Zatrzymane w kadrze CCCLVI - Nie lubię poniedziałków!

#1. 17-letnia Brenda Spencer opuszcza budynek sądu, 1 października 1979 r.

29 stycznia 1979 roku 16-letnia Brenda rozpoczęła strzelaninę na dziedzińcu szkoły podstawowej Cleveland Elementary School w San Diego, oddając strzały z okna swojego domu w kierunku uczniów, którzy czekali przed bramą, aby wejść do środka. W ciągu kilkudziesięciu minut oddała 36 strzałów z odległości około 45 metrów z karabinku półautomatycznego Ruger 10/22 z celownikiem optycznym. Zraniła ośmioro dzieci i jednego policjanta oraz pozbawiła życia dyrektora szkoły, 53-letniego Burtona Wragga, oraz dozorcę, 56-letniego Mike'a Suchara.
Po strzelaninie Spencer zabarykadowała się w swoim domu i groziła policjantom. Negocjacje z policją trwały sześć godzin. W tym czasie dodzwonił się do niej reporter Gus Stevens. W rozmowie z nim, zapytana o powód masakry odpowiedziała:

Nie lubię poniedziałków. Zrobiłam to, aby ożywić ten dzień.

Gdy dziennikarz powiedział jej, ile osób trafiła, odpowiedziała:

Tylko tyle? Byłam pewna, że więcej.

W czasie negocjacji z policją powiedziała:

Zostanę tu jeszcze trochę. Chcę się jeszcze trochę pobawić. Dzieci wyglądały jak stado krów. To było naprawdę łatwe. Fajnie było patrzeć na dzieci w czerwonych i niebieskich kurtkach narciarskich. Były łatwymi celami. To było tak łatwe jak strzelanie do kaczek na jeziorze. Podobało mi się, jak zwijają się z bólu po postrzeleniu.

4 kwietnia 1980 Spencer została skazana na dożywocie z możliwością ubiegania się o zwolnienie po 25 latach. Wciąż odbywa wyrok w więzieniu w San Diego i bezskutecznie ubiega się o przedterminowe zwolnienie.
Zainspirowany strzelaniną dokonaną przez Brendę Ann Spencer, autor tekstów i lider zespołu The Boomtown Rats, Bob Geldof, napisał utwór I don’t like Mondays (z ang. Nie lubię poniedziałków), który został wydany kilka miesięcy po strzelaninie, w lipcu 1979, i stał się wielkim przebojem w kilkudziesięciu krajach.

#2. Maksymalna liczba pasażerów na pokładzie Boeinga 747, Etiopia, 24 maja 1991 r.

W 1991 roku w Etiopii szalała wojna domowa, a izraelski rząd zatroszczył się o ewakuację etiopskich Żydów z ogarniętego wojną kraju. Zorganizowano operację Salomon, w ramach której w ciągu 36 godzin ewakuowano 14 325 osób. W sumie w operacji brały udział 34 samoloty: 10 linii pasażerskich El Al i 24 samoloty C-130 izraelskich sił powietrznych, a rekord padł na samolot Boeing-747. Z samolotu przeznaczonego do przewozu 480 pasażerów usunięto wszystkie fotele - założono, że będzie mógł pomieścić 760 osób. Jednak oficjalnie wpuszczono na pokład samolotu 1087 osób dorosłych oraz 35 dzieci, chowających się w ubraniach matek - łącznie 1122 osoby. Jest to liczba, która pojawia się w Księdze rekordów Guinnessa, chociaż według niektórych źródeł do czasu lądowania było 1127 pasażerów - ponieważ podczas lotu urodziło się jeszcze pięcioro dzieci...

#3. Josy Barthel, jedyny luksemburski mistrz olimpijski, Helsinki, 1952 rok.

W 1952 roku podczas letnich igrzysk olimpijskich w Helsinkach Joseph Henri "Josy" Barthel zajął pierwsze miejsce w biegu na 1500 metrów, ustanawiając rekord olimpijski. Sukces sportowca był całkowitym zaskoczeniem dla organizatorów. Kiedy nadszedł czas, by uczcić zwycięzców, okazało się, że nie ma nagrania hymnu luksemburskiego, a orkiestra improwizowała. Barthel rozpłakał się na podium, nie tylko z radości ze zwycięstwa. Komitet pospiesznie przeprosił zawodnika. Jak do tej pory był to jedyny złoty medal wywalczony przez reprezentanta Luksemburga podczas jakichkolwiek igrzysk olimpijskich.
Stadion narodowy w Luksemburgu został nazwany na cześć Josy'ego Barthela.

