Moja jesień
Stoję tu sama w obłoki wpatrzona,
Które wraz z wiatrem przyniosły pogodę
Czuję Twoje ciepło, wprost onieśmielona
- żal, że me serce przestało być młode.

Pragnienia już chowam w odległej kieszeni
I będę słuchać śpiewu traw na łące.
Wiem, wiem - już nic się koło mnie nie zmieni.
Nawet słońca promienie nie będą gorące.

Nie spotkam Ciebie - idziesz swoją drogą.
Znowu dzielą nas góry oraz morza.
Mijają dnie, a nade mną zorza
Przesyła mi błękit Twych wesołych oczu.
Wraz z pytaniami dlaczego i po co
Niech me wzruszenia ciepłem migoczą

A łzy niech obmyją kształt kwiatów królewskich,
Tych świeżych oraz z czasów zamierzchłych.
Wtedy się sercom obca staje pustka
By stan euforii nie odszedł w nieznane
I prawdę mówią niemal wszystkie usta
Utrwalając czułe słowa, najczęściej szeptane.

Wciąż marzę by mą duszę rozgrzała radość .
Tylko muszę powieki najpierw zamknąć
Aby urok w koło ma pamięć zachowała.
Cóż - moja jesień nie jest doskonała.

Ewa Willaume-Pielka

może źle interpretuję, ale jak cię żona wyjebie z domu i zabierze wszystko to taki wiersz ci wyjdzie

:connemara
nie jeden był wrzesień
gdzie wpatrzony byłem
w jesienne motyle
drżące promieni słońca spragnione
też bym tak chciał,
żeby było to
co się nie zdarzyło,
a mogło ,i rozpaczać z tego
powodu, drzeć szaty
się zaraz rozpłaczę.
tu cytat, "na lodowiskach
widzę błyszczące twe ślady,
i głos Twój słyszę
w szumie alpejskiej kaskady"