Opowieść o tym, jak komunijny prezent pokonał doktorów archeologii

Znana historia znaleziska rozpoczyna się u sąsiadów rodziny Kecków, którzy budowali właśnie nowy dom. Zamówili kamienie, które miały posłużyć do wyłożenia podjazdu. Między kamieniami znaleźli dziewięć steatytowych płytek. Na każdej wyryty był ludzik i dziwne znaki. Płytki przekazali ojcu Wolfganga, a ten, znając zamiłowanie syna do archeologii, postanowił zaoszczędzić parę marek i podarował mu je z okazji pierwszej komunii. Chłopcu prezent się spodobał, z dumą prezentował swój skarb kolegom.


Do szkoły jednego z ziomali Wolfganga miał przyjść archeolog. Uczniowie dostali zadanie przyniesienia z domów starych przedmiotów, a Hans Brukham, bo tak nazywał się archeolog, miał się popisywać przed dziećmi swoją wiedzą datując znaleziska. Kolega nie miał akurat w domu żadnych zabytków zrabowanych podczas wojny, więc poprosił Wolfganga o pożyczenie jednej z płytek. W tym przypadku Hans się nie popisał, nie był w stanie powiedzieć, czym jest płytka, ani z jakiego okresu może pochodzić.


Kilka dni później Wolfgang udał się na spacer z babcią. Na obrzeżach lasu spotkał swojego kolegę, który w towarzystwie starszego pana rył w ziemi. Jak się okazało, kolega ściemnił Brukhamowi, że sam znalazł płytkę w lesie. Sprawa się wyjaśniła, archeolog udał się do domu Kecków, by obejrzeć resztę płytek. Namówił rodziców Wolfganga do wypożyczenia płytek na rzecz archeologicznej kolekcji miasta Weissenhorn, której był założycielem. Płytki nie dawały Hansowi spokoju, wysłał je do Bawarskiej Akademii Nauk, w celu uzyskania informacji na ich temat.


Odpowiedź przyszła 18.08.1987 roku. Doktor Ludwig Pauli stwierdził, że płytki pochodzą z daleka - i to właściwie wszystko, co Bawarska Akademia Nauk była w stanie o nich powiedzieć. Nikt nie wiedział skąd dokładnie pochodzą i do czego służyły, a „znaki pisarskie w tym układzie nie reprezentują żadnego znanego alfabetu”.

Brukham zmarł w 1995 roku, po jego śmierci Wofgang zabrał płytki do domu, a zadanie rozwiązania ich zagadki przejął Hans-Walther Roth, kierownik Instytutu Nauk Optycznych w Ulm, profesor historii starożytnej okulistyki. Tajemnica konsultowana była z licznymi instytucjami naukowymi, jednak naukowcy z Monachium, Frankfurtu, Aten, Rzymu czy Londynu tylko rozkładali ręce.

W związku z prymitywnym i jednakowym przedstawieniem postaci, odrzucono teorię, że są to postacie bogów. Najprawdopodobniejsza teoria zakłada, że są to kamienie nagrobne wojowników, napisy są ich imionami, a płytki pochodzą z okolic XX w. p.n.e., jednak wciąż nie wiadomo skąd. Teorie zakładają, że płytki stworzyli mieszkańcy Abisynii, Fenicjanie, Etruskowie, a nawet Celtowie. Być może kilka płytek z pudełka po butach małego chłopca to jedyna pamiątka po zapomnianej cywilizacji.