Kruchym dmuchawcem zrodzona
Rosy iskrami muśnięta
Miłością życia scalona
Życia skażona odmętem

Błysk gwiazd w lśnienie żartu zamieniasz
I w karacenę duszy się zbroisz
Ja każdą obrazę pamiętam
Ty każdą balsamisz spokojem

Każde ulotne współczucie
W stalowy cierń rozczarujesz
Każdy dżdżu kryształ miłości
W rzeczywistości proch rozsmarujesz

Wojnę wywołasz mi świętą
Bolesna, słodka krucjato
Purpurą krwi tu dotknięta
Srebrzysta anielską poświatą

Łączysz mnie tam, gdzie przepaście nicości
Rozerwać by chciały mi wnętrze
Gdzie drżę w mojej ludzkiej nagości
Oddycham jałowym powietrzem

Ty jedna potrafisz mną cisnąć
W zarodek znów zdolny do życia...


Bo dzięki tobie istnieję
Bo dzięki tobie istnieję.

Grzebię w wszechświecie poezji,
Poruszam odmęty porównań,
Taplam w wulkanach herezji.
I dogrzebałem się gówna.

Nie grzeb zbyt mocno, :manecki
Każdy ci to potwierdzi
Kał cudzy bywa zdradziecki
Raz wleziesz- a długo śmierdzi.

Pośmierdzi, pośmierdzi
i śmierdzieć przestanie
bo tak to już bywa
z tym wierszy pisaniem...

Och, grafomanio przeczysta,
Gdy Ciebie widzę, to kląskam
Niczym artylerzysta
Któremu spada podwiązka

:oiko

Nie obrażając autorów,
Tego czy innego wiersza,
Nie eskalować sporów,
To ma zasada pierwsza.

Pragnę ocalić świadomość,
Której śmierć, wstrząs oddali,
I przesłać autorom wiadomość...,
Że się normalnie zesrali.

Bomb didi bom
di deng gi deng
digi digi
dziadzia dzidzia
ściemnia rapsy
zdechłej to ostrygi
podrygi