Podwójne standardy, wizyty w szpitalu i inne anonimowe opowieści

#1.

Mam starszą o prawie 8 lat siostrę. Ma własne życie, męża, córkę, pracę, mieszkanie i masę obowiązków. Jako że jestem tą młodszą, zawsze więcej mi pozwalano, dodatkowo kiedy byłam mała poważnie chorowałam, więc zostałam obdarzona dodatkową uwagą. Całe życie uważałam, że moja siostra jest o mnie zazdrosna. Mimo że rodzice i dziadkowie dbali o nas po równo, jakoś zawsze ja byłam ta ważniejsza.
Idziemy ostatnio z siostrą i jej rodziną na spacer, przed nami widzę pewną dziewczynę, która się nabija z mojego chodu (wynik choroby z dzieciństwa). Przechodzi koło nas i rzuca obraźliwym komentarzem na mój temat. Słysząc to, moja siostra odwróciła się, przytrzymała za ramię tę pannę, rzuciła w jej stronę kilka ostrych słów i wróciła do nas.

Dopiero po tej sytuacji otwarły mi się oczy - moja siostra prawie przez całe życie starała się mnie chronić, dawała rady, nie pozwalała mi się załamywać, strzegła mnie. Dodatkowo wieczorem dowiedziałam się od babci, że gdy trafiłam do szpitala za młodu, moja 11-letnia wtedy siostra uciekła z domu, bo chciała być ze mną w szpitalu.
Myśląc o tym wszystkim wieczorem przed spaniem, popłakałam się jak małe dziecko.

#2.

Od lat mam w zwyczaju kupować zdrapki. Wydałem fortunę na te śmieszne karteczki, które przez chwilę dają człowiekowi nadzieję na dorobienie się fortuny. Oczywiście nigdy nie wygrałem kwoty większej niż 5 zł, a mimo to, za każdym razem, gdy jestem w osiedlowym saloniku prasowym, kupuję te cholerne zdrapki.
Jako że moi koledzy śmieją się z mojego nałogu, a ja mam dużo dystansu do siebie, kiedy ostatnio jeden z nich robił urodziny, kupiłem mu książkę oraz zdrapkę.
Kolega bardzo się ucieszył, kiedy okazało się, że wygrał 700 zł…

#3.

Biegam, bo lubię. Od zawsze lubiłem i chyba od zawsze to robiłem. Robiłem to regularnie. Dwa miesiące temu spadłem ze schodów na tyle fatalnie, że skręciłem kostkę. Noga w gipsie, byłem uziemiony.

Przestałem biegać, poruszałem się autem. Wczoraj była pierwsza przebieżka - jak zwykle start o 20:00. To, co stało się później, zwaliło mnie z nóg.

Zaczepiali mnie obcy mi ludzie i pytali się, co się ze mną działo. Pan, który wychodził z psem myślał, że wyjechałem za granicę. Pani, która co wieczór zamyka lokalny spożywczak, zapytała co się ze mną działo. Twierdzi, że jestem jej wyznacznikiem czasowym. Wie, że jak biegnę w jedną stronę, to czas zamykać kasę, a jak wracam, to ściąga roletę. Zabawne, prawda? Byłem jej wyznacznikiem czasowym.

Ludzie, których kompletnie nie znam, na których nie zwracałem nigdy uwagi. Chyba prowadzę zbyt monotonne życie.

#4.

Na anonimowych czytałem kilka historii o kobietach, których partnerzy są dżentelmenami - oddają swoją kurtkę, kiedy jest zimno, przynoszą koc, myją się w zimnej wodzie, żeby partnerka miała możliwość wymycia się w ciepłej, przepuszczają w drzwiach czy przygotują kolację, kiedy zmęczona partnerka wróci do domu po pracy. Dla mnie to w sumie oczywiste - facet musi dbać o swoją kobietę, opiekować się nią itp., w ten sposób pokazując, że jego kobieta jest dla niego najważniejsza.

Obecnie jestem w związku z wspaniałą kobietą. Wcześniej miałem kilka poważnych związków, ale to nieistotne. Chodzi właśnie o bycie dżentelmenem. Gdzie i czy jest granica między byciem dżentelmenem a byciem "cipą", "piz*ą" czy "pod pantoflem"? Kilka razy spotkałem się z opiniami moich znajomych o mnie, że jestem właśnie cipą, bo moja dziewczyna nie umie gotować, sprzątać, prać czy prasować i wg nich ja to wszystko za nią robię. Otóż nie, nie robię. Sam jestem w tym słaby, ale wspólnie sobie radzimy. Czasem dowiozę jej jedzenie do domu (nie mieszkamy razem), bo widzę, że sprawia jej to radość. Kiedy przeskrobałem coś, będąc w stanie upojenia alkoholowego, na drugi dzień kupowałem kwiaty albo jakiś słodycze i przepraszałem ją za moje zachowanie. Nie rozumiem co w tym złego. Czy okazywanie szacunku swojej kobiecie, dogadzanie jej, przyznanie się do błędu/winy, to jest bycie pi*dą lub pantoflarzem?

