Zatrzymane w kadrze CDXXXIV - Hugh Thompson, większego kozaka to ze świecą szukać

#1. Pierwsze zdjęcie "The Rolling Stones", 1962 rok.

#2. Kapitulacja aliantów w bitwie o Singapur, 15 lutego 1942 roku.

85 tysięcy żołnierzy aliantów musiało uznać wyższość 36-tysięcznej armii japońskiej pod dowództwem Tomoyuki Yamashity „Tygrysa Malajów”.
Brytyjski premier Winston Churchill nazwał sromotną klęskę Singapuru „najgorszą katastrofą” i „największą kapitulacją” w historii Wielkiej Brytanii. W ciągu zaledwie siedmiu dni Singapur, „twierdza nie do zdobycia”, skapitulował. Około 80 000 brytyjskich, indyjskich i australijskich żołnierzy zostało wziętych do niewoli razem z 50 000 innych żołnierzy alianckich pojmanych przez Japończyków podczas bitwy o Malaje.
W okresie japońskiej okupacji Singapuru popełnione zostały liczne zbrodnie, zarówno w stosunku do jeńców, jak i ludności cywilnej (na przykład masakra w szpitalu „Alexandra”, czy „czystka” chińskiej diaspory). Udział Yamashity w tych wydarzeniach pozostaje sprawą kontrowersyjną, jako że nie potrafił im zapobiec. Prawdą jest jednak, że Yamashita kazał stracić oficera japońskiego odpowiedzialnego za masakrę w szpitalu i kilku żołnierzy schwytanych na rabowaniu mienia. Osobiście też przeprosił pacjentów, którym udało się przeżyć.
29 października 1945 roku Yamashita stanął przed amerykańskim sądem wojskowym w Manili z oskarżenia o zbrodnie wojenne w nawiązaniu do licznych przestępstw w stosunku do jeńców i ludności cywilnej w Singapurze i na Filipinach. W sztabie japońskim po Yamashicie spodziewano się, że popełni harakiri przed kapitulacją. Ten odmówił jednak i wyjaśnił, że gdy to uczyni „ktoś inny będzie musiał wziąć winę na siebie”.
Głównym zarzutem stawianym Yamashicie był brak jego reakcji – jako naczelnego dowódcy – na liczne zbrodnie popełniane podczas kampanii na Filipinach. Mimo licznych protestów i argumentów głównego obrońcy, amerykańskiego prawnika Harry'ego E. Clarke'a, 7 grudnia 1945 roku sąd uznał Yamashitę winnym zarzucanych mu czynów i skazał go na śmierć. Clarke apelował do generała MacArthura, który apelację odrzucił. Podobnie uczyniły sądy najwyższe Filipin i USA. W rezultacie Yamashita został stracony 23 lutego 1946 roku.

#3. Wynalazca karabinu maszynowego Sir Hiram Stevens Maxim siedzi z pierwszym przenośnym, w pełni automatycznym karabinem maszynowym, który wynalazł, i wózkiem Dundonald, końcówka XIX wieku.

#4. 19-letni Jim Carrey łapie stopa, 1981 rok.

#5. Thomas Edison pozuje z elektrycznym samochodem Bailey w 1910 roku. Bailey zawierał najnowocześniejszy akumulator Edisona, który po pełnym naładowaniu przejeżdżał nawet do 150 kilometrów.

#6. Gigantyczny, 180-metrowy terenowy pociąg lądowy na wyposażeniu Armii Amerykańskiej, 1958 rok.

TC-497 Mark II powstał w 1958 roku. Armia amerykańska zażądała największego dotychczasowego modelu, obejmującego funkcje modułowej konstrukcji „wagonów”. Pojazd był napędzany silnikami z turbiną gazową i posiadał cztery silniki Solar 10MC, generujące w sumie 1170 koni mechanicznych. Jeden z nich był na stałe zamontowany w tzw. „wagonie kontrolnym”, a trzy inne rozmieszczone w pozostałych fragmentach „pociągu”. Aby zmniejszyć wagę, konstrukcja całego pojazdu została zbudowana ze spawanego aluminium.
TC-497 Mark II był w stanie transportować do150 ton ładunku z prędkością około 20 mil na godzinę. W pełni załadowany przemierzał nawet do 560-640 km, oczywiście taką odległość udało się osiągnąć, wyposażając go w kolejne przyczepy z paliwem.
Największym problemem było samo sterowanie takim pojazdem. To było nie tylko trudne z uwagi na ponadgabarytowe rozmiary pojazdu, ale także szalenie niebezpieczne. Podczas skrętu każda z naczep automatycznie próbowała wyrównać powstałe, w ten sposób kąty i cały przegub układał się w olbrzymi „łuk”.
Choć pojazd spisywał się całkiem dobrze i sprawdzał się w wyznaczanych kolejnych testach, ostatecznie nie trafił on nigdy do oficjalnej eksploatacji.

#7. Hugh Thompson, lata 70. XX wieku.

