Lilli Bild - niemiecka prostytutka, o której firma Mattel bardzo chciałaby zapomnieć

Nazywała się Lilli i swój wielki debiut miała w roku 1952, gdy w swej rysunkowej formie zagościła na łamach tabloidu Bild. Zazwyczaj była bohaterką zabawnych scenek o mocno erotycznym zabarwieniu – w większości przypadków dziewczyna przedstawiana była w taki sposób, aby mocno podkreślić ponętne kształty, a także i jej mocno kontrowersyjne zainteresowania. Autor i pomysłodawca serii, rysownik Reinhard Beuthien, wiedział, że odbiorcami komiksów będą osoby dorosłe oczekujące od tabloidowej seks-bomby dostarczania im pieprznego, nieprzyzwoitego humoru, więc zrobił z Lilli… obdarzoną dorodnym, jędrnym biustem, wąską talią i zgrabnym odnóżem ekskluzywną prostytutkę i kobietę, która bezwstydnie wykorzystuje swe naturalne wdzięki do plądrowania portfeli zamożnych mężczyzn. Darami, które ci ją obsypywali, chętnie zresztą chwaliła się czytelnikom Bilda.


„Pokłóciliśmy się i zabrał wszystkie prezenty, które wcześniej mi dał” - opowiada swojej przyjaciółce rozebrana do rosołu Lilli, dyskretnie zasłaniając swoje łono aktualnym wydaniem tabloidu. W innej historyjce dziewczyna dowiedziawszy się od policjanta, że noszenie skąpych, dwuczęściowych kostiumów jest zakazane przez prawo, zalotnie pyta stróża prawa, którą część odzienia ma z siebie zdjąć, aby jej strój stał się jednoczęściowy.


Do końca lat 50. każdy dorosły Niemiec znał Lilli i nierzadko to od zapoznania się z jej nowymi perypetiami zaczynał lekturę gazety. Seksowna blondwłosa prostytutka z dużą słabością do ekshibicjonizmu stała się narodową sensacją. Wówczas to kierownictwo Bilda uznało, że prowokujące dziewczę zasługuje na coś więcej niż komiksowy pasek w gazecie. Pomysł był iście rewolucyjny – odtąd Lilli miała być nie tylko bohaterką rysunkowych historyjek, ale także i lalką dla dorosłych. Projektem tym zajęła się firma Greiner & Hauser. W swojej zabawkowej wersji słynna nierządnica niczym nie różniła się od postaci znanej z tabloidu. No, może posiadała zauważalnie większe piersi i bardziej wyzywający makijaż. W takiej formie jeszcze bardziej wpasowywała się w mocno utopijny wzór męskich oczekiwań względem kobiecej urody i ich nachalnej, przesadnie epatującej, seksualności.


Produkt ten wyszedł na rynek w dwóch wariantach – w zależności od ceny, lalka mogła mieć 19 cm albo 30 cm wysokości. W produkcji Lilli wykorzystano iście rewolucyjne rozwiązania, których próżno było szukać w zabawkach, którymi dotąd bawiły się dzieci. Głowy i szyi figurki nie odlano z jednej formy, a wszystkie kończyny można było zginać. Ponadto z dużym pietyzmem przywiązano uwagę do szczegółów – lalka miała rzęsy, ręcznie malowany makijaż i paznokcie. W zestawie z zabawką znaleźć też było można biżuterię oraz miniaturową wersję gazety!


Plastikowa Lilli pierwotnie miała być rodzajem żartu - produktem skierowanym do męskich fanów przygód ekshibicjonistycznej prostytutki. Laleczkę kupić można było w kioskach, sklepach z tytoniem, a nawet w pubach. Kiedy jednak z półek sklepów szybko zniknęło 130 tysięcy wyprodukowanych przez Greiner & Hauser zabawek, szybko okazało się, że poszukująca bogatych kochanków Lilli stała się też obiektem zainteresowania dzieciaków, które niezbyt zaznajomione z profesją lalkowej postaci coraz chętniej podbierały swoim ojcom zabawkę.


