"Może wyglądam na powolnego przed startem, ale ludzie nie mają pojęcia, czym tak naprawdę jest Grand Prix. Jest tak dużo rzeczy, które trzeba zrobić, o których trzeba pomyśleć, a nawet takich, których trzeba się nauczyć w ciągu tych kilku godzin przed startem. Dla mnie jedynym sposobem na bycie silniejszym jest głęboka koncentracja. Staram się pamiętać o wszystkim, o najdrobniejszych nawet szczegółach moich przygotowań. Musisz myśleć o wszystkim, mimo ogromnego zamieszania, jakie ma miejsce przed startem. Nie wolno wtedy patrzeć na ludzi wokół. Nie należy nikogo rozpoznawać, może z wyjątkiem swoich mechaników. Odtwarzam wtedy w głowie cały ten film. Sprawdzam nawierzchnię toru. Jest to ważne dla wyboru taktyki i wyboru rodzaju opon. Sądzę, że tylko ja to robię. Sprawdzam jakby listę, czy wszystko jest zapięte na ostatni guzik, jak pilot przed startem, z tym wyjątkiem, że nie my nie mamy nic na papierze. Po okrążeniu zapoznawczym sprawdzam wszystko jeszcze raz. Ludzie zawsze myślą, że start jest czymś strasznym, że serce wali jak młotem, że mózg jest na granicy eksplodowania, ale to jest moment jakby zupełnie nierealny, niczym sen, wstępowanie do innego świata. Twój duch ulatuje, a ciało się uwalnia. Kiedy przyspieszasz, liczy się tylko jedno: nie zostać z tyłu, wyjść na prowadzenie. Naprawdę, najpiękniejszą chwilą jest ta, kiedy zapala się czerwone światło. Wtedy wszystko we mnie jest zaprogramowane, nagle następuje detonacja, bum, bum, napięcie, wielogodzinne oczekiwanie, to wszystko znika."