W 1992 roku dwa srebrne krążki dla Luksemburga wywalczył we francuskim Albertville narciarz alpejski Marc Girardelli. Są to, jak do tej pory, jedyne medale zdobyte podczas zimowych igrzysk olimpijskich przez reprezentację Luksemburga.
Co ciekawe, przed Barthelem złoty medal na igrzyskach olimpijskich zdobył Luksemburczyk Michel Théato. Wygrał on bieg maratoński w 1900 roku podczas igrzysk organizowanych w Paryżu. Tyle tylko, że zawodnik ten reprezentował Francję.

#4. Margaret "Niezatapialna Molly" Brown wręcza nagrodę kapitanowi statku RMS Carpathia, Arthurowi Henry'emu Rostronowi, za jego pomoc i zaangażowanie w ratowanie rozbitków z pokładu Titanica, 1912 rok.

#5. Anastazja, wielka księżna Rosji, najmłodsza córka cara Mikołaja II, ostatniego władcy Imperium Rosyjskiego, na zdjęciu z oficerem wojska oraz ojcem Mikołajem II podczas przerwy w grze w tenisa, 1915 rok.

#6. Yma Sumac, potomkini Atahualpy, ostatniego cesarza Inków, fotografia wykonana w 1950 roku.

#7. Załoga samolotu Enola Gay, bombowca Boeing B-29 Superfortress, który 6 sierpnia 1945 roku zrzucił bombę atomową Little Boy na Hiroszimę.

#8. Harry Houdini w łańcuchach przed skokiem z mostu, Boston, 30 kwietnia 1908 roku.

#9. A-7760, A-7761, A-7762 - tak 28 czerwca 1944 roku naziści oznaczyli trzy siostry (od lewej do prawej) Esterę, Leę i Rywkę, kiedy przywieźli je do obozu w Oświęcimiu. Fotografia wykonana przez córkę Rywki w 1992 roku.

#10. Na długo przed pojawieniem się AutoCada - projektanci tworzą projekt sportowego sedana marki Chevrolet Fleetline, USA, 1942 r.

#11. Demonstracje poparcia dla pornografii na S State Street, Chicago, 1974 rok.

Napisy na tabliczkach protestujących (od lewej):
"Będę czytał to, co do cholery, chcę"
"Równe prawa w sypialni"
"Seks jest Bogiem"
"Seks jest zabawą"

#12. Franciszek Ferdynand Habsburg-Lotaryński d’Este, arcyksiążę Habsburg, bratanek cesarza Franciszka Józefa I, od śmierci ojca 19 maja 1896 – następca tronu Austro-Węgier, pretendent i tytularny książę Modeny od 1875, generał kawalerii cesarskiej i królewskiej Armii oraz admirał cesarskiej i królewskiej Marynarki Wojennej, generalny inspektor sił zbrojnych Monarchii Austro-Węgierskiej, pozuje do zdjęcia z głową wetkniętą w sarkofag mumii, fotografia wykonana około 1895 roku.

#13. Jeden z pionierów sowieckiej kinematografii Sergiej Eisenstein pozuje do zdjęcia z gigantycznym kut kaktusem, Meksyk, 1931 rok.

#14. Sprowadzenie do Sztokholmu szczątków badaczy Arktyki, S.A. Andréego, Nilsa Strindberga i Knuta Frænkela, 1930 rok.

