"Jak człowiek wierzy w siebie
To cała reszta to betka
Nie ma takiej rury na świecie
Której nie można..."

- No właśnie. Nie ma takiej rury na świecie, której nie można dokumentnie zapchać jakimś badziewiem... - pomyślał chirurg Artur Rudobrody, który ciągle wierząc w siebie jakoś nie mógł - wbrew Stuhrowi - skutecznie udrożnić swojej rury wydechowej swojego wysłużonego malucha. Na domiar złego spieszył się na operację, od której co prawda nie zależało, czy pacjent przeżyje, ale jakość jego życia przez najbliższe lata jak najbardziej. Gdyby był wprawionym ginekologiem, to dałby radę nie tylko przepchać rurę, ale i przy silniku pogmerać, dostawszy się doń rzeczoną. Ale jako chirurg...

*****

Z samochodu wysiadła najpierw bardzo niska i drobna kobieta, do tego elegancko ubrana, w ręku której potężna walizka z narzędziami hydraulicznymi w pierwszym odruchu śmieszyła.
- Odeta Nowak! - przedstawiła się, wyciągnąwszy rękę na powitanie. Miała mocny uścisk dłoni.
- Ponieważ jestem drobna, wszyscy mówią mi Odetka. Mam nawet takie hasło reklamowe:
"Hydrauliczka Odetka,
Co każdą rurę udrożni".
- Czemu "udrożni"? - spytał chirurg Artur Rudobrody, gdy hydrauliczka zabierała się do pracy.
- Bo przecież właśnie to robię z rurami! A hasło, jak hasło - przynajmniej sylaby się zgadzają. Lepszy rym nie przyszedł mi do głowy.
Artur Rudobrody miał właśnie zamiar zasugerować jej pewien narzucający się jego zdaniem rym, gdy z samochodu wyszedł mężczyzna. Jakby dla kontrastu był przysłowiowym byczkiem dwa na dwa, ubranym byle jak, w krzywo zapięty (a w większości rozpięty) kombinezon, umazany w równym stopniu smarami przemysłowymi, co majonezem.
- Mój pomocnik Rozchełstachy - przedstawiła Odetka.

*****

Po niecałym kwadransie silnik zwiastował koniec krótkiego horroru rury chirurga Artura Rudobrodego donośnym "wrrrrrr"...

*****

Pozdrawiam,

będzie wiecej?