Dawno dawno temu, za siedmioma lasami, za siedmioma wzgórzami było sobie królestwo. W tym królestwie wszyscy byli szczęśliwi: król, dworzanie, kupcy, a nawet najmniejsi i najdrobniejsi pastuszkowie czy rolnicy. Królestwo wspaniale się rozwijało: powstawały szkoły, a każdy żył dostatnio. Tymczasem przez świat wędrował zły czarnoksiężnik. Wszędzie, gdzie dostrzegł ludzi dobrych, żyjących w spokoju, musiał posiać ziarno niezgody. Robił to tylko dlatego, że sam był bardzo zły i z tego powodu strasznie, ale to strasznie nieszczęśliwy. Tymczasem w królestwie panowało Szczęście: każdy, nieważne kim był, brał z niego jak wszyscy inni. Każdy mieszkaniec królestwa dzielił się nim z rodziną, sąsiadami, a nawet nieznajomymi. Niemniej jednak wszyscy byli wobec siebie mili i uprzejmi. W razie potrzeby, każdy pomagał każdemu. Wtem jednak do radosnej krainy przybył czarnoksiężnik. Od razu zezłościło go to, że każdy był zadowolony i uśmiechał się za każdym razem, gdy widział zarówno znajomych jak i nieznajomych. Był to bowiem człowiek z rodzaju tych, co od razu muszą do zupy wsypać sól czy też wyłożyć pinezki na krzesło, na którym ma zaraz ktoś usiąść. By jego złe plany stały się rzeczywistością, postanowił wykorzystać ufność mieszkańców królestwa i zabrał wielu z nich szczęście. Myślał bowiem w następujący sposób: „oni wszyscy mają szczęście, a ja nie. Nie będę więc szczęśliwy dopóki, dopóty nie zabiorę im szczęścia”. Przez jego złe uczynki, ludzie w królestwie stali się nieszczęśliwi i nienawistni. W końcu do króla wybrała się grupa ludzi, którzy powiedzieli, że dopóki zły mag żyje, nie odzyskają swojego ukradzionego szczęścia. Toteż postanowili spalić zamek czarnoksiężnika z nim w środku. Na to król sposępniał i rzekł: „W chwili, w której czarnoksiężnik zabrał wam szczęście, daliście sobie to wmówić. Natomiast wtedy, gdy zdecydowaliście się odpowiedzieć złem na zło, odrzuciliście całe swoje szczęście”.

:meszamorum świetne