Zatrzymane w kadrze CCCLVII - Kobieta, przez którą upadł brytyjski rząd

#1. Antoine i Baptiste Hugo z rodzicami i trojgiem rodzeństwa. Fotografia wykonana około 1910 roku.

#2. Tłum stoi wokół powalonego pomnika Feliksa Dzierżyńskiego, szefa Czeki, Moskwa, 1991 rok.

#3. Amerykańscy żołnierze w Wenecji, 1945 rok.

#4. Sigmund Freud z dwoma synami, 1914 rok. Obaj służyli podczas I wojny światowej w armii austro-węgierskiej.

#5. Jimi Hendrix palący swoją gitarę podczas Monterey Music Festival, 1967 rok.

#6. Léo Major, Le Fantom Borgne lub the One Eyed Ghost, 1943 rok.

Leo to zdecydowanie najdzielniejszy Kanadyjczyk, jakiego znajdziecie we wszelkich encyklopediach. Swoją misję na II wojnie światowej rozpoczął dopiero w Normandii w 1944 roku, ale dokonał trzech niesamowitych rzeczy. Cały artykuł o Leo Majorze znajdziecie tutaj!

#7. Demonstracje przeciwko fatwie Chomeiniego nałożonej na Salmana Rushdiego. Na plakacie jest napisane „Naród, który poddaje się tyranom, straci więcej niż ciało i dobra – światło gaśnie”. Amsterdam, Holandia, 5 marca 1989 roku.

#8. Ian Brady i Myra Hindley na Saddleworth Moor, 1963 rok.

„Mordercy z wrzosowisk” – takim mianem opisywano duet seryjnych morderców Iana Brady’ego oraz Myrę Hindley. Od lipca 1963 do października 1965 roku dopuścili się w okolicach Manchesteru pięciu morderstw. Ich ofiarami były dzieci w wieku od 10 do 17 lat: Pauline Reade, John Kilbride, Keith Bennett, Lesley Ann Downey i Edward Evans.
Ciała ich ofiar znaleziono zakopane w prowizorycznych mogiłach na wrzosowiskach Saddleworth Moor; trzeci grób również odkryto na tym wrzosowisku w roku 1987, ponad dwadzieścia lat po procesie morderców. Myra doczekała się jeszcze tytułu „najgorszej kobiety w Wielkiej Brytanii”.
Oboje w 1966 roku zostali skazani na karę dożywotniego więzienia. Ian zmarł w 2017 roku, a Myra w 2002 – nigdy nie zostali wypuszczeni ponownie na wolność.

#9. Robert Douglas Spedden na kilka miesięcy przed tragiczną śmiercią w 1914 roku. Chłopiec w wieku sześciu lat przeżył katastrofę na Titanicu, żeby dwa lata później zginąć w wypadku samochodowym.

#10. Pobłogosławienie pierwszej flagi Vanuatu w dniu oficjalnego ogłoszenia niepodległości kraju, 30 lipca 1980 roku.

#11. Christine Keeler, kobieta, przez którą upadł brytyjski rząd, 1961 rok.

Jest lato 1961 roku, John Profumo to 46-letni, dobrze wykształcony i szanowany minister obrony w rządzie konserwatystów. Gościł wówczas na przyjęciu u lorda Williama Astora. Jego uwagę zwróciła naga dziewczyna pływająca w basenie. Była nią Christine Keeler, 19-letnia striptizerka z klubu Murray's w Soho i call-girl ze słabością do starszych, bogatych mężczyzn.
Na przyjęciu był też Jewgienij Iwanow, oficjalnie attaché marynarki wojennej ambasady ZSRR w Londynie, nieoficjalnie – jak podejrzewał brytyjski kontrwywiad MI5 – agent KGB. Seksowna Christine była już wówczas jego kochanką.
Profumo i Keeler nawiązali romans, który trwał kilka tygodni. Zakończył się bez fajerwerków, para po prostu rozeszła się.
W grudniu 1962 roku po wypadku z bronią palną, w który uwikłani byli dwaj inni kochankowie Keeler, prasa ujawniła związki Keeler z Profumo, a także z Iwanowem.
Brytyjska tradycja respektowania prywatnych spraw polityków ostała się do marca 1963, kiedy to George Wigg poseł z Partii Pracy poruszył tę sprawę w parlamencie ze względu na „bezpieczeństwo narodowe”. W oświadczeniu Profumo potwierdził znajomość z Keeler, lecz eufemistycznie zaprzeczył, aby miała ona jakikolwiek seksualny charakter. Prasa opublikowała wiele artykułów na temat Keeler i wkrótce (5 czerwca 1963 roku) Profumo został zmuszony do przyznania, iż skłamał w swoim oświadczeniu w Parlamencie. Zrezygnował także z roli ministra, członka parlamentu i Privy Council. Skandal wstrząsnął rządem konserwatystów i przyczynił się do przejęcia władzy przez Partię Pracy w wyborach w 1964 roku.
Profumo do końca życia nigdy nie wypowiedział się publicznie na temat skandalu.

