Zatrzymane w kadrze CDXXIII - Koncert, na którym większość z nas bardzio chciałaby się pojawić

#1. Przed erą mandatów drogowych policja z Miami zdejmowała przednie siedzenie nieprawidłowo zaparkowanego samochodu i przetrzymywała je na posterunku, dopóki właściciel nie zapłacił kary grzywny, 21 listopada 1925 roku.

#2. Koncert upamiętniający członków orkiestry Titanica odbył się w piątek 24 maja 1912 roku.

W piątek 24 maja 1912 roku o godzinie 15:00 rozpoczął się pełen emocji Titanic Band Memorial Concert. Wydarzenie to miało miejsce nieco ponad miesiąc po tym, jak brytyjski transatlantyk RMS Titanic zatonął na wodach lodowatego Atlantyku, powodując śmierć 1514 osób, w tym kapelmistrza Henry'ego Wallace'a Hartleya i jego zespołu.
Koncert ten był właśnie poświęcony ośmiu bohaterskim muzykom, którzy nie zeszli ze swojego posterunku i zdając sobie sprawę z nieuchronnego losu, grali do samego końca. Nad poprawnym przebiegiem koncertu czuwało aż siedmiu dyrygentów, w tym sir Edward Elgar, sir Henry Wood, Thomas Beecham i Landon Ronald. Wydarzenie to uznano za „największy profesjonalny występ orkiestry, jaką kiedykolwiek miał miejsce”. Muzycy zostali wybrani z siedmiu londyńskich orkiestr, w tym The Philharmonic Orchestra, The London Symphony Orchestra i The Royal Opera Orchestra. Skład powiększono jeszcze o członków The Orchestral Association, co dało łącznie 473 muzyków.
O wielkim szczęściu mogli mówić członkowie Londyńskiej Orkiestry Symfonicznej, którzy mieli zarezerwowane bilety na Titanica, bo wybierali się na trzytygodniowe tournee po Stanach Zjednoczonych i Kanadzie. Z powodu zmiany harmonogramu koncertów musieli wypłynąć tydzień wcześniej niż planowano, więc ostatecznie dotarli do Ameryki na pokładzie SS Bałtyk.
Po południu 24 maja 1912 roku Madame Ada Crossley rozpoczęła koncert śpiewając Oh Rest in the Lord. Następnie wykonano m.in. utwory Elgara, Czajkowskiego i Wagnera, z Marszem żałobnym Chopina i In Memoriam Sullivana.
Widownia była wypełniona po brzegi. Przybyło około 7750 osób: eskortowanych z honorami dygnitarzy, członków rodzin pogrążonych w żałobie ofiar katastrofy oraz zwykłych mieszkańców. Bilety na koncert kosztowały od 1 szylinga w galerii (dziś około 20 PLN) do 3 gwinei za miejsce w loży (około 1020 PLN).
Popołudnie zakończyło się wspólnym zagraniem i zaintonowaniem Nearer My God to Thee, utworu, o którym mówią świadkowie, którzy przeżyli katastrofę, że był ostatnim, jaki Hartley i jego zespół wykonali, nim statek tonął.

#3. Rozpiska sylwestrowego koncertu, który odbył się w San Francisco w hali Cow Palace, 31 grudnia 1991 roku.

#4. Były wiceprezydent Dick Cheney ogląda w telewizji w swoim biurze w Białym Domu relacje z ataków terrorystycznych z 11 września 2001 roku.

#5. Bombardowanie Pearl Harbor: eksplozja USS Shaw, 7 grudnia 1941 roku.

USS Shaw (DD-373) był niszczycielem typu Mahan i drugim okrętem Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, nazwanym na cześć kapitana Johna Shawa. Został oddany do służby w 1936 roku. Okręt miał bardzo kiepski początek, ponieważ cierpiał z powodu wielu wad konstrukcyjnych i i nie był w pełni sprawny jeszcze do 1938 roku. Po przeszkoleniu na Atlantyku został przeniesiony na Pacyfik i trafił do suchego doku w Pearl Harbor... 7 grudnia 1941 roku.
USS Shaw doznał poważnych obrażeń w trakcie bombardowania przez siły japońskie podczas ataku na Pearl Harbor tego samego dnia. Spektakularna eksplozja jego magazynu z przodu dostarczyła jednego z najbardziej widowiskowych zdjęć z ataku.
Tymczasowe naprawy zostały wykonane jeszcze w Pearl Harbor w grudniu 1941 i styczniu 1942 roku. 9 lutego Shaw popłynął w kierunku San Francisco, gdzie pod koniec czerwca zakończono naprawy, w tym instalację nowego dziobu. Okręt wrócił do Pearl Harbor 31 sierpnia 1942 roku.
USS Shaw służył na Pacyfiku do końca II wojny światowej. Został wycofany ze służby w październiku 1945 roku i sprzedany na złom w lipcu 1946.

