Zatrzymane w kadrze CDXXV - Skacowany futbolista, który przeszedł do historii

#1. Japońscy żołnierze zakopujący żywcem chińskich cywili, 1942 rok.

#2. Handlarze przyprawami, Akr, Akr Sandżak, Imperium Osmańskie, 18 czerwca 1901 roku.

#3. Eric i Vilhelm Carlberg, 1912 rok.

Vilhelm i Eric byli synami weterynarza Gustafa Carlberga. Obaj chłopcy zostali sierotami w wieku 12 lat i obaj poprzez służbę wojskową zajęli się strzelectwem sportowym. Występowali wspólnie na igrzyskach olimpijskich w 1908 roku w Londynie, w 1912 roku w Sztokholmie oraz w 1924 roku w Paryżu. Pojawili się także na Olimpiadzie Letniej 1906, która została zorganizowana dla uczczenia 10. rocznicy igrzysk w erze nowożytnej.
Eric w swojej olimpijskiej karierze zdobył dwa złote medale i trzy srebrne medale (cztery krążki w 1912 i srebro w 1908 roku). Vilhelm ma w swoim dorobku siedem medali: trzy złote i dwa srebrne krążki przywiezione ze Sztokholmu, srebro wywalczone w Londynie oraz srebro zdobyte w Paryżu.

#4. Podziurawiony kulami i przebity bagnetem portret Mussoliniego na Sycylii, gdzieś w okolicach miasta Mesyna.

#5. Heinz Felfe podczas wymiany szpiegów, 1961 rok.

27-letni Felfe w 1945 roku został złapany przez Brytyjczyków i od maja 1945 roku do października 1946 roku przebywał w obozie dla jeńców. W tym okresie nauczył się biegle posługiwać językiem angielskim.
W 1946 roku zgodził się pracować dla brytyjskiego wywiadu (MI6). Jego zadania obejmowały reportaże na temat aktywizmu komunistycznego na uniwersytetach w Kolonii i Bonn. W 1949 roku, właśnie na uniwersytecie w Bonn, Felfe ukończył studia prawnicze, a także najprawdopodobniej przekonała go idea komunizmu. Nie wiadomo dokładnie kiedy, ale gdzieś między 1949 a 1951 rokiem zaczął pracować na rzecz ZSRR. Łączność utrzymywał poprzez byłego współpracownika Hansa Klemensa, zaś jego oficerem prowadzącym był radziecki agent wywiadu Witalij Korotkow.
Od 1951 roku, wykonując zadanie już dla radzieckiego wywiadu, Felfe zatrudnił się w Organizacji Gehlena. W 1956 otrzymał rangę radcy państwowego i został szefem referatu „Kontrwywiad przeciwko ZSRR i radzieckim przedstawicielstwom w RFN”. Przekazywał m.in. dokumentację sporządzaną dla ówczesnego kanclerza Adenauera, dotyczącą przezbrojenia armii, polityki zagranicznej RFN, członkostwa w NATO.
6 listopada 1961 roku został aresztowany i w 1963 roku skazany na 14 lat pozbawienia wolności. W 1969 roku został wymieniony na 21 agentów służb zachodnich.
Za swoją działalność został odznaczony przez Prezydium Rady Najwyższej ZSRR orderami Czerwonego Sztandaru i Czerwonej Gwiazdy, a przez kierownictwo Komitetu Bezpieczeństwa Państwowego ZSRR – medalem Honorowy Współpracownik Bezpieczeństwa Państwowego.
Zmarł w Berlinie w 2008 roku.

#6. Brytyjski żołnierz z koniem przemalowanym na zebrę w niemieckiej Afryce Wschodniej podczas I wojny światowej (1914-1918 rok).

#7. Budapeszt, 1989 rok.

#8. 450 samolotów przelatuje nad USS Missouri, na którym delegacja z Japonii podpisuje akt bezwarunkowej kapitulacji, 2 września 1945 roku, godzina 9:00.

#9. Ojcowie z dziećmi w Wilnie, Litewska Socjalistyczna Republika Radziecka, 1967 rok.

#10. Holenderski statek Johan van Oldenbarnevelt opuszcza port, obierając kurs na Indie Holenderskie, Amsterdam, 1947 rok.

