22 najpiękniejsze astronomiczne zdjęcia ostatniego roku

Mgławica znajduje się około 1300 lat świetlnych od Ziemi pomiędzy konstelacjami Rufy i Żagla, więc powinna być widoczna z południowej półkuli naszego globu. Pomimo tego, że jest sporych rozmiarów, to niestety nie będzie widoczna ani gołym okiem, ani poprzez amatorskie teleskopy, ponieważ tworzące ją włókna świecą bardzo słabo, większość emisji odbywa się w zakresie podczerwieni. Mgławica jest pozostałością supernowej Veli, która wybuchła 2,6 miliona lat temu. Czerwone wstęgi na zdjęciu to wodór, a niebieskie to podwójnie zjonizowany tlen.

Jest to kolaż dziewięciu zdjęć, na których widzimy gwiazdozbiór Oriona z kilkoma słynnymi mgławicami powstałymi przez wybuchy supernowych 2-3 miliony lat temu. Gwiazdozbiór znajduje się w odległości 1400 lat świetlnych od Ziemi. Na zdjęciu widzimy kilka słynnych mgławic, takich jak Orion i Koński Łeb. W lewym dolnym rogu zdjęcia znajduje się odbicie mgławicy M 78, znanej również jako NGC 2068. Otaczającym pierścieniem jest mgławica emisyjna znana jako Pętla Barnarda.

Mgławica planetarna znajdująca się w gwiazdozbiorze Smoka. Powstała poprzez wybuch gwiazdy wielkości Słońca. Znajduje się w odległości około 3500 lat świetlnych od Ziemi. Średnica mgławicy to 5 lat świetlnych. Mgławica znana jest także pod nazwami: Oko Boga, Oko Saurona oraz jako Ślimak, ze względu na spiralny układ wstęg, który w rzeczywistości jest bardziej skomplikowany.

Mgławica w gwiazdozbiorze Oriona, położona 1500 lat świetlnych od Ziemi. Ze względu na charakterystyczny kształt gazów ta mgławica określana jest jako Uciekinier lub Biegnący Człowiek. W jej centrum znajduje się niebieski olbrzym 42 Orionis (c Orionis). Mgławica ta wraz z NGC 1973 i NGC 1975 stanowi grupę mgławic. Są czasem ignorowane przez astronomów ze względu na mocniejsze świecenie pobliskiej Mgławicy Oriona. Grupa ta leżąca wzdłuż miecza Oriona, na północ od jasnego kompleksu, również jest związana z gigantycznym obłokiem molekularnym Oriona, odległym o około 1500 lat świetlnych od Ziemi. Te mgławice zostały zdominowane przez charakterystyczny niebieski kolor międzygwiezdnego pyłu odbijającego światło młodych, gorących gwiazd.

Galaktyka spiralna o promieniu dysku 81 000 lat świetlnych nie pozostawi obojętnym na jej uroki żadnego astro fotografa. Jest to galaktyka spiralna z poprzeczką znajdująca się w gwiazdozbiorze Rzeźbiarza w odległości około 11,6 milionów lat świetlnych od Ziemi. Dostrzec ją można przez lornetkę jako jasną plamkę, ale jej prawdziwe piękno pokaże się podczas obserwacji na teleskopie. Promień dysku galaktyki jest oceniany na 81 000 lat świetlnych, a promień jej jądra na nie więcej niż 650 lat świetlnych. Pomimo dużej jasności galaktyka ta jest mocno zapylona, co w znacznym stopniu utrudnia obserwację wielu jej części. We wnętrzu galaktyki znajduje się supermasywna czarna dziura zbliżona rozmiarami i masą do tej znajdującej się w centrum Drogi Mlecznej.

Spójrzmy w głąb naszej rodzimej galaktyki - Drogi Mlecznej. Zawiera od 100 (według starszych szacunków) do 400 miliardów (według nowszych szacunków) gwiazd. Ma średnicę około 100 000 lat świetlnych i grubość ok. 1000 lat świetlnych. Na niebie widziana jest jako jasna smuga opasująca niebo (pod warunkiem przebywania obserwatora w miejscu o niewielkim zanieczyszczeniu świetlnym), gdyż oglądamy dysk Galaktyki z jej wnętrza, jako że Układ Słoneczny znajduje się w pobliżu jego płaszczyzny.

Ciemna plama w kształcie głowy konia. Czerwony blask pochodzi od gazu wodorowego położonego głównie za Mgławicą Koński Łeb, zjonizowanego przez pobliską gwiazdę sigma Orionis. Mgławicę tę rozjaśnia znajdująca się za nią mgławica emisyjna IC 434, zwana też Pochodnią. Ciemność mgławicy Koński Łeb jest spowodowana głównie przez gęstą warstwę pyłu, chociaż dolna część szyi Końskiego Łba rzuca cień na lewo. Strumienie gazu opuszczającego mgławicę są skierowywane przez silne pole magnetyczne. Jasne punkty przy podstawie mgławicy Koński Łeb to młode gwiazdy w procesie formowania.