#12. Pierwszy sowiecki test broni termojądrowej, Miejsce Testowe Semipalatinsk, Kazachska Socjalistyczna Republika Radziecka, 1953 rok.

#13. Mama aktora Benedicta Cumberbatcha, Wanda Ventham w UFO, 1971 rok.

#14. Stewardessy Pacific Southwest Airlines, lata 60. XX wieku.

#15. Stuart Freeborn i stworzona przez niego postać Yody, lata 80. XX wieku.

Najwcześniejszą pracą Freeborna w przemyśle filmowym było zaprojektowanie kontrowersyjnych fryzur i makijaży noszonych przez Aleca Guinnessa w filmie „Oliver Twist”. Zdecydowanie najbardziej znanym dziełem Freeborna jest stworzenie prawie wszystkich postaci z trylogii Gwiezdne Wojny, w tym Chewbakki, Jabby the Hutta, Ewoków i Yody.
Jak nietrudno się domyśleć, wygląd mistrza Jedi oparł na własnej twarzy, ale także... Alberta Einsteina.

#16. Premier Icchak Szamir witany przez prezydenta Togo Gnassingbé Eyadéma, 19 czerwca 1987 roku.

#17. W poszukiwaniu przyszłej kociej gwiazdy: casting do roli czarnego kota w filmie, Hollywood, 1961 rok.

#18. Partyjka szachów, łaźnia termalna Széchenyi, Budapeszt, 1973 rok.

#19. Nowiuśkie auta marki Ford zmierzają w dół Missisipi do salonów sprzedawców samochodów, 1949 rok.

#20. Kościół św. Augustyna wśród ruin getta warszawskiego, 1945 rok.

W listopadzie 1940 roku kościół znalazł się na terenie warszawskiego getta. Na terenie kościoła, w okresie od lipca 1941 do rozpoczęcia w lipcu 1942 roku wielkiej akcji deportacyjnej, działał założony przez konwertytę Andrzeja Marka „Nowy Teatr Kameralny”. Mimo zamknięcia kościoła, przez dłuższy czas w domu parafialnym przebywali proboszcz ks. Franciszek Garncarek i wikariusz ks. Leon Więckowicz. Ks. Garncarek został zamordowany przez Niemców 20 grudnia 1943 roku zaś wikariusz ks. Leon Więckowicz został aresztowany 3 grudnia 1942 roku za pomoc udzielaną Żydom i zmarł 4 sierpnia 1944 rok w obozie koncentracyjnym Gross Rosen.
Z chwilą likwidacji getta w kościele utworzono magazyn, w którym składowano mienie zrabowane Żydom, następnie kościół sprofanowano i przekształcono na stajnię. W czasie powstania warszawskiego na wieży kościelnej usytuowany był punkt obserwacyjny i gniazdo niemieckiej broni maszynowej. 5 sierpnia 1944 roku wieża została uszkodzona podczas szturmu na Gęsiówkę wystrzałem ze zdobycznej pantery przez żołnierzy Batalionu „Zośka”. Po powstaniu Niemcy podpalili dach świątyni: spłonęła sygnaturka, 30-głosowe organy, wszystkie drzwi zewnętrzne, ucierpiały kamienne elementy elewacji. Ogień zajął plebanię i dom parafialny. Niemcy mieli też w planie wysadzenie kościoła, czego jednak nie zrealizowali.
Po wojnie kościół był najwyższą i jedną z niewielu budowli pozostałych na terenie byłego getta. Już w 1947 roku, dzięki funduszom przyznanym na cele renowacyjne przez Radę Prymasowską Odbudowy Kościołów Warszawy, obiekt oddano do użytku wiernym, nadal prowadząc prace remontowe.

W poprzednim odcinku