Nazwisko Hugh Thompsona wiąże się z jego rolą w czasie masakry ludności cywilnej przez wojsko amerykańskie w Mỹ Lai, 16 marca 1968 roku. 25-letni wówczas chorąży Thompson prowadził jako pilot lekkiego śmigłowca OH-23 misję zwiadowczą w tym rejonie. Hugh sądził początkowo, że oddziały amerykańskie są obecne w wiosce, aby chronić miejscową ludność cywilną. Zorientowawszy się, że oddziały amerykańskie popełniają oczywistą zbrodnię wojenną, strzelając do bezbronnych cywilów, postanowił interweniować wraz z pozostałymi dwoma członkami załogi: Lawrencem Colburnem i Glennem Andreottą.
Thompson wylądował swoim śmigłowcem na polu walki. Pod groźbą otwarcia ognia z karabinów maszynowych śmigłowca do obecnych na miejscu żołnierzy amerykańskich, zażądał od oficerów dowodzących na miejscu, wyższych od niego stopniem, powstrzymania dalszej masakry. W tym czasie żołnierze amerykańscy przygotowywali się do wysadzenia w powietrze chaty z rannymi Wietnamczykami, czego również musieli zaprzestać. Załodze helikoptera, która wezwała następnie dwa dalsze śmigłowce, przypisuje się – oprócz powstrzymania masakry – uratowanie jedenastu rannych osób ewakuowanych z wioski.
Colburn i Thompson zostali przypomnieni w 1989 roku w programie dokumentalnym o Mỹ Lai. Profesor Clemson University, David Egan, który miał własne doświadczenia z drugiej wojny światowej, podjął kampanię o uznanie załogi śmigłowca za bohaterów i przyznanie im wojskowego odznaczenia. Po debacie – urzędnicy Pentagonu obawiali się „rozdrapywania starych ran” – pod naciskiem mediów, dokładnie 30 lat po wydarzeniach w Mỹ Lai, 6 marca 1998 trzej amerykańscy lotnicy otrzymali najwyższe wojskowe odznaczenie za odwagę wykazaną w sytuacji braku bezpośredniego kontaktu z wrogiem – Medal Żołnierza (Glenn Andreotta pośmiertnie, gdyż zginął w miesiąc po wydarzeniach w Mỹ Lai). Ceremonia miała miejsce pod pomnikiem Vietnam Veterans Memorial.
Hugh Thompson zmarł w wyniku choroby nowotworowej w styczniu 2006 roku.

#8. Nowozelandzki batalion Maorysów wykonujący ceremonialny taniec Haka, Egipt, II wojna światowa, 1941 rok.

#9."Ludzkie zoo", Paryż, początek XX wieku.

Albert Geoffroy Saint-Hilaire, dyrektor paryskiego Ogrodu Aklimatyzacji, zdecydował się w 1877 roku zorganizować dwa „spektakle etnologiczne”, podczas których prezentowani byli rodowici Nubijczycy oraz Inuici. Tego samego roku liczba odwiedzających podwoiła się, osiągając liczbę miliona. Między 1877 a 1912 rokiem w Jardin d'Acclimatation było prezentowanych około 30 wystaw etnologicznych. W latach 1878 i 1889 podczas odbywającej się w stolicy Francji Wystawy Światowej zaprezentowano „murzyńską wioskę” (fr. village nègre). Odwiedzona przez 28 milionów ludzi wystawa z 1889 roku pokazywała – jako główną atrakcję – 400 rdzennych mieszkańców Afryki. Na Wystawie Światowej z 1900 roku (organizowana również w Paryżu) prezentowana była diorama „Życie na Madagaskarze”. Podczas Kolonialnej Wystawy w Marsylii (1906 i 1922 rok) oraz w Paryżu (1907 i 1931 rok) pokazywani byli ludzie zamknięci w klatkach, często półnadzy lub całkowicie obnażeni.

#10. Reprezentacja III Rzeszy po meczu przeciwko Szwajcarii w ramach Mistrzostw Świata w Piłce Nożnej, 9 czerwca 1938 roku.

Obie drużyny spotkały się w 1/8 finału. W pierwszym meczu na Parc des Princes w Paryżu padł remis 1:1. Pięć dni później, 9 czerwca, reprezentacja III Rzeszy przegrała ze Szwajcarią 2:4.
W tej samej fazie rozgrywek reprezentacja Polski przegrała z Brazylią po dogrywce 5:6. Cztery bramki dla Biało-Czerwonych strzelił wówczas Ernest Wilimowski, ale nie wystarczyło to do końcowego sukcesu.

#11. Fizycy Hans Geiger i Ernest Rutherford w laboratorium Uniwersytetu w Manchesterze, około 1912 roku.

#12. Założyciel Playboya Hugh Hefner, 1969 rok.

#13. Michael Jordan w koszulce z numerem 12, 14 lutego 1990 roku.