Ja czuję się świetnie, kiedy sprawiam radość swojej kobiecie. Widzę jej szczery uśmiech. To naprawdę wspaniałe uczucie. Współczuję ludziom, którzy tego nie potrafią.

#5.

Sytuacja sprzed godziny.
Pojechałem do marketu po rzeczy na jutrzejszy obiad. Na kartce mam zapisane "pierś z kurczaka lub pierś z indyka". I, teraz, kojarzycie te januszowe żarty pt. "Interesują mnie piersi?". Ekspedientki najwyraźniej też. I mają także poczucie humoru i potrafią zaskoczyć.

Podchodzę do lady mięsnej. Rozglądam się za towarem kilka chwil. Miła i młoda (i ładna!) dziewczyna zagaja:
- Co podać?
- Rozglądam się za piersiami, ale nie widzę...
- Bo mam małe...

Ani o milimetr nie podniosłem oczu, aby ocenić.

#6.

Niefart miał początek 13 lat temu, na kolonii, której uczestnicy wywodzili się dokładnie stąd, co ja. Byłem poważnym (na ile może być poważny ośmiolatek) chłopcem, od początku kolonii to ja panowałem nad ładem w dwuosobowym pokoju. Mogłem się zdać na tyle "sztywny", że współlokator przeżył szok, gdy po jakimś tygodniu podniosłem pierwszy raz głos, by bawił się ciszej kupionym nad wybrzeżem resorakiem. Walczyłem ze sobą, by nie zdradzić, jak bardzo zazdrościłem mu tego małego plastiku próbującego udawać Mustanga Shelby GT500. Dlatego starałem się wyśmiać Michała, ilekroć chwalił się "zdobyczą", choć moje oczy naprawdę świeciły się na widok tego modelu. Był na swój sposób idealny, stanowił kolonijne ucieleśnienie marzeń ośmiolatka o pamiątce znad morza.

Któregoś dnia, gdy Michał brał prysznic, podszedłem do jego szafki targany zwierzęcą żądzą wejścia w posiadanie tej zabawki. Biłem się z myślami, ale doszedłem do wniosku, że ciężko byłoby mnie nawet podejrzewać - przez całe kolonie miałem czyste konto, byłem wzorowy. Kiedy Michał wrócił, "Shelby" parzył mnie w kieszeni. Dzień później sprawy przyjęły dramatyczny obrót - Michał płakał za stratą, szukał jej dosłownie wszędzie, a gdy zapytał mnie, czy na pewno nic nie wiem, dopadł mnie strach, że jakimś cudem mógł zwietrzyć tę kradzież. Nie miałem wyboru, podczas wieczornego prysznica "Shelby" wjechał do "garażu", w którym nikt by go nawet nie pragnął szukać. Dla mniej domyślnych: schowałem go do dupy.

Kiedy dzień później w toalecie zorientowałem się, że mój wóz nie ma ochoty wyparkować, wpadłem w panikę. Nie mogłem go wyjąć, nic nie pomagało. Ze wstydem poprosiłem o pomoc pana Kubę, który wydawał się być równym, młodym gościem. Pan Kuba rozumiał. Oznajmił innym wychowawcom, że jedziemy do szpitala. Niestety, dobrze zaparkowany Mustang może być wyjęty tylko podczas zabiegu. Gdy pan Kuba czekał ze mną na przyjazd rodziców, powiedział mi, że każdy mężczyzna napotyka na swej drodze problemy, ale tylko ten odważny umie im sprostać. Obiecał, że to zostanie między nami i wiedziałem, że mówi prawdę.

Minęły lata.
Na sylwestrze poznałem śliczną dziewczynę i często bywam u niej w domu. Jest z tradycyjnej rodziny, która weekendy spędza razem. Jej brat dobija czterdziestki i w każdą niedzielę przyjeżdża z rodziną na obiad.
Tak... To Kuba, który przy pierwszym spotkaniu przywitał mnie serdecznie słowami: "Znamy się, młody człowieku!". Też go rozpoznałem, do uściśnięcia rąk łudziłem się, że mi się tylko wydaje.

Kuba dotrzymał tajemnicy - dziewczyna na szczęście nic nie wie. Kuba też nie wraca do tego tematu, nie opowiada o kolonii. Może dlatego spłonąłem ze wstydu, gdy ostatnio zapytał, czy wyparkuję auto z garażu. Ostrzegł mnie o trudnym, ciasnym wyjeździe...