Kiedy wybuchła II wojna światowa w 1939 roku, Holland America Line wyczarterowało statek Johan van Oldenbarnevelt, który do 1941 roku był używany jako statek towarowy kursujący na trasie między Batavią (dzisiaj Dżakarta) a Nowym Jorkiem.
20 stycznia 1941 roku został zarekwirowany jako okręt wojsk alianckich i został przebudowany przez Harland and Wolff, aby mógł przetransportować nawet do 4000 żołnierzy. Zarządzała nim Orient Line. Do swojego macierzystego portu w Amsterdamie Johan van Oldenbarnevelt powrócił 13 lutego 1946 roku.
Po tym, jak Johan van Oldenbarnevelt został zwolniony ze służby rządowej, Netherland Line przebudował go i w 1946 roku przywrócił go do służby na trasie Amsterdam - Batavia. Od 1945 do 1949 roku Indonezyjczycy walczyli o swoją niepodległość i wyzwolenie się spod panowania Holendrów. Walka zakończyła się ich sukcesem, a JvO przez kilka lat przewoził wojska holenderskie powracające do domu z Indonezji.

#11. Sierżant armii amerykańskiej czyta Mein Kampf, leżąc na łóżku należącym do Adolfa Hitlera. Monachium, maj 1945 roku.

#12. Alanis Morissette podczas nagrywania albumu Jagged Little Pill, 1994 rok.

#13. Egzekucja Henry'ego Wirza, 1865 rok.

Wirz był jednym z dwóch oficerów Armii Konfederacji sądzonych i skazanych na karę śmierci po zakończeniu wojny secesyjnej za zbrodnie wojenne, jakich miał się dopuścić pełniąc obowiązki komendanta obozu jenieckiego Camp Sumter w pobliżu Andersonville w stanie Georgia.
W czasie 14 miesięcy istnienia obozu przewinęło się przezeń 45 000 jeńców, z czego 13 000 (28%) zmarło. Jeńcy cierpieli na brak żywności, wody pitnej i lekarstw, a sam obóz, w którym panowały fatalne warunki sanitarne, był przeludniony.
W lipcu 1865 roku, po porażce Konfederatów, rozpoczął się proces w budynku Kapitolu, który trwał dwa miesiące. Sąd wysłuchał zeznań byłych jeńców, byłych oficerów armii konfederatów, a nawet mieszkańców pobliskich miejscowości. W rezultacie, na początku listopada, sąd uznał Wirza winnym jedenastu z trzynastu punktów oskarżenia i skazał go na karę śmierci.
Wirz był jednym z zaledwie dwóch żołnierzy armii Konfederatów skazanych na karę śmierci. Drugim był niejaki Champ Ferguson, który chełpił się, że własnoręcznie zabił ponad setkę żołnierzy Unii. O Fergusonie krążyły legendy, iż rzekomo obcinał więźniom głowy, które następnie staczał ze szczytów wzgórz oraz że lubował się w mordowaniu starców i osób przykutych chorobą do łóżek.

#14. Fidel Castro i jego ludzie tuż przed zdobyciem Hawany, 1959 rok.

#15. Dowódczyni partyzantów, Nieves Fernandez, pokazuje amerykańskiemu żołnierzowi, jak używała swojego noża do zabijania niczego niepodejrzewających japońskich żołnierzy podczas okupacji Filipin, 1944 rok.

Fernández była właścicielką własnej hurtowni do czasu, gdy Japończycy najechali Wspólnotę Filipin w 1941 roku. Jej pojmanych rodaków przetrzymywano w niewoli wojennej i torturowano m.in. poprzez rutynowe bicie i operacje bez znieczulenia. Niektórzy jeńcy, którzy przeżyli, opowiadali, że zostali zmuszeni do picia wody leżąc na ziemi, podczas gdy japońscy strażnicy śmiejąc się skakali im po brzuchach.
Fernández, chcąc czynnie walczyć z okupantem, uczyła swoich rodaków, jak stawiać opór siłom japońskim. Uczyła ludzi umiejętności przydatnych w walce - posługiwania się nożami, robienia strzelb z rurek gazowych naładowanych prochem i starymi gwoździami oraz robienia granatów. Została pierwszą i jedyną kobietą dowódcą partyzantki na Filipinach.
Nosiła nosiła czarną sukienkę i walczyła boso, często mordując Japończykiem swoją ulubioną bronią - nożem bolo. Pod jej dowództwem oddział składający się ze 110 mężczyzn przeprowadził atak na południe od Tacloban, zabijając ponad 200 japońskich żołnierzy. Japończycy zaoferowali nagrodę w wysokości 10 000 jenów za jej głowę. Nigdy nie została schwytana, ale raz została ranna i miała bliznę po kuli na prawym przedramieniu.
Fernandez korzystała z noża bolo, ponieważ był on łatwo dostępnym narzędziem używanym głównie do celów rolniczych. Kobieta cieszyła się sławą prawdziwego cichego zabójcy, a jej "popisową techniką" było uderzenie nożem poniżej płatka ucha, przecinając tętnicę szyjną i wewnętrzną szyję, co powodowało natychmiastową utratę przytomności. Gdy ostrze zostało już wbite na głębokość około 5 centymetrów, przekręcała je w górę pod kątem 90 stopni. Przy prawidłowym wykonaniu tej czynności jej ofiary nie były w stanie ani krzyczeć, ani łapać powietrza. Jedynym dźwiękiem była próba podjęcia fizycznej walki, ale gdy ofiara została zaatakowana przez Fernandez od tyłu, praktycznie nie miała żadnej szansy na jakąkolwiek obronę.
Fernandez zmarła śmiercią naturalną prawdopodobnie w 1989 lub 1990 roku.

