żądania usunięcia Stalina ze stanowiska.
Śmierć Lenina została ogłoszona publicznie przez rząd sowiecki dzień po jego zgonie. Pogrzeb wodza narodu odbył się 27 stycznia 1924 roku, a przez kolejne trzy dni około miliona osób przybyło do miejsca pochówku w celu złożenia hołdu.

#11. Odkrycie wielkiego posągu Majów w dżungli w Hondurasie, 1885 rok.

#12. Rodzeństwo Lionel, Ethel i John Barrymore w kostiumach i makijażu podczas produkcji filmu "Ostatnia cesarzowa" z 1932 roku

#13. Angielski żeglarz Robin Knox-Johnston na pokładzie swojej 9,8-metrowej łodzi Suhaili, w pobliżu kanału La Manche, Falmouth 1969 rok.

14 czerwca 1968 roku Knox-Johnston opuścił Falmouth w swojej łodzi Suhaili, jednej z najmniejszych łodzi, która wzięła udział w wyścigu Sunday Times Golden Globe Yacht Race, samotnych regatach dookoła globu bez zawijania do portów. Pomimo utraty sprzętu samosterującego u wybrzeży Australii, okrążył Przylądek Horn 17 stycznia 1969 roku, 20 dni przed swoim największym konkurentem Bernardem Moitessierem, który chwilę później zrezygnował z wyścigu i... popłynął na Tahiti.
Pozostałych siedmiu zawodników odpadło na różnych etapach, pozostawiając tylko Knoxa-Johnstona, który nie nawiązywał kontaktu przez radio tak długo, że został uznany za zaginionego.
Po 312 dniach samotnej żeglugi śmiałek zawinął do macierzystego portu i tym samym wygrał wyścig i został oficjalnie pierwszą osobą, która samotnie okrążyła kulę ziemską bez zawijania do portu. Stało się to dokładnie 22 kwietnia 1969 roku. W nagrodę Knox-Johnston zainkasował nagrodę w wysokości 5000 funtów, którą w całości przekazał rodzinie (żonie i 4 dzieci) Donalda Crowhursta, innego uczestnika wyścigu, który najprawdopodobniej popełnił samobójstwo po próbie sfingowania swojej podróży dookoła świata. Historię Crowhursta świetnie pokazuje film "Na głęboką wodę" z 2018 roku z Colinem Firthem w roli głównej.
W 1995 roku Knox-Johnston odebrał z rąk królowej Elżbiety II tytuł szlachecki.

#14. Steve Carrell jako model w broszurce reklamowej z 1988 roku.

#15. McGruff i prezydent Stanów Zjednoczonych Ronald Reagan. Biały Dom, 1984 rok.

#16. Zuzu Angel, autorka pokazu mody w Nowym Jorku, który był formą protestu przeciwko brazylijskiej dyktaturze wojskowej. Na ubraniach wyhaftowane były scenki o tym, co wydarzyło się w jej kraju. 1971 rok.

Zuzu (Zuzu Angel Jones) przygotowała swój pokaz w odpowiedzi na aresztowanie i zamordowanie jej syna przez członków brazylijskiego Air Force Information Center.
Stuart Angel był studentem studiów licencjackich w Szkole Ekonomicznej Uniwersytetu Federalnego w Rio de Janeiro, kiedy dołączył do lewicowej grupy miejskiej partyzantki "Ruch Rewolucyjny 8 Października" (Movimento Revolucionário 8 de Outubro – MR-8).
Ożenił się z bojowniczką Sônią Marią Morais Angel Jones, która później również zmarła w mocno podejrzanych okolicznościach w areszcie policji politycznej dyktatury wojskowej.
Stuart został aresztowany w dzielnicy Grajaú w Rio de Janeiro, rankiem, 14 czerwca 1971 roku przez oficerów Centrum Informacji Sił Powietrznych (Centro de Informações da Aeronáutica – CISA). Następnie został zabrany do aresztu do siedziby CISA, gdzie rzekomo był torturowany. Jego los opisał inny więzień polityczny Alex Polari, który twierdził, że był świadkiem śmierci Stuarta. Młody mężczyzna miał zostać rzekomo przywiązany do tyłu jeepa z ustami przyklejonymi do rury wydechowej pojazdu i przeciągnięty przez dziedziniec bazy Sił Powietrznych, co spowodowało jego śmierć przez uduszenie i zatrucie tlenkiem węgla. Jego ciała nigdy nie odnaleziono.
Dyktatura wojskowa w Brazylii była strukturą rządową utworzoną 1 kwietnia 1964 roku po zamachu stanu dokonanym przez brazylijskie siły zbrojne, przy wsparciu rządu Stanów Zjednoczonych przeciwko prezydentowi João Goulartowi. Brazylijska dyktatura trwała 21 lat, do 15 marca 1985 roku.

#17. AMX-10P, francuski bojowy wóz piechoty, na cmentarzysku pojazdów Camp Taji, 27 km na północ od Bagdadu w Iraku. Wiadomość została namalowana sprayem przez amerykańskiego żołnierza: "Całkowicie twój, nawet w Iraku". Fotografia z 2003 roku.

#18. Zwyciężczynie konkursu Miss Prawidłowej Postawy, 1956 rok.

#19. Farrokh Bulsara (Freddie Mercury) urodzony na wyspie Zanzibar, na zdjęciu z nianią w 1947 roku.

#20. Mecz o awans do półfinału pomiędzy Francją a Irlandią Północną podczas Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej, 1982 rok.

Mecz drugiej rundy grupowej na mistrzostwach w Hiszpanii pomiędzy Francją a Irlandią. Pan Alojzy Jarguz był pierwszym Polakiem, który prowadził mecze Mistrzostwa Świata. Już w 1978 roku na mundialu w Argentynie prowadził jako sędzia główny mecz pierwszej rundy Peru – Iran (4:1), a także dwa jako liniowy: Szwecja – Brazylia (1:1) w pierwszej rundzie i Austria – Niemcy (3:2) w rundzie drugiej.
W 1982 roku oprócz meczu między Francją a Irlandią Północną sędziował także jako liniowy mecz otwarcia Belgia – Argentyna (1:0), a także dwa spotkania pierwszej rundy Belgia – Salwador (1:0) i ZSRR – Szkocja (2:2).
W swojej bogatej karierze sędziego międzynarodowego prowadził spotkania rozgrywek Pucharu UEFA, Pucharu Europy (obecna Liga Mistrzów), Pucharu Zdobywców Pucharu, eliminacje do mistrzostw świata i mistrzostw Europy.
W całej swojej karierze poprowadził ponad 1200 spotkań. Przed eliminacyjnym meczem mistrzostw świata 1986 drużyn Polski i Grecji rozegranym w Zabrzu w październiku 1984 odbyło się uroczyste zakończenie jego przygody z sędziowaniem.

W poprzednim odcinku