#1. Żuj, aż się znudzi…

Teoria ta ma już sporo ponad sto lat, niemniej jednak wciąż bywa przytaczana – choć już na szczęście niekoniecznie w kontekście dietetycznym. Horace Fletcher, który za swoje pomysły zyskał osobliwy, choć i niezwykle trafny pseudonim, zalecał, aby każdy kęs posiłku żuć długo, powoli, dokładnie – na miazgę. Przed podniesieniem łyżki należałoby też wyrazić dozgonną wdzięczność za dary natury, inteligencji, cywilizacji, wyobraźni… I ponieważ o tym wszystkim Fletcher mówił z pełną powagą, został zapamiętany jako Wielki Przeżuwacz.

#2. Dieta prosto z Cosmo (albo i kosmosu)

O magazynie Cosmopolitan słyszeli prawdopodobnie wszyscy – nawet ci, którzy nigdy nie mieli go w ręce. Pewne porady przeszły zresztą do historii, choć powinny raczej zostać jak najszybciej zapomniane. W 1962 r. redaktor naczelna Cosmo, Helen Gurley Brown, instruowała jak szybko pozbyć się „sześciu funtów”. Zaleciła taki oto jadłospis: „na śniadanie jedno jajko przyrządzone w dowolny sposób, bez masła oraz kieliszek białego wina”. Na lunch to samo, tylko dwukrotnie większa porcja. Na późny obiad natomiast stek oraz… reszta butelki. Na pewno nie była to dieta nieprzyjemna. Zdrowa niestety również.

#3. Martwy? Ale przynajmniej chudy

Bywają pomysły tak głupie, że ich przytoczenie uzasadnia jedynie kronikarski obowiązek, ewentualnie też wzgląd na to, jak mimo wszystko zmieniły się czasy. W latach 30. ubiegłego stulecia, kiedy podejście do kwestii zdrowotnych wyglądało zupełnie inaczej niż obecnie, specjalista od reklamy Albert Lasker uraczył świat hasłem „Reach for a Lucky instead of a sweet”, „Zapal sobie, zamiast podjadać”. Według niektórych hasło to mocno przyczyniło się do ogromnej popularności marki Lucky Strike. Oraz licznych nowotworów.

#4. Z deszczu pod rynnę

Jeśli pomysł, by palić papierosy, zamiast podjadać, nie wydał się komuś przerażający czy absurdalny, wystarczyło poczekać kilka lat, by natrafić na kolejną z cudownych porad dietetycznych. W latach 40. popularnością zaczęły cieszyć się rekomendowane przez lekarzy „tabletki na odchudzanie”, których głównym składnikiem był… siarczan amfetaminy. Te najbardziej popularne sprzedawano pod marką Clarkotabs. Kolorowe tabletki reklamowano bardzo wprost – „na otyłość”. Jeśli więc komuś do tej pory przeszkadzała nadwaga, mógł zastąpić swój oryginalny problem narkomanią.

#5. Wielka kariera zupy cud

W przypadku części pomysłów dietetycznych stosunkowo łatwo jest ustalić ich autora czy też kogoś, kto zarabiał na ich propagowaniu. Z tą akurat poradą jest inaczej, bo choć opisywano ją i w Cosmopolitan, i w The Washington Post, i w GQ, to nikt tak naprawdę nie wie, skąd się wzięła. Przekazywano ją m.in. faksem rozsyłanym pomiędzy szkołami, szpitalami, biurami… W drugiej połowie XX wieku mało kto o niej nie słyszał. A co chodziło? A o to, ni mniej, ni więcej, by nie jeść nic innego tylko kapuśniak. Cóż, mając w alternatywie papierosy i narkotyki, kapuśniak wcale nie wydaje się złym rozwiązaniem.

#6. Coca-Cola „dobra” na wszystko

Umysłowe gimnastyki producentów słodzonych napojów zasługują niekiedy na autentyczny podziw. I jedna rzecz to Coca-Cola Light, która miała przekonać ludzi, że opijanie się słodkimi, bezwartościowymi odżywczo napojami jest dobre dla zdrowia. Druga rzecz to konstrukcja stworzona na dwie dekady przed „dietetyczną Colą”. Jedna z reklam na początku lat 60. opowiadała: „Wiesz, z Coca-Colą nie musisz martwić się o linię. Powstrzymuje mnie od zjedzenia czegoś, co naprawdę mogłoby dodać mi kilogramów”. Moralność Kalego w najczystszej postaci.

#7. Warzywa, mleko i post

Nie ma nic złego w jedzeniu warzyw i piciu mleka, odpuszczenie sobie kolacji raz na jakiś czas też nikomu nie zaszkodzi. W tym kontekście porady George’a Cheyne’a z początków XVIII wieku wcale nie wydają się takie złe. Osobliwe są natomiast argumenty, którymi autor popierał swoje twierdzenia. Sugerował bowiem, że taka dieta ma zbawienny wpływ na sen. Dlaczego? Dlatego że pozwala szybciej wyrzucić z siebie wiatry, opary, ostre strumienie rozpychające brzuch i budzące człowieka w środku nocy.