#7.

Jestem pielęgniarką. Od paru tygodni zajmuję się umierającym mężczyzną, niesamowicie optymistycznym i wesołym. Prawie codziennie odwiedza go rodzina: żona, nastoletnia córka i siedmioletni synek. Żona zawsze płacze, mały nie rozumie jeszcze co się dzieje, ale córka... Córka wchodzi ostatnia, dopiero jak matka z bratem wyjdzie. Zachowuje się normalnie, rozmawia z nim i żartuje. Wczoraj ojciec spytał się jej ze łzami w oczach, czy nie jest jej smutno. "Oczywiście, że nie. Nie mam się czym martwić, przecież wyzdrowiejesz i wszystko będzie dobrze". Pocałowała go i wyszła. Na korytarzu usiadła na podłodze i zaczęła płakać.
Zawsze płacze już po wyjściu.

#8.

Zostałem zgwałcony. Tak, dobrze przeczytaliście. Jestem facetem i zostałem zgwałcony.

Sytuacja miała miejsce kilka lat temu. Byłem na imprezie u znajomych. Była tam pewna dziewczyna, która cały czas do mnie się zalecała. Nie byłem nią zainteresowany, co jej grzecznie mówiłem, ale nie odpuszczała. Miała ok. 190 cm wzrostu, ponad 100 kg. Sam jestem bardzo chudy. Trochę za dużo wypiłem i postanowiłem położyć się spać. Położyłem się do łóżka i usnąłem. Po pewnym czasie czułem coś dziwnego. Jakieś bodźce z moim przyrodzeniem. Obudziłem się i zobaczyłem, jak ta dziewczyna siedzi na mnie i co chwilę podskakuje. Próbowałem się wydostać i uciec, ale niestety była zbyt silna i mnie trzymała. Zacząłem wrzeszczeć. Kilka osób przybiegło, zobaczyli co się dzieje i... zaczęli wszystko nagrywać, dopingując ją. Kiedy zrobiła co miała zrobić, puściła mnie, wzięła chusteczki, wytarła się i poszła jak gdyby nigdy nic! Natychmiast się ubrałem i chciałem uciec. Nagrywający śmiali się ze mnie, że miałem seks niespodziankę. Wyleciałem jak z procy.

Przez kilka dni nie wychodziłem z mieszkania, rodzicom nic nie mówiłem. Postanowiłem zgłosić sprawę na policję. Policjanci przyjęli zgłoszenie i ruszyła lawina. Została zatrzymana, przesłuchana, telefony zabezpieczone. Sprawa trafiła do sądu. Dostała wyrok. Sprawa odbiła się w lokalnych mediach.

Wiecie co jest przerażające? Komentarze KOBIET po postami na Fb odnośnie tego gwałtu. Komentarze z serii: „Faceta nie da się zgwałcić! To był seks niespodzianka! Skoro miał wytrysk, to było mu dobrze! Powinien się cieszyć! Co za frajer! Dziewczyna go wyrwała, a on mówi, że zgwałciła!”. Takich komentarzy było całe mnóstwo. Oczywiście po czasie rodzice się dowiedzieli (mieszkałem jeszcze z nimi). „Znajomi”, którzy nagrywali to całe zdarzenie też mieli konsekwencje prawne - za to, że nic nie zrobili. Naturalnie w mieście dużo osób wiedziało, że chodziło o mnie. Wieczne dogryzanie mi, robienie ze mnie potwora, bo „dobra dziewczyna ma problem przez ciebie”, kilka razy byłem pobity. Postanowiłem ze sobą skończyć. Linka, na której się chciałem powiesić nie wytrzymała i przeżyłem próbę samobójczą. Kilka lat spotkań z psychologiem, terapii - wyszedłem z dołka i żyję normalnie.

Dlaczego o tym piszę? Bo przeraża mnie dzisiejszy świat i podwójne standardy. Jak facet zgwałci kobietę - od razu kara śmierci. Jeśli kobieta zgwałci mężczyznę - to nie gwałt, to seks niespodzianka. Po jakimś czasie była sprawa gwałtu na kobiecie w moim mieście. Te same kobiety, które pisały o mnie, że jestem cipa, pisały, że gwałciciela należy wykastrować, torturować i gwałcić, bo jak on mógł.

Wyprowadziłem się z rodzinnego miasta. Nikt w nowym mieście nie wie o mojej przeszłości. Niby było to kilka lat temu, a do tej pory nie ułożyłem sobie życia. Nie potrafię. Po prostu.

W poprzednim odcinku