W odpowiedzi na potrzeby bachorów wkrótce ruszyła produkcja mebli, domków i przede wszystkim – zestawów ubrań dla puszczalskiego dziewuszyska. Wiedząc, że obecnie Lilli jest modna wśród niemieckiej przyszłości narodu, producenci powoli rezygnowali z obrotu seksowną bielizną dla lalki i zamiast tego skłaniali się ku miniaturowym wersjom modnych sukienek, piżam, ciuchów sportowych i dresów.


Jeszcze w latach 50. powabna plastikowa Niemka dała się poznać za granicą. Lilli można było zakupić w sklepach z zabawkami we Włoszech, w Szwajcarii i Wielkiej Brytanii, a na fali swej popularności słynna "gold diggerka" doczekała się nawet filmu! Była to czarno-biała kryminalna komedia, w której główną rolę zagrała duńska aktorka Ann Smyrner.


Jak można się było spodziewać – szalenie popularna zabawka wkrótce doczekała się sporej ilości imitacji. Na przykład kilka firm z Hong Kongu produkowało identyczne lalki, często korzystając z oryginalnych, niemieckich form do odlewów. Na podobny pomysł wpadł też właściciel hiszpańskiego przedsiębiorstwa Muñecas FEJ. Tam jednak pomysł ze sprzedawaniem laleczki nie wypalił, bo ówcześni Hiszpanie byli narodem mocno konserwatywnym i rodzice wcale nie chcieli kupować swym pociechom plastikowej seks-bomby z wyeksponowanym biustem.


W 1959 roku na wakacje do Europy przyjechała Ruth Handler – amerykańska bizneswomen, której rodzice byli żydowskimi imigrantami z Polski. Jej mąż Elliot Handler wraz ze wspólnikiem Haroldem "Mattem" Matsonem paręnaście lat wcześniej założył firmę zajmującą się produkcją ramek na zdjęcia, a od niedawna także i ubrań oraz mebli dla lalek. Przedsiębiorstwo to nazwano… Mattel!


Spędzając urlop w Szwajcarii, Ruth zauważyła w jednym ze sklepów słynną niemiecką Lilli. Bez zastanowienia kupiła ją. Miała ku temu powód. Handler przecież od dawna już nosiła się z zamiarem uzupełnienia asortymentu firmy swego męża o plastikowe lalki, a ta idealnie pokrywała się z jej wizją!
Już w marcu 1959 roku na zabawkarskich targach w Nowym Jorku pojawiła się Ruth wraz z jej nowym produktem, w rzeczywistości będącym dość bezczelną kopią Lilli. Zabawka różniła się od swojego oryginału kilkoma drobiazgami oraz nieco bardziej pasującym do amerykańskich standardów wyglądem twarzy, uczesaniem i makijażem. Barbie (od Barbary - córki Ruth) miała stać się prawdziwą rewolucją na amerykańskim rynku!


Barbie i Lilly były praktycznie identyczne. Główną i chyba najbardziej rzucającą się różnicą pomiędzy niemiecką kobietą upadłą a jej mieszkającą w USA „kuzynką” okazały się… stopy! W przypadku Barbie były one małe i zrobione w taki sposób, aby pasowały na nie buty, natomiast nogi Lilli „fabrycznie” kończyły się laczkami na obcasach.



Tak ewidentna podróbka germańskiej seks-bomby nie mogła oczywiście umknąć uwadze twórcom pierwowzoru i już w 1961 roku firma Greiner & Hauser wytoczyła Mattel sprawę sądową. Głównym orężem w tej walce był patent, który producenci Lilli wykorzystali podczas projektowania zabawki. Mowa o rewolucyjnym wówczas mocowaniu stawów lalki. Ostatecznie obie strony doszły do porozumienia poza salą sądową i w 1964 roku przedsiębiorstwo Mattel wykupiło prawa do Lilli.

Odtąd nic już nie stało na przeszkodzie w karierze Barbie. Nie zmienia to jednak faktu, że producent tej słynnej lalki pewnie chciałby zapomnieć, że jej pierwowzorem była wyjątkowo łasa na pieniądze bogatych mężczyzn niemiecka prostytutka.



Źródła: 1