Uważa się, że koszulka Jordana nr 23 została skradziona w dniu meczu pomiędzy Chicago Bulls a Orlando Magic 14 lutego 1990. Bulls nie przywieźli ze sobą zapasowej koszulki nr 23, ale zespół miał na wszelki wypadek zestaw nr 12 bez nazwiska na plecach. Sam Smith, który relacjonował mecz dla Chicago Tribune, a obecnie pisze artykuły na Bulls.com, przypomniał sobie, jak szukał w tłumie koszulki z numerem 23, która pasowałaby na mierzącego 198 cm Jordana. Bez powodzenia.
Dobrą wiadomością dla Chicago było to, że zmiana stroju w ogóle nie wpłynęła na grę Jego Powietrzności. W ciągu 47 minut spędzonych na parkiecie Jordan trafił 21 z 43 oddanych rzutów z pola, a w sumie zdobył 49 punktów.

#14. „W razie inwazji zamkniemy kawiarnię na pół godziny”, humor Brytyjczyków w obliczu inwazji nazistów na Wielką Brytanię, 1940 rok.

#15. Spotkanie Michaiła Gorbaczowa i zespołu rockowego The Scorpions, 14 grudnia 1991, ZSRR.

#16. Zaprzęg łosi o imionach Pete i Nellie na wystawie w Edmonton, Kanada, 1910-1911 rok.

#17. Konkurs Miss Energii Atomowej, 1955 rok.

W latach pięćdziesiątych, podczas zimnej wojny, Komisja Energii Atomowej Stanów Zjednoczonych (AEC) opracowywała projekty energii atomowej w USA. AEC zainicjowała krajowy program produkcji uranu, który wywołał boom uranu w zachodnim Kolorado, ponieważ większość wydobycia i przetwarzania uranu miała miejsce na Płaskowyżu Kolorado w zachodnim Kolorado i wschodnim stanie Utah. Miasto Grand Junction w zachodnim Kolorado znajdowało się w centrum produkcji uranu. Społeczność była nawet gospodarzem konkursu „Miss Energii Atomowej”, konkursu sponsorowanego przez Stowarzyszenie Producentów Rudy Uranu i Izbę Gospodarczą Wielkiego Węzła.
W 1955 roku w śródmieściu Grand Junction odbył się drugi konkurs Miss Energii Atomowej. Zwyciężczynią została Karen Keeler z Denver, która na fotografii powyżej trzyma w rękach koronę.

#18. Jurij Walentynowicz Knorozow, sowiecki etnograf, który rozszyfrował system pisma Majów, 1980 rok.

#19. Wendy O. Williams i Lemmy Kilmister, 1982 rok

Williams po raz pierwszy miała zatarg z prawem już w wieku 15 lat, kiedy została aresztowana za opalanie się nago. Uczęszczała do RL Thomas High School w Webster, gdzie jej koleżanki i nauczyciele wspominali Williams jako „nieśmiałą i ładną dziewczynę, przeciętną uczennicę, która grała w gimnazjalnym zespole, zwracała uwagę na swoje włosy i ubrania, i mówiła tak cicho, że trzeba było pochylać się w jej stronę, aby ją usłyszeć”.
W wieku 16 lat Williams opuściła dom i pojechała autostopem do Kolorado, gdzie zarabiała na sprzedaży szydełkowanych stringów i bikini. Następnie udała się na Florydę i podjęła pracę jako ratowniczka. Potem los rzucił ją do Europy, gdzie pracowała jako kucharka w Londynie i jako tancerka w wędrownej trupie tanecznej. W tym czasie była wielokrotnie aresztowana za kradzieże w sklepach i płacenie fałszywymi pieniędzmi.
W 1976 roku wróciła do Nowego Jorku, gdzie zaczęła m.in. występować w pokazach seksu na żywo.
W 1977 roku Rod Swenson został menedżerem Williams i zwerbował ją do swojego nowo utworzonego zespołu punkrockowego Plasmatics.
W styczniu 1981 roku policja w Milwaukee w stanie Wisconsin aresztowała Williams za symulowanie masturbacji na scenie oraz oskarżono ją o pobicie policjanta i nieprzyzwoite zachowanie. Została oczyszczona ze wszystkich zarzutów. Później w tym samym roku w Cleveland w stanie Ohio Williams została uniewinniona od zarzutu gorszącego zachowania w miejscu publicznym, gdyż symulowała seks na scenie, mając na sobie tylko krem do golenia.
W listopadzie sędzia z Illinois skazał ją na roczny nadzór i ukarał grzywną 35 dolarów za zaatakowanie niezależnego fotografa, który próbował zrobić jej zdjęcie, gdy biegała wzdłuż wybrzeża Chicago.
W 1982 roku Williams nagrała „Stand by Your Man” w duecie z Lemmy Kilmisterem z Motörhead.
Na temat swojego krótkiego występu w filmie dla dorosłych Candy Goes to Hollywood, Wendy powiedziała: „To było jak praca w sklepie z pączkami, z wyjątkiem tego, że nie nosiłam papierowego kapelusza”.
Williams popełniła samobójstwo 6 kwietnia 1998 roku w wieku 48 lat. Swenson, jej partner od ponad 20 lat, wrócił do ich wspólnego domu i znalazł paczkę, którą mu zostawiła, zawierającą kilka makaronów, które lubił, paczkę nasion do uprawy zieleni ogrodowej, orientalny balsam do masażu i zapieczętowane listy od niej.

#20. Socjalizm, dobrobyt, miłość. Warszawa, 1980 rok.

W poprzednim odcinku