#6. Milicjantki ćwiczą sztuki walki w wiosce w prowincji Thanh Hoa, Wietnam, 1969 rok.

#7. Fińskie wojska mijające niemiecki znak w gminie Muonio z napisem „Z podziękowaniem za niedotrzymanie braterstwa broni”, 1994 rok.

19 września 1944 roku w Moskwie podpisano zawieszenie broni między wojskami ZSRR i Finlandii. Na mocy traktatu Finlandia została zmuszona, oprócz wojennych reparacji, do usunięcia wojsk niemieckich ze swojego terytorium.
Niemcy, którzy wówczas przegrywali już praktycznie na wszystkich frontach w Europie i w Afryce, uważali Finów za swoich "aryjskich braci" i mimo iż spodziewali się rozejmu na linii ZSRR - Finlandia, to szybka kontrofensywa ich zaskoczyła.
Większość Laponii została wyzwolona już w listopadzie 1944 roku.
Wycofujące się wojska III Rzeszy stosowały taktykę spalonej ziemi, czyli niszczenia podczas ucieczki wszystkich i wszystkiego, co może przydać się przeciwnikowi. Rovaniemi i inne mniejsze miejscowości zostały kompletnie zdewastowane. Zaminowano większość dróg, wysadzano mosty, zrywano linie telefoniczne. 100 tysięcy Lapończyków zostało bez dachu nad głową. Większość Laponii została wyzwolona do końca listopada 1944 roku. Pod koniec kwietnia 1945 roku Niemcy zostali całkowicie wyparci z terenów Finlandii.
Generał niemiecki Lothar Rendulic był sądzony w procesach norymberskich za stosowanie taktyki spalonej ziemi podczas odwrotu wojsk niemieckich z terenów Finlandii, a także za mord zakładników na terenach Jugosławii. W lutym 1948 roku skazany na 20 lat więzienia, później wyrok skrócono do 10 lat, ostatecznie został ułaskawiony w 1951 roku... Po zwolnieniu zamieszkał w Austrii, gdzie zmarł w 1971 roku w wieku 84 lat.

#8. Cesarz Etiopii Hajle Syllasie I i król Włoch Wiktor Emanuel III, 1924 rok.

W 1923 roku Syllasje wprowadził Etiopię do Ligi Narodów i rozpoczął walkę o zniesienie niewolnictwa w swoim kraju. Działania te, niestety, okazały się nieskuteczne. W 1935 roku wykorzystał to właśnie Emanuel III, który pod pretekstem walki z niewolnictwem dokonał inwazji na Etiopię, zmuszając Syllasje do emigracji do Wielkiej Brytanii.
W 1941 roku wojska partyzanckie i siły Wielkiej Brytanii wyzwoliły Etiopię i Syllasje powrócił do kraju ponownie w roli cesarza. Oficjalnie używał imienia „Cesarz Hajle Syllasje I, Zwycięski Lew Plemienia Judy, Wybraniec Boży”.
Rządził swoim krajem do 1974 roku, kiedy to w czerwcu nastąpił wojskowy zamach stanu i we wrześniu Hajle został oficjalnie zdetronizowany. Do końca życia, czyli do 27 sierpnia 1975 roku, przebywał w areszcie domowym.

#9. Ronald i Nancy Reagan i przyszłe wielkie gwiazdy tenisa ziemnego kobiet: Serena i Venus Williams, 1990 rok.

#10. Debbie Harry w klubie Whisky a Go-Go, 1977 rok.

#11. Wilma Rudolph zdobywa jeden ze swoich trzech złotych medali olimpijskich, Rzym, 1960 rok.

