Policjant (do Andrzeja) : - To pana te zdjęcia?

Andrzej: - Które?

Policjant (wskazując na zdjęcia trzymane w dłoni): - Te.

Andrzej przygląda sie w milczeniu.

Chór grecki: - To co z tą perspektywą?

Wojciech: - Jest taka perspektywa, w której znika dualizm koncepcji dobra i zła, znika iluzja ego.

Chór grecki: - Ale z dziećmi? Ohyda!

Dziennikarka brukowca (była tam cały czas, ale niewidoczna, do Andrzeja): -No niech sie pan przyzna!

Dziennikarz brukowca (wpada na scenę, zdyszany): - Przyznał się?

Dziennikarka brukowca: - Ja pana bardzo proszę!

Dziennikarz Wyborczej: - Przestańcie! Tak nie można! Mam tu jeszcze kawałek kroloppa (wyciąga z torby udo kroloppa, ale pozostali dziennikarze nie chcą go 
jeść, chyba jest już nieświeży)

Policjant (do Andrzeja): - To pana te zdjęcia czy nie pana?

Wojciech (do policjanta): - Jeśli czegoś nie wiesz, wejrzyj w siebie...

Jacek (także do policjanta): Tak, Wojtek ma rację, Andrzej to wybitna postać, legenda, a ja, parampam pam, ja, ja, ja (tańczy jak baletnica)ja jestem wydawcą jego książek.

Dziennikarka (przełykając ślinę): - Ale przyznał się!

Dziennikarze brukowca rzucają się na Andrzeja leje sie krew.

Jacek ( na stronie): - Chyba zaangażowałem się trochę niepotrzebnie. Przepraszam poszkodowanego. 

Chór grecki (przez ramię policjanta): - Fajne te zdjęcia?

Reżyser: - Stop! Wspaniała scena, pełno w niej moralnego niepokoju. Dziękuję wszystkim, spotykamy się jutro rano.

Policjant: Ja też?

Reżyser: - Też. 

Patrzy przez chwilę na policjanta w milczeniu. po chwili odzywa się

Reżyser: -Da mi pan jedno?

Kurtyna
 

Tekst opublikowany oryginalnie na forum Onetu przez dramacika