Matka weszła, postawiła koszyk na stole. W koszyku było mleko, biały chleb i jajka.
- Tak - powiedziała matka.
- Co? - spytała ją Czerwony Kapturek.
- A to - odrzekła matka - zaniesiesz swojej babci.
- Dobrze - powiedziała Czerwony Kapturek.
- Miej się na baczności - ostrzegła matka.
- Wilk?
- Tak.
Matka spoglądała, jak jej córka, którą wszyscy nazywali Czerwonym Kapturkiem, ponieważ zawsze chodziła w czerwonej czapeczce, wyszła i, patrząc na swoją  oddalającą się córkę, matka pomyślała, że bardzo niebezpiecznie było puszczać ją samą do lasu; i prócz tego pomyślała, że wilk znów zaczął się tam pojawiać; i, pomyślawszy o tym, poczuła, że zaczyna się bać.
 

Wilk ją spotkał. Obrzucił ją tym specjalnym spojrzeniem, którym doświadczony paryski libertyn mierzy prowincjonalną kokietkę, która mimo wszystko nadal próbuje wyglądać na niewinną. Ale on wierzy w jej niewinność nie bardziej niż ona sama i niemal widzi już, jak ona się rozbiera, jak jej halka opada w ślad za spódnicą i zostaje w samej tylko koszuli, pod którą rysują się słodkie kształty jej ciała.
 

Czerwony Kapturek zadrżała. Oto została sama. Była sama, jak igiełka na pustyni, jak ziarnko piasku pośród gwiazd, jak gladiator pomiędzy jadowitymi wężami, jak lunatyczka w piecu...
 

Ale ona była godną córką swej rasy; w jej żyłach płynęła silna krew białych zdobywców Północy. Dlatego, bez mrugnięcia okiem, rzuciła się na wilka, zadała mu miażdżący cios i od razu wzmocniła go klasycznym hakiem. Przestraszony wilk uciekł. Ona, patrząc w ślad za nim, uśmiechała się czarująco, kobieco.
 

- Ech, i co ja najlepszego narobiłem? - mruczał Wilk. - Jednym słowem - zes*ałem się.
 

Wilk dotarł do domu babci i zapukał do drzwi. Drzwi te zostały zrobione w połowie 17 wieku przez nieznanego mistrza. Wyciął je on z modnego wówczas dębu kanadyjskiego, nadał im klasyczną formę i zawiesił na metalowych zawiasach, które w owym czasie być może były dobre, ale obecnie straszliwie skrzypiały. Na drzwiach nie było żadnych ornamentów ani wzorów, tylko w prawym dolnym rogu widać było sporą rysę, o której mówiono, że uczynił ją własnoręcznie Celestin de Shavard - faworyt Marii Antoniny, a kuzyn po kądzieli dziadka babci Czerwonego Kapturka. Poza tym drzwi były zwyczajne i dlatego nie warto rozpisywać się o nich szczegółowo.
 

Wilk. Przepraszam, pani nie zna mojego imienia, ale...
Babcia. О, to nie ma znaczenia. We współczesnym społeczeństwie dobrym imieniem cieszą się ci, którzy go nie mają.  Czym mogę służyć?
Wilk. Widzi pani... Bardzo mi przykro, ale przyszedłem, by panią zjeść.
Babcia. Jak miło. Jest pan bardzo dowcipnym dżentelmenem.
Wilk. Ale ja mówię najzupełniej poważnie.
Babcia. I to nadaje szczególnego uroku pańskiemu dowcipowi.
Wilk. Cieszy mnie, że nie traktuje pani poważnie tego, o czym pani przed chwilą oznajmiłem.
Babcia. Nie należy traktować poważnie spraw poważnych - to przejaw złego smaku.
Wilk. A co powinno się traktować poważnie?
Babcia. Oczywiście głupoty. Ależ pan jest nie do wytrzymania.
Wilk. A kiedy to wilk bywa nie do wytrzymania?
Babcia. Kiedy zamęcza pytaniami.
Wilk. А kobieta?
Babcia. Kiedy nikt nie potrafi przywołać jej do porządku.
Wilk. Bardzo pani surowa dla siebie.
Babcia. Liczę na pańską dyskrecję.
Wilk. Może mi pani wierzyć. Nikomu nie powiem ani słowa - (zjada ją)
Babcia. - (z brzucha Wilka) - Szkoda, że się pan tak pospieszył. Właśnie chciałam panu opowiedzieć pewną pouczającą historię.
 

- Chodź do mnie - powiedział Wilk.
Czerwony Kapturek nalała dwa kieliszki koniaku i siadła na łóżku. Wdychali znajomy aromat alkoholu. W tym koniaku była melancholia i zmęczenie - melancholia i zmęczenie gasnącego zmierzchu. Koniak był prawdziwym życiem.  
- Oczywiście, - powiedziała ona - nie mam co łudzić się nadzieją. Nie ma przede mną przyszłości.
Wilk milczał. Zgadzał się z nią.
 

Jesteśmy pewni, że pod płaszczykiem babci ukrywa się Wilk. Pomimo tego, iż babcia nie jest przeciwna lustracji swego Domu, już zorganizowaliśmy grupę myśliwych. Nie możemy zaakceptować faktu, że amerykańscy obywatele nie mogą swobodnie spacerować po lesie czy też spokojnie leżeć w swoich łóżkach. Po raz ostatni ostrzegam Wilka: jeśli zastukamy do drzwi i nie zostaną nam otworzone, da nam to uzasadniony powód do przeprowadzenia operacji specjalnej w celu przywrócenia demokracji i prawa w Domu.
 

Obsesyjne dążenie Czerwonego Kapturka, by zanieść pierożki babci, prawdopodobnie podyktowane było pragnieniem odkupienia winy za wyrządzone wcześniej babci szkody moralne. Las - skupisko wysokich drzew - oczywisty falliczny symbol, całkiem naturalny w fantazjach młodej dziewczyny. Nie ma żadnego wilka. Wilk w tym wypadku to nic innego jak ciemna strona Czerwonego Kapturka, jej tłumione fantazje seksualne, które pragnie uzewnętrznić. Tak więc dialog Wilka i Czerwonego Kapturka miał miejsce tylko w rozpalonej wyobraźni dziewczyny, nad babcią pastwiła się również Czerwony Kapturek, powodowana nieświadomymi pragnieniami. W finale, po ciężkiej walce wewnętrznej i introspekcji - pamiętacie: "dlaczego masz taki duży nos?" itd. zwycięża Wilk. Tylko dzięki interwencji doświadczonych psychoanalityków - obraz myśliwych w wyobraźni - udało się wydostać na światło dzienne jaźń dziewczynki.