Wilma Glodean Rudolph przyszła na świat w czerwcu 1940 roku. W dzieciństwie chorowała ciężko na polio. W wyniku tej choroby jej lewa noga uległa czasowemu paraliżowi i do pełnej sprawności dziewczyna powróciła dopiero w 1952 roku. W szkole Wilma poszła w ślady starszej siostry i dołączyła do drużyny koszykarskiej, w wolnym czasie uprawiając lekkoatletykę. Na pierwsze sukcesy nie trzeba było długo czekać.
W Melbourne w 1956 roku zdobyła brązowy medal w sztafecie 4 x 100 metrów. Cztery lata później, podczas igrzysk olimpijskich w Rzymie, zdobyła trzy złote krążki: indywidualnie w biegach na 100 i 200 metrów oraz w drużynie 4 x 100 metrów.
Igrzyska w Rzymie były transmitowane na cały świat i Rudolph wraz z Cassiusem Clayem i Oscarem Robertsonem stali się prawdziwymi celebrytami świata sportu oraz wzorem do naśladowania dla czarnoskórej młodzieży.
W 1962 roku po wygraniu kilku następnych zawodów Rudolph, w wieku zaledwie 22 lat, wycofała się ze sportu. W chwili przejścia na "emeryturę" do niej należały rekordy świata w biegu na 100 metrów (11,2 sekundy) oraz na 200 metrów (22,9 sekundy).

#12. Ray Bradbury w swoim „wehikule czasu”, 1960 rok.

#13. Marilyn Monroe rozpoczyna mecz piłki nożnej w Nowym Jorku, 1959 rok.

#14. Małpy w drodze na Gibraltar, 1939-1945 rok.

Niewielki skrawek terenu położony na południu Półwyspu Iberyjskiego został w 1713 roku oddany w ręce Brytyjczyków – tak stanowił traktat pokojowy wieńczący trzynastoletnią wojnę pomiędzy europejskimi państwami, które bardzo chciały przejąć władzę nad hiszpańskim terytorium.
To wówczas narodziła się legenda mówiąca, że Gibraltar tak długo będzie należał do brytyjskiej korony, jak długo na jego skalistym wybrzeżu żyć będą makaki berberyjskie – półdziki gatunek lokalnych małp.
W czasie II wojny światowej na Gibraltarze stacjonowały brytyjskie jednostki wojskowe. Gdy przesądni żołnierze ze zgrozą obserwowali błyskawiczne zmniejszanie się populacji makaków, Winston Churchill czym prędzej zarządził ochronę pozostałych przy życiu osobników i jak najszybsze sprowadzenie dostawy małp z Algierii.

#15. Alexander Graham Bell (po prawej) i jego asystenci puszczający okrągły latawiec, 1908 rok.

#16. Francuski żołnierz posługujący się karabinem peryskopowym w okopie podczas I wojny światowej, fotografia wykonana między 1916 a 1918 rokiem.

#17. Zatopienie okrętów floty francuskiej przez siły Wielkiej Brytanii, 3 lipca 1940 roku.

