Alfons Mucha i jego kobiety, czyli "Le styl Mucha"

Nie będę przynudzał szczegółową i obszerną analizą biografii Alfonsa, bo to nie jest tak istotne. Istotne jest to, co ten geniusz robił, a robił rzeczy niesamowite, które zdobywały międzynarodową sławę.

Urodził się na Morawach w 1860 roku, jednak większość życia spędził za granicą. Już w bardzo młodym wieku okazało się, że ma naprawdę duży talent do łapania kiepskich stopni w szkole. Pewnie dlatego, że ciągle rysował – czym się dało i na czym się dało. Wiedział, że chce zostać artystą i dzięki ww w wieku 19 lat był już bardzo blisko zbliżenia się do statusu pełnoprawnego artysty – został wyrzucony ze szkoły i nie miał pracy. Typowe, co? Wziął się jednak z życiem za bary i znalazł robotę – tworzył scenografie w Wiedeńskim teatrze.

Dalej było już całkiem dobrze, znalazł się mecenas zakochany w jego pracach, sponsorował jego naukę i działalność artystyczną. Któregoś roku jednak odciął kranik z pieniędzmi, co jak się okazało, było całkiem dobrze przemyślanym posunięciem! Mucha musiał zrównać się ze swoimi biedniejszymi kolegami i wejść w środowisko z pozycji przeciętniaka. Nawiązał dzięki temu bardzo dużo znajomości i nabrał wielkiej motywacji do tworzenia dzieł i do pracy nad sobą.

Niesamowity przełom przyszedł w 1894 roku. Alfons wykonał afisz filmowy dla bardzo znanej aktorki Sary Berhardt – to zlecenie przyniosło mu międzynarodową sławę i niemałe pieniądze. Zaraz po tym zaczęły pojawiać się kolejne zlecenia, a ludzie zakochali się w niepowtarzalnym stylu Muchy.



Alfons Mucha najbardziej znany jest ze swoich charakterystycznych grafik przedstawiających kobiety. Poniżej seria prac przedstawiających pory roku, tutaj kolejno od zimy do jesieni:


I jeszcze więcej kobiet:



Jego styl otrzymał miano „le style Mucha”. A równolegle zgłaszali się do niego kolejni zleceniodawcy. Poniżej reklamy mleka Nestle i piwa.



Reklamy ciasteczek i bletek:



Nie da się ukryć, że natura bojownika wyposażyła go też w specjalne zamiłowanie do niektórych części ciała:



Tutaj jeszcze więcej kobiet:



Na sam koniec zostawiłem niesamowicie zmysłową pracę „Taniec”.

„Le styl Mucha” jest ogromnie charakterystyczny. Sam wielokrotnie spotykałem się z podobnymi pracami (chyba najczęściej w grach komputerowych), jednak dopiero odkąd przypadkiem trafiłem na Muchę, dowiedziałem się skąd to wszystko się wzięło. Nadal pozostaję pod ogromnym wrażeniem jego twórczości.