Jakiś czas temu popełniłam. Porzucam na pastwę ;-) .


Dziedziniec był mokry i ciemny; jedynie nikłe światło z kilku okien odbijało się w lśniących po niedawnym deszczu kamieniach. Wytężywszy jednak dobrze wzrok, dałoby się dostrzec niewysoką postać chłopca, stojącego bez ruchu i wpatrzonego w rozciągającą się przed nim przestrzeń. Bliższe spojrzenie na niego zdradziłoby, że nie był ładny, jakkolwiek miał wielkie oczy i łagodnie zaokrąglone rysy jak większość jego rówieśników; w jego twarzy zaczęło się już zaznaczać coś niedziecięcego, co nie pasowało do okrągłych policzków, na których widniały właśnie trzy czy cztery mokre smużki. Trudno byłoby orzec, czy to ślady łez, czy też krople deszczu; on sam stwierdziłby z pewnością to drugie, nie bacząc na to, co sądziliby o tym inni; rozstał się już wszak był z dziecinną sukienką i nikt nie mógłby rzec, iż... iż... Zaciął wargi i zacisnął powieki.

Ja chcę dalszy ciąg