Dzisiaj przybliżymy wam postać Clausa Schillinga, dowiecie się, jak swój żywot skończyli Phillips i Mătăsăreanu oraz zobaczycie, kto podawał piłki na meczu Jimmy'ego Connorsa w 1995 roku.
Schilling to niemiecki zbrodniarz wojenny. W czasie II wojny światowej pracował jako lekarz w obozie koncentracyjnym w Dachau i przeprowadzał eksperymenty medyczne na więźniach.
Był doktorem medycyny i specjalistą w zakresie malarii. W latach 1942-1945 przeprowadzał zbrodnicze eksperymenty medyczne na więźniach Dachau, które dotyczyły badania odporności na malarię. Eksperymenty te objęły ponad 1000 więźniów, z których około 400 zmarło, a wielu innych poniosło uszczerbek na zdrowiu.
Po wojnie Schilling został oskarżony przez władze amerykańskie w procesie załogi Dachau w 1945 roku. 13 grudnia 1945 roku został skazany za przeprowadzanie wyżej wspomnianych eksperymentów na karę śmierci przez powieszenie. Wyrok wykonano w więzieniu Landsberg 28 maja 1946 roku.
28 lutego 1997 roku o godzinie 9:17 Phillips i Matasareanu rozpoczęli atak na Bank of America w North Hollywood. Obaj byli dobrze znani policji, gdyż wcześniej napadali na opancerzone samochody i banki, z których ukradli w sumie ponad 1 600 000 dolarów. Złodzieje byli bardzo dobrze przygotowani do napadu – Philips i Matasareanu mieli na sobie kamizelki kuloodporne wykonane z kevlaru. Całość ważyła ponad 20 kilogramów. Na wyposażeniu mieli także karabin G3, karabin Typ 56, karabinek AK, karabin AR-15, pistolet Beretta 92.
Sam napad rabunkowy przebiegł sprawnie i złodzieje zrabowali ponad 300 tysięcy dolarów.
Gdy wyszli z banku, na zewnątrz czekała już na nich policja. Rabusie próbowali uciec z miejsca zdarzenia, Matasareanu w swoim samochodzie, a Phillips tuż przy nim – pieszo. Cały czas kontynuowali wymianę ognia z funkcjonariuszami. Problem stróżów prawa polegał na tym, że mieli w swoim standardowym wyposażeniu zaledwie pistolety Beretta 92, które były bezużyteczne przeciwko uzbrojeniu napastników i trzeba było czekać na SWAT.
Podczas marszu Philips został ranny, co spowodowało, że przestał nadążać za samochodem. W pewnym momencie obaj napastnicy rozdzielili się. Po kolejnej długiej wymianie ognia Philips schował się za ciężarówką, po czym zacięła mu się broń. Po kolejnym postrzale Philips, nie widząc szans na ucieczkę, popełnił samobójstwo.
Matasereanu próbował dalej uciekać sam. Usiłował zatrzymać przejeżdżające obok samochody, gdyż jego własny był już zbyt uszkodzony. Wówczas do akcji wkroczył oddział antyterrorystów. Po krótkiej wymianie ognia podejrzany nie był w stanie kontynuować walki z powodu odniesionych ran i został aresztowany. Zmarł jednak po kilku minutach od ran i szoku pourazowego.
Obaj bandyci zginęli, dwunastu policjantów i ośmiu cywilów zostało rannych, a wiele pojazdów i innego mienia zostało uszkodzonych lub zniszczonych przez prawie 3000 sztuk amunicji wystrzelonych przez Phillipsa i Matasareanu oraz policję.
Mansur Bahrami największą furorę w tenisowym światku zrobił... po zakończeniu kariery. Ze względu na swoje niesamowite poczucie humoru i zdolności improwizacyjne jest niezwykle chętnie zapraszany na wszelkiej maści turnieje czy mecze pokazowe.
Podczas swojej kariery zawodowej najwyżej sklasyfikowany w rankingu deblistów był na 31. miejscu w
lipcu 1987 roku, z kolei w zestawieniu singlistów w maju 1988 roku był
na 192. pozycji.