W 1897 roku rozpoczęła się, finansowana przez samego króla Szwecji Oskara II oraz Alfreda Nobla, wyprawa balonowa Salomona Augusta Andréego na biegun północny. W eskapadzie tej towarzyszyli mu jeszcze inżynier Knut Frænkel oraz fotograf Nils Strindberg. 11 lipca 1897 roku drużyna wyleciała z hangaru znajdującego się na obrzeżach archipelagu Svalbard. Po 65 godzinach lotu w niesprzyjających warunkach zapadła decyzja o przerwaniu lotu i odbyciu reszty drogi na saniach. Miejsce lądowania znajdowało się 475 km od punktu startu, 800 km od bieguna północnego i 300 km od najbliższego lądu.
Wyprawa była dobrze przygotowana do podróży po lodzie (troje sań i łódź) i miała zapasy na trzy miesiące, trzy dodatkowe składy z zapasami w północnym Svalbardzie oraz jeden na Ziemi Franciszka Józefa.
Podróżnicy postanowili udać się na wschód, w kierunku zapasów na Ziemi Franciszka Józefa, jednak po tygodniu z powodu silnych prądów morskich musieli zmienić kierunek na północny Svalbard. Po dwóch miesiącach dotarli na Białą Wyspę. Tam zmarli, mimo że zatrzymali się w dobrze zaopatrzonym obozie. Przyczyną śmierci było prawdopodobnie spożycie mięsa niedźwiedzia polarnego zarażonego pasożytem Trichinella wywołującym włośnicę.
Ostatni obóz wyprawy został odnaleziony dopiero 6 lipca 1930 roku na Białej Wyspie przez uczestników norweskiej wyprawy na statku Bratvaag. Ciało Andréego, którego zidentyfikowano po szczegółach ubioru, napotkano w głębi zamarzniętego strumienia. Następnie spod kamieni odkopano zwłoki Strinberga. Miesiąc później załoga specjalnie wynajętego statku Isbjørn odkryła szczątki ciała Frænkla. Znaleziono również notatniki, dzienniki pokładowe (doprowadzone do 2 października 1897), negatywy fotograficzne (które udało się wywołać) oraz łódź.
Pogrzeb miał uroczysty charakter, wziął w nim udział król Gustaw V. Ciała polarników skremowano i pochowano w Sztokholmie. Nie przeprowadzono sekcji zwłok.

#15. Wypełniony po brzegi Stadion Olimpijski w Berlinie nazistowskim salutem pozdrawia kanclerza Adolfa Hitlera, który ogłosił otwarcie letnich igrzysk olimpijskich, 2 sierpnia 1936 roku.

#16. „Gorączka złota” nad rzeką Klondike w Jukonie w Kanadzie, która rozpoczęła się w 1896 roku. Fotografia przedstawiająca sznur poszukiwaczy zmierzających w kierunku Jukonu została wykonana w 1898 roku.

#17. Włoscy właściciele ściągają napis "WŁOSKA" ze ściany swojej restauracji w wyniku antywłoskich demonstracji w Anglii, Londyn, 22 maja 1940 roku.

#18. Jules-Andre Peugeot, pierwszy żołnierz francuski, który stracił życie w I wojnie światowej, 1914 rok.

2 sierpnia 1914 roku, około 9:30, w miejscowości Joncherey, Peugeot i czterej inni żołnierze spożywali śniadanie w domku należącym do niejakiego M. Doucourta. W posiłku przeszkodziła im córka właściciela domu, która oznajmiła, że na ulicach miasteczka pojawił się niemiecki patrol. Peugeot i jego towarzysze wyszli, aby się z nimi spotkać. O 9:59 Peugeot krzyknął do niemieckiego porucznika Alberta Mayera i jego ludzi, aby się zatrzymali. Oznajmił im, że są aresztowani, ale w odpowiedzi Mayer tylko wyciągnął pistolet i strzelił Peugeotowi w ramię. Peugeot potknął się i strzelił z pistoletu, nie trafiając jednak Niemca. Pozostali francuscy żołnierze towarzyszący Julesowi-Andre strzelali celniej i Mayer zginął od kul, które trafiły go w głowę i brzuch. Peugeot usiłował wrócić do gospody, ale o 10:37 zmarł na schodach budynku.
Tym samym, nieformalnie, Mayer i Peugeot stali się pierwszymi ofiarami walk na froncie zachodnim podczas I wojny światowej. Nieformalnie, ponieważ oficjalnie Niemcy wypowiedziały wojnę Francji dopiero następnego dnia, 3 sierpnia 1914 roku.

#19. Malowanie wieży Eiffla, 1932 rok.

#20. Metallica po raz pierwszy w Polsce, 1987 rok.

W poprzedniej części