Władca pierścieni i jego słudzy, czyli sześć z 62 potwierdzonych księżyców. Na zdjęciu widzimy następujące księżyce: Tytan (u dołu po prawej), Rhea (u góry po lewej), Mimas i Enceladus (pod pierścieniami), Tethys i Dion (po prawej stronie planety).

Zdjęcie wykonane podczas minimum aktywności słonecznej. Cykl niskiej aktywności powtarza się co jedenaście lat i wtedy to znacząco spada liczba błysków i plam. Zdjęcie pokazuje spokojną chromosferę (jedną z trzech warstw słonecznych), na której widzimy tylko jeden aktywny region.

Ten niewielki rozbłysk został uchwycony dzięki sekwencji 1000 (!) klatek wideo. Filmowanie odbywało się z szybkością 40 klatek na sekundę. Właściwy obraz uzyskano poprzez nałożenie na siebie kilku klatek.

Halo (gr. hálos, „tarcza słoneczna”) – zjawisko optyczne zachodzące w atmosferze ziemskiej obserwowane wokół tarczy słonecznej lub księżycowej. Jest to świetlisty, biały lub zawierający kolory tęczy (wewnątrz czerwony, fioletowy na zewnątrz) pierścień widoczny wokół Słońca lub Księżyca. Zjawisko wywołane jest załamaniem na kryształach lodu i odbiciem wewnątrz kryształów lodu znajdujących się w chmurach pierzastych piętra wysokiego (cirrostratus) lub we mgle lodowej. Różne rodzaje kryształów lodowych, możliwych ustawień w powietrzu i dróg optycznych w kryształach sprawia, że występuje wiele efektów halo. Tyle definicji. Samo kolorowe halo wokół Księżyca jest bardzo trudno namierzyć. Tutaj efekt potęgowały obłoki układające się w kształcie smug, w efekcie czego zdjęcie wyszło jakby Księżyc miał wokół siebie jakiś bajeczny pióropusz.

Mare Crisium to morze księżycowe położone w basenie Crisium, na północny wschód od Mare Tranquillitatis. Początki tej formacji sięgają epoki nektaryjskiej, jednak materiał skalny pochodzi z okresu późnoimbryjskiego. Średnica Mare Crisium wynosi 418 km.

Autor celowo zniekształcił kolory Księżyca po to, by pokazać jak wygląda nasz satelita w rzeczywistości. Niebieskie obszary widoczne na zdjęciu to miejsca bogate w tytan. Czemu zatem nie widzimy Księżyca w tych barwach? Wszystko przez naszą atmosferę, która zniekształca prawdziwe księżycowe barwy.

Fotografię wykonano o godz. 4.45 rano 13 sierpnia 2018 r. w pobliżu jeziora Keluke w chińskiej prowincji Qinghai. Bolid był widoczny w wielu krajach świata, ale to Tang zarejestrował najefektowniejsze wejście meteorytu w atmosferę ziemską. Kula ognia, która wybuchła na niebie wczesnym rankiem, pozostawiła ślad, który można było obserwować przez prawie trzy minuty.

Piękna fotografia przedstawiająca zachód słońca, Drogę Mleczną, Ocean Atlantycki oraz autora świecącego latarką. Samo zdjęcie to zbitek 25 różnych zdjęć wykonywanych w tym samym miejscu, lecz o różnych godzinach.

Zdjęcie wykonane przed górą Herzogstand w Bawarii w Niemczech. Widać na nim autora świecącego w niebo, Drogę Mleczną i wschodzące słońce.

Droga Mleczna wisząca ponad statkiem uwięzionym na środku wysychającego jeziora Urmia. Błyski widoczne na horyzoncie to światła odległego miasta.

Centrum galaktyki świeci nad molo w Davenport. Zbudowane w latach 60. XIX wieku molo było platformą służącą do transportu drewna w kierunku San Francisco. Od dawna porzucone nabrzeże uległo erozji. Pozostały tylko betonowe łuki, które kiedyś trzymały molo.

Fotograf był na wyprawie z przyjaciółmi. Postanowił pospacerować nocą samotnie i ujrzał właśnie ten widok, w którym Droga Mleczna i skały jakby wyłaniały się zza góry, a także odbijały w spokojnej wodzie widocznej na pierwszym planie. Postanowił uwiecznić na fotografii to, co zobaczył.

Majestatyczna zorza polarna w kształcie ptaka rozpościera skrzydła na zniszczonej wojskowej stacji hydroelektrycznej znajdującej się dwie godziny od Murmańska.

Niewielka jaskinia doskonale oddaje hipnotyzujący widok zorzy polarnej, świecących gwiazd i wspaniałego wodospadu Seljalandsfoss na południowym wybrzeżu Islandii.

Gdy zbliżał się Chiński Nowy Rok (31 stycznia), fotograf uchwycił zorzę polarną wyglądającą jak Fenghuang (chiński feniks), mityczny ptak latający po niebie nad Złotym Kręgiem. Na pierwszym planie zorza polarna odbija swoje zielone kolory na rzece przepływającej pomiędzy śniegiem.

Źródła: 1, 2