#16. Masayuki Uemura, 1985 rok.

Uemura był japońskim inżynierem i producentem gier wideo. Jest przede wszystkim znany ze swojej współpracy z firmą Nintendo w latach 1971-2004, gdzie był kluczowym pracownikiem mającym bezpośredni wpływ na rozwój Nintendo Entertainment System.
Pierwszym efektem tej współpracy było stworzenie na bazie baterii Sharpa kontrolera Nintendo Beam Gun, przypominającego pistolet urządzenia, którym gracz namierzał wirtualnego przeciwnika. Nintendo Beam Gun było rozchwytywane przez graczy, uzyskując sprzedaż w wysokości ponad miliona egzemplarzy. Uemura brał również udział w tworzeniu konsol Nintendo Entertainment System oraz Super Nintendo Entertainment System, sprzedanych w milionach egzemplarzy.
Uemura zmarł 6 grudnia 2021 roku w wieku 78 lat.

#17. Showgirls grają w szachy między występami w nowojorskim Latin Quarter Nightclub, 1958 rok. Zdjęcie: Gordon Parks.

#18. Władimir i Ludmiła Putin w dniu ślubu, Petersburg, 1983 rok.

#19. Max McGee podczas swojego życiowego występu, 1967 rok.

Pomimo niewielkiej ilości minut spędzonej na boisku w sezonie 1966/67 z powodu zaawansowanego wieku i licznych kontuzji, to właśnie ostatnie dwa sezony McGee były tymi, z których najlepiej pamięta się jego karierę.
W całym sezonie 1966 McGee złapał tylko cztery podania w sumie na 91 jardów i zanotował zaledwie jedno przyłożenie. Właściwie bez jego wkładu Packers zanotowali rekord 12:2 i awansowali do Super Bowl I, gdzie 15 stycznia 1967 roku zmierzyli się z drużyną Kansas City Chiefs. McGee nie spodziewał się, że zagra w tym meczu i poważnie naruszył politykę swojej drużyny dotyczącą godziny powrotu do hotelu, spędzając noc przed najważniejszym meczem w sezonie w barze z dwiema stewardessami.
Następnego ranka powiedział podstawowemu skrzydłowemu drużyny Boydowi Dowlerowi: „Mam nadzieję, że nie zostaniesz kontuzjowany. Nie jestem w bardzo dobrej formie”, nawiązując do swojego ciężkiego kaca. Dowler dostał kontuzji ramienia już w drugiej minucie meczu...
McGee, który musiał pożyczyć kask od kolegi z drużyny, ponieważ nie przyniósł własnego z szatni, został wprowadzony do gry. Kilka zagrań później i McGee złapał w jedną rękę piłkę rzuconą przez Barta Starra, wyminął obrońcę Chiefs Freda Williamsona i przebiegł 37 jardów, aby zdobyć pierwsze przyłożenie w historii Super Bowl. W ciągu meczu McGee złapał aż siedem piłek, przebiegł 138 jardów i zdobył dwa przyłożenia, walnie przyczyniając się do zwycięstwa "Packersów" 35-10. W nagrodę odebrał nagrodę dla najlepszego gracza meczu, a w 1975 roku został wprowadzony do Galerii Sław Green Bay Packers.

#20. Poznań, 1988 rok.

W poprzedniej części