22 czerwca 1940 roku Francja podpisała z III Rzeszą układ o separatystycznym zawieszeniu broni – wbrew warunkom obowiązujących Francję układów sojuszniczych z Wielką Brytanią i Polską. Churchill miał słuszne obawy przede wszystkim związane z dalszym losem floty francuskiej. Nie była ona najsilniejszą w Europie, ale jej okręty mogły przechylić szalę potencjalnej inwazji Niemiec na Wyspy Brytyjskie na korzyść nazistów.
W lipcu 1940 roku flota rządu Vichy była rozproszona po świecie. Część statków stała na kotwicy w porcie w Tulonie, część znajdowała się w brytyjskich portach, jeszcze inne jednostki pływały po basenie Morza Śródziemnego. Największe zgrupowanie francuskich okrętów znajdowało się w bazach Algierii Francuskiej.
Francuska Marine nationale podlegała rozkazom admirała Francois Darlana. Darlan, który początkowo sprzeciwiał się zawieszeniu broni, ostatecznie przeszedł do przeciwnego obozu pod warunkiem pozostawienia floty we francuskich rękach. Admirał sprzeciwił się jednak także odesłaniu floty do portów brytyjskich, co było warunkiem zgody Churchilla na złamanie przez Republikę zobowiązań sojuszniczych poprzez zawarcie separatystycznego rozejmu z Niemcami.
Anglicy rozpoczęli Operację Katapulta (Operation Catapult). Przed świtem 3 lipca 1940 roku opanowali siłą okręty znajdujące się w brytyjskich portach Plymouth, Portsmouth, Southampton. Dzięki współpracy i ugodom francuskiego wiceadmirała Godfreya i brytyjskiego admirała Andrew Cunninghama eskadra francuska w egipskiej Aleksandrii podporządkowała się brytyjskiemu ultimatum i zgodziła się rozbroić.
Brytyjski admirał Somerville, który skoncentrował swoje okręty w okolicach Gibraltaru, wystosował list do głównodowodzącego flotą francuską w Mers el-Kebir, admirała Gensoula. Podał mu cztery możliwe rozwiązania sytuacji: wspólna walka na morzu z Niemcami i Włochami, przekazanie okrętów Brytyjczykom na czas wojny, przebazowienie okrętów na Morze Karaibskie i rozbrojenie do końca trwania wojny albo... zatopienie floty francuskiej znajdującej się w Algierii. Na podjęcie decyzji zostawił Francuzom 6 godzin.
Gensoul nie zgodził się propozycje Brytyjczyka i po upływie wyznaczonego czasu, punktualnie o 16:56, 3 lipca 1940 roku HMS Hood, HMS Valiant, HMS Resolution i HS Ark Royal rozpoczęły atak. Francuskie jednostki stały w porcie, rufą w stronę morza, więc możliwość obrony oraz jakiejkolwiek kontrofensywy była właściwie żadna.
O godzinie 17:09 poszedł na dno trafiony brytyjskim pociskiem pancernik Bretagne, a śmierć poniosło 977 osób z 1130-osobowej załogi. Dwa inne pancerniki Provence i Dunkerque utknęły na mieliźnie. Jedynie pancernik Strasbourg i cztery niszczyciele przebiły się do portu w Tulonie.
W efekcie walk zginęło 1297 francuskich marynarzy, a dalszych 350 zostało rannych. Po operacji „Katapulta” III Rzesza zrezygnowała z egzekwowania przewidzianego układem rozejmowym z czerwca 1940 warunku rozbrojenia okrętów francuskiej marynarki wojennej, obawiając się ich przejścia na stronę brytyjską. Wszelkie stosunki dyplomatyczne między rządami Vichy i Wielkiej Brytanii zostały zerwane.

#18. Grace Kelly, 1955 rok.

#19. Elspeth Beard, pierwsza Angielka, która objechała motocyklem cały świat, lata 80. XX wieku.

Beard nauczyła się jeździć na motocyklu na równinie Salisbury w wieku 16 lat. Swoją podróż dookoła świata rozpoczęła w 1982 roku na motocyklu BMW R60/6, tuż po ukończeniu trzeciego roku studiów na kierunku architektury.
Wyprawa rozpoczęła się w Nowym Jorku w Stanach Zjednoczonych. Stamtąd 23-latka pojechała motocyklem do Kanady i Meksyku, by następnie powrócić do Stanów Zjednoczonych. Z zachodniego wybrzeża USA wysłała swoje BMW do Sydney.
W Sydney spędziła jedenaście miesięcy, pracując jako architekt, zanim przejechała motocyklem całą Australię. W Townsville w stanie Queensland miała wypadek, w wyniku którego przebywała w szpitalu przez dwa tygodnie. Po "zdobyciu" Australii wyjechała do Singapuru, gdzie spędziła sześć tygodni na wymianie ważnych dokumentów, a także części od R60/6, które zostały jej skradzione. Następnie udała się w głąb Azji.
W Tajlandii zderzyła się z psem i wyzdrowiała przebywając u miejscowej rodziny, która podczas procesu rekonwalescencji karmiła ją szczątkami zabitego zwierzęcia.
W kolejnym etapie podróży przez Pendżab dostała się do Pakistanu, po czym wróciła do Europy przez Turcję. Po przebyciu 56 000 km, w 1984 roku wróciła z powrotem do Wielkiej Brytanii. Tym samym stała się pierwszą Angielką, która na motocyklu samotnie okrążyła cały świat.
Kiedy Beard wróciła z podróży, nikt specjalnie nie okazywał zainteresowania tym, czego właśnie udało jej się dokonać:

Kiedy wróciłam i nikt nie był zainteresowany tym, co zrobiłam, po prostu wepchnęłam wszystko na tył garażu. I ruszyłam do przodu ze swoim życiem.

#20. Święty Mikołaj u dzieci członków Koła Rodziny Wojskowej w Przemyślu, 1933 rok. Źródło: NAC.

W poprzednim odcinku