7 ciekawych faktów o bardzo przestarzałych technologiach

#1. Dyskietki amerykańskiej armii

O istnieniu dyskietek 3,5-calowych mało kto w ogóle pamięta. Jeszcze mniej osób wspomina większe dyskietki 8-calowe. Tym bardziej można by się zdziwić, wiedząc, że to właśnie te ostatnie wykorzystywane są w wydawałoby się najbardziej zaawansowanym technologicznie centrum dowodzenia świata, w amerykańskiej armii, gdzie… służą do obsługi prastarych komputerów IBM odpowiedzialnych za kontrolę nad bronią atomową. To nie przypadek, a celowe działanie – gwarantuje maksymalne bezpieczeństwo (ktoś, kto chciałby włamać się do tych komputerów, musiałby najpierw wynaleźć wehikuł czasu – a i tak byłoby to jego najmniejszym zmartwieniem).

#2. Pierwszy smartfon

Niektórzy twierdzą, że za pierwszy prawdziwy smartfon trzeba by uznać pierwszego iPhone’a, który fakt faktem zapoczątkował rewolucję na wielką skalę… ale znowu taki oryginalny wcale nie był. Już w 1994 roku IBM wypuściło na rynek urządzenie o nazwie Simon – telefon, fax i pager w jednym, wyposażony dodatkowo w ekran dotykowy oraz możliwość odbierania i wysyłania poczty elektronicznej. Nie wyglądał pięknie, to fakt, ale nie sposób odmówić mu innowacyjności.

#3. Rasistowski odtwarzacz mp3

Wymyślając nazwy produktów wprowadzanych na rynek, łatwo wpaść w pułapkę – wystarczy że zwykłe w jednym języku słowo lub nawet ciąg znaków w jakimś egzotycznym narzeczu znaczy coś obscenicznego i wizerunkowa katastrofa – mniejsza lub większa – gotowa. Czasem jednak wystarczy sekunda, by zorientować się, że może pojawić się problem. W 2007 roku firma TrekStor uszczęśliwiła rynek odtwarzaczem mp3 o wdzięcznej nazwie iBeat blaxx, którą można zinterpretować jako „leję czarnych”. Zrobiła się afera i urządzenie szybko przemianowano na TrekStor blaxx. Wiele wskazuje na to, że była to zwyczajna bezmyślność, a nie obliczona na kontrowersje akcja promocyjna.

#4. Sygnał maszyny do pisania

Z czym kojarzą się maszyny do pisania? Z wyjątkowo głośnym łomotem klawiszy i charakterystycznym „dzwonkiem” oznaczającym dojście do końca wiersza i konieczność przeniesienia się niżej. Wszystko to prawda, ale… nie do końca. Rzecz w tym, że ów dźwięk nie oznaczał wcale końca wiersza. Sygnalizował natomiast piszącemu, że zaczyna się zbliżać do końca linii. Zostało kilka znaków i należy uwzględnić to przy pisaniu – na przykład rozdzielając wyraz myślnikiem. Inaczej niż dzisiaj, nie można było niestety liczyć, że zbyt długie słowo samo z siebie spadnie do nowej linii.

#5. Kamera dla podglądaczy

Urządzenie, które pozwalałoby zajrzeć pod ubranie wybranej na cel osoby, to marzenie wielu podglądaczy. Marzenie, które zupełnie niechcący spełniła w 1998 roku japońska firma Sony. Wypuszczona wtedy na rynek kamera oferowała „tryb nocny” wykorzystujący podczerwień. Wkrótce po debiucie okazało się jednak, że wcale nie gorzej tryb radzi sobie za dnia – przy silnym świetle i dużej jasności część materiałów ginęła na nagraniu, odsłaniając to, co było pod spodem. Gdy tylko sprawa wyszła na jaw, Sony zmodyfikowało urządzenie, tak aby tryb nocny można było włączyć wyłącznie w ciemności. Mimo to na rynek zdążyło trafić nawet 700 tys. kamer z dodatkową funkcją.

#6. Po co kasecie strona B

Ci, którzy pamiętają czasy kaset magnetofonowych, doskonale zdają sobie sprawę z faktu, że kasety miały dwie strony – tzw. stronę A i stronę B. Dzięki temu można było zapisać na nich dwukrotnie więcej materiału… albo też zamanifestować swoje poglądy. Kiedy punkowcy z Dead Kennedys wydawali „In God We Trust, Inc”, stronę B zostawili pustą. Na etykiecie znalazła się natomiast deklaracja „Nagrywanie w domu zabija zyski wytwórni płytowych. Zostawiamy tę stronę pustą, żebyś mógł pomóc”.

#7. Kasetowe piractwo

Będąc przy kasetach, warto wspomnieć o jeszcze jednym ciekawym przypadku – ich wykorzystaniu w komputerach czy konsolach do gier. Urządzenia te dawno temu funkcjonowały w taki sposób, że przetwarzały zapisane na taśmie dźwięki na dane niezbędne do gry. Był to ciekawy sposób wykorzystania dostępnych wówczas możliwości. Producenci nie przewidzieli jednak ludzkiej kreatywności. W latach 80. pojawiły się pirackie stacje radiowe, które emitowały określone ścieżki dźwiękowe. Każdy słuchacz mógł nagrać je na kasecie, umieścić w komputerze i… cieszyć się grą, która zupełnie bezpłatnie "spadła mu z eteru”.