Zamknęła oczy, wciągnęła zatrute powietrze porannymi spalinami.
Pomyślała o tym ile posiada, w środku. Kim jest i jaka potrafi być.
Usiadła na trawie obok wijącego się krzaka dzikich róż. Spojrzała w dół, nie miała daleko do jeziora. Wolała jednak napawać się wzrokiem niż dotykać tej cudnej wody.
Na bezkresie pływała łódka. Nie duża i nie mała. Pasażerem był on, niezwykły jak poranny blask. Westchnęła głośno, a on usłyszał. Odwrócił się do niej i uśmiechnął. Wykonał znak ręką, chciał by przyszła do niego. Poczuła wielką pokusę by być obok ziszczonego marzenia.
Wstała więc i postawiła pierwszy krok. Lecz co to?
Zorientowała się, że już dalej nie pójdzie. Coś lub ktoś trzymał ją za klatkę piersiową. To był łańcuch, przyczepiony do krzaka. A ten krzak to nie była dzika róża z kolcami tylko ten drugi. Ten zły.
Pociągnął ją do siebie, a dziewczyna płakała. Mężczyzna z jej snów natarczywie ją wołał. Powoli odpływał, nie miał czasu. Nie widział łańcucha.
Ona odwróciła się i tym razem nie stawiała oporu. Wręcz przeciwnie.
- Już dość! - Krzyknęła do wspomnień. - Nie będziesz mnie już więcej prześladował.
Podeszła do niego. Uderzyła z całej siły. Owinęła łańcuchem, którego wcześniej zdjęła. Już dla niej nie był tak ciężki i twardy.
Zaczęła zbiegać z górki na boso. W samej koszuli nocnej. Wpadła do wody i płynęła. Coraz szybciej, choć brakowało jej tchu i sił. Położyła się na plecach i zaczęła dryfować, była już zbyt zmęczona.
I nagle poczuła szarpnięcie. Ktoś wyciągnął ją z wody.
Otworzyła oczy to był on. Wymarzony.
- Już nie boję się jutra. - Powiedziała.
- Jutra nie ma, jest tylko dziś. - Odpowiedział.

Przeczytałem pierwsze zdanie i wyszło mi, że ona zamiast płuc miała chyba gaźnik...

Ta gaźnik xD może niezbyt dobrze zostało sformułowane zdanie ale to wszystko było pisane na żywca