Nie, s3ks w kosmosie wcale nie jest tak fajny, jakbyśmy sobie tego życzyli!

#1. Czy on się w ogóle dźwignie?

Przede wszystkim należy wyraźnie podkreślić, że nikt nigdy nie podjął się badań nad ludzką seksualnością w kosmosie, więc wszystko, co sobie teraz omawiamy, to tylko hipotezy. Natomiast największą zagwozdką, która od lat męczy uczonych, jest… kosmiczna erekcja. Podczas programów kosmicznych zaobserwowano bowiem u ich uczestników zakłócenia prawidłowej cyrkulacji krwi. Wpływ na to ma niska grawitacja.


W praktyce krew astronautów ma tendencję do kumulowania się w górnych częściach ich ciał, co pozwala wysnuć teorię, jakoby utrzymanie efektownego wzwodu w przestrzeni kosmicznej stanowiło znacznie większe wyzwanie niż na Ziemi. Być może w przyszłości jakaś firma farmaceutyczna zaczęłaby zaopatrywać astronautów w kosmiczne viagry.

#2. Seks w kosmosie byłby suchy tam, gdzie powinien być mokry

Problem z cyrkulacją krwi nie odbijałby się tylko na jakości erekcji, ale także i dotyczyłby kobiecych procesów umożliwiających zbliżenie. Wstępne namiętności, w naturalnych dla nas warunkach, prowadzą do tego, że w genitaliach zbiera się krew, co z kolei zwiększa ich wrażliwość oraz ułatwia produkcję płynów ułatwiających penetrację. Istnieje duże prawdopodobieństwo, że w warunkach kosmicznych wystąpiłby więc problem z tym ostatnim. Nie obyłoby się więc bez lubrykantu.