W 1912 roku Jack Dawson poznaje na pokładzie Titanica Rose DeWitt Bukater. Kiedy dowiedział się, że jest ona nieźle nadziana zaciąga ją do łóżka, a kiedy statek zaczyna tonąć wykorzystuje panujący chaos i kradnie jej biżuterię. W jej miejsce podkłada podróbki, a następnie finguje własną śmierć, aby korzystając ze zdobytych diamentów wspinać się po szczeblach społecznej drabiny.


Dziesięć lat później, w 1922, Jack posługuje się pseudonimem Jay Gatsby i skrywa ciemną tajemnicę. Nawiedzają go koszmary biednej Rose, żyjącej w biedzie i bez ukochanego, co powoduje, że Jack zaczyna tracić kontakt z rzeczywistością. Od imprezy do imprezy zaczyna sobie zdawać sprawę, że...


Jest rok 1954, i jego sny są skutkiem psychozy powiązanej z rozdwojeniem jaźni. Tak naprawdę nazywa się Teddy Daniels i jest zamknięty na wyspie, z której ciągle gapi się na ocean, co pewnie wpłynęło na uformowanie się majaków o Titanicu. Nawet nie wie, czy Rose naprawdę istniała.


Jego psychoza pogarsza się. W wyobraźni żyje życiem pilota, prawnika i lekarza jako Frank Abagnale Jr. Prawdopodobnie w odruchu obronnym, aby nie pogarszać swojego stanu, nigdy nie śni, że jest kapitanem statku pasażerskiego. Nie zmienia się to, że jest przystojny, bogaty, odnosi sukcesy, ale ciągle ścigają go mroki przeszłości, w tym filmie reprezentowane przez Toma Hanksa.


Nagle zdaje sobie sprawę, że wszystkie te psychotyczne wizje to tak naprawdę są sny wewnątrz jeszcze większego snu o wyspie wariatów, co oznacza, że pierwotna trauma również jest snem we śnie, we śnie. To już jest wystarczająco dziwna sytuacja, żeby zacząć coś podejrzewać. Wreszcie udaje mu się wyplątać z tego labiryntu zagadek, udaje mu się obudzić gdzieś na plaży, tylko po to, żeby zdać sobie sprawę, że...


W rzeczywistości jest on małym chłopcem o imieniu Arnie, który śmiertelnie boi się wody i wycofał się wewnątrz własnego umysłu, ponieważ biedny upośledzony umysłowo chłopak nie jest w stanie poradzić sobie ze śmiercią matki.