Wygrał dwa turnieje ATP i był w finale French Open w 1989 roku.
Steve Irwin zginął 4 września 2006 roku około godziny 11 czasu lokalnego w wypadku na Wielkiej Rafie Koralowej w okolicach Port Douglas w stanie Queensland w Australii. Przyczyną śmierci było przebicie klatki piersiowej (a bezpośrednio serca) kolcem jadowym płaszczki w trakcie realizowania zdjęć pod wodą do filmu dokumentalnego. Jak podali zaprzyjaźnieni z Irwinem naukowcy, płynął on nad płaszczką, kiedy ta ugodziła go prosto w serce.
Irwin, wspólnie z Philippe’em Cousteau, wnukiem Jacques’a Cousteau, był w trakcie filmowania programu telewizyjnego na temat szkaradnic zatytułowanego „Najgroźniejsze stworzenia oceanu” (The Ocean’s Deadliest), lecz w tym dniu pogoda nie pozwoliła na rozpoczęcie zdjęć. Irwin zdecydował się więc na sfilmowanie kilku „lżejszych” scen do programu dla dzieci, który przygotowywał wspólnie ze swoją córką Bindi. Przypadkowo przepłynął zbyt blisko płaszczki, która poczuła się zagrożona i zaatakowała go, powodując jego niemal natychmiastową śmierć.
Irwin był trzecim Australijczykiem, który zginął w wyniku reakcji obronnej płaszczki. Na całym świecie odnotowano tylko 17 takich przypadków. Jest to pierwszy znany przypadek uchwycenia takiego momentu na taśmie filmowej.
Po agresji hitlerowskich Niemiec na Związek Sowiecki w czerwcu 1941 r. i
zawarciu układu Sikorski–Majski w lipcu 1941 r., kiedy to Polska i
Związek Sowiecki stały się sojusznikami, władza w Moskwie pozwoliła
ludności polskiej opuścić miejsca zesłania.
Ludność polska, zarówno cywilna jak i wojskowa, została ewakuowana do
Iranu z terenów Związku Sowieckiego w dwóch etapach od marca do września
1942 r. Główny szlak wiódł przez Turkmenistan do obozu przejściowego
Pahlevi w Iranie (obecnie Bandar-e Anzali), a stamtąd głównie do obozów w
Teheranie. Po zakończeniu ewakuacji na terenie Iranu znalazło się ponad
110 tys. obywateli polskich. Niestety ze względu na zły stan zdrowia
spowodowany warunkami życia w Związku Sowieckim oraz trudami podróży
ponad 2100 osób (5,7% ogółu) zmarło w Iranie z powodu dyzenterii,
tyfusu, malarii i chorób spowodowanych niedożywieniem.
Polska ludność cywilna nie mogła długo pozostawać w Iranie ze względu na
napiętą sytuację międzynarodową i zagrożenie ofensywą niemiecką.
Terytorium Polski było okupowane, więc rząd polski mógł liczyć wyłącznie
na pomoc Brytyjczyków w znalezieniu schronienia dla ludności.
Brytyjczycy zgodzili się na ewakuację polskiej ludności cywilnej z Iranu
i przedstawili plan umiejscowienia osiedli uchodźczych. Transporty
morskie kierowano do obozów tranzytowych w Indiach Brytyjskich (port
Karachi w dzisiejszym Pakistanie), a stamtąd do osiedli w Indiach,
Afryce, Meksyku i Nowej Zelandii. Operacja ta była skomplikowana,
czasochłonna i kosztowna, zwłaszcza w warunkach toczącej się wojny.
Główna fala uchodźców polskich popłynęła z Iranu do Afryki. Tempo ewakuacji polskich uchodźców z Iranu do Afryki było wysokie. Pod
koniec 1944 r. w trzech krajach Afryki Wschodniej przebywało łącznie
13 364 obywateli polskich, z tego zaś aż 6631 w Tanganice. Przewidywany
koniec wojny ograniczył dalsze ewakuacje.
Dobra, dobra. Chwila. Chcesz sobie skomentować lub ocenić komentujących?
Zaloguj się lub zarejestruj jako nieustraszony bojownik walczący z powagą