Zatrzymane w kadrze – Zwi Migdal, ale to niedobra o tym mówić jest

#1. Samochód opuszczający teren katastrofy w Czarnobylu zostaje poddany dekontaminacji, 1986 rok.

#2. Uzbrojony w dwa karabiny maszynowe kalibru .50, strzelec pokładowy sierżant Benedict Borostowski na swoim stanowisku w wieżyczce kulistej pod pokładem Boeinga B17 Flying Fortress. Fotografia wykonana około 1943 roku.

#3. Na planie serialu "Teoria Wielkiego Podrywu", zdjęcie z oryginalnego niewyemitowanego pilota z 2006 roku.

Pierwszy pilot serialu "Teoria Wielkiego Podrywu" wyglądał mniej więcej tak. Leonard i Sheldon to dwaj niezdarni naukowcy, którzy mieszkają razem. Pewnego dnia, w drodze do banku spermy, spotkali pijaną dziewczynę o imieniu Katie (Amanda Walsh) i zaprosili ją do siebie, ponieważ nie miała gdzie się zatrzymać. Obaj naukowcy mieli także przyjaciółkę - naukowca, o imieniu Gilda (Iris Bahr).
O ile testowa publiczność z miejsca polubiła dwóch nierozgarniętych młodych naukowców, o tyle postaci Gildy i Katie nie przypadły im do gustu. Postanowiono pożegnać się z obiema aktorkami, przepisać rolę żeńską na nowo i zaprosić do udziały Kaley Cuoco, co, jak dobrze wiadomo, zaowocowało wielkim sukcesem.

#4. Sharon Tate prezentuje ubranka dla niemowląt, które kupiła w Londynie w Wielkiej Brytanii w 1969 roku.

#5. W starym Muzeum Sztuki David Ben-Gurion publicznie ogłasza Deklarację Niepodległości Państwa Izrael, przed portretem Theodora Herzla. 14 maja 1948 roku, Tel Awiw, Izrael.

#6. Żołnierz pozuje z karabinem maszynowym po masakrze na placu Tiananmen, 1989 rok.

#7. Cwi (Zwi) Migdal - legalna organizacją stworzona przez żydowskich imigrantów z Polski u progu XX w. w Argentynie, która zajmowała się handlem kobietami, Buenos Aires, lata 1906-1937.

Główną działalnością grupy był handel żydowskimi kobietami z Europy Środkowej (głównie z Warszawy), które zmuszane były do niewolnictwa seksualnego i przymusowej prostytucji. Organizacja, której głównymi członkami byli Żydzi z terenów Polski, funkcjonowała od swojego powstania w latach 60. XIX wieku do 1939 roku.
Na przełomie wieków roczny obrót organizacji wynosił pięćdziesiąt milionów dolarów (1.8 miliarda dolarów w 2023).
Po I wojnie światowej organizacja liczyła czterystu członków w Argentynie, a Buenos Aires było jej głównym ośrodkiem operacyjnym. Zwi Migdal miała swoje mniejsze oddziały w Brazylii (Rio de Janeiro, São Paulo i Santos), Stanach Zjednoczonych (Nowy Jork), Polsce (Warszawa), RPA, Indiach i Chinach. W latach dwudziestych organizacja rozrosła się do największych rozmiarów w historii. W szczytowym okresie 430 osób, działających jako alfonsi i pełniących inne role przestępcze, nadzorowało sieć 2000 burdeli i około 4000 kobiet w samej Argentynie.
Sukces organizacji wynikał z faktu, że jej członków obowiązywały zasady „oparte na porządku, dyscyplinie i uczciwości”. Sieć była dobrze zorganizowana, a członkowie ściśle ze sobą współpracowali, aby chronić swoje interesy.
Organizacja zwabiała dziewczęta i młode kobiety z Europy na kilka sposobów. Jednym z podstępów było podstawienie dobrze wychowanego, eleganckiego i kulturalnego mężczyzny, który pojawiał się w biednej żydowskiej wiosce w Polsce lub Rosji. Rzekomo prowadził poszukiwania młodych kobiet do pracy w domach bogatych Żydów w Argentynie. Swoje ogłoszenia zamieszczał m.in. w lokalnych synagogach. Często, będący w rozpaczliwej sytuacji ekonomicznej, rodzice wysyłali swoje córki z mężczyzną, mając nadzieję, że to da im nowy start.
Prostytutki, które nie zadowoliły swoich klientów, były bite, torturowane lub wysyłane do pracy w wiejskich domach. Każda transakcja biznesowa była rejestrowana. Przestępcy organizowali tzw. „targ mięsny”, na którym nowo przybyłe dziewczyny paradowały nago przed handlarzami w ekskluzywnych hotelach i kawiarniach, a ci wybierali sobie nowe służące i niewolnice.
Działania te przebiegały bez zakłóceń, ponieważ w burdelach bywali urzędnicy państwowi, sędziowie i dziennikarze. Przekupiono urzędników miejskich, polityków i policjantów. Sutenerzy wszędzie mieli potężne koneksje. W największych domach publicznych w Buenos Aires przebywało od 60 do 80 niewolnic seksualnych. Chociaż burdele istniały w całej Argentynie, większość znajdowała się w Buenos Aires, w dzielnicy żydowskiej przy Junin Street.

#8. Dwóch policjantów rozpędza kijami pokojową demonstrację osób domagających się zwolnienia z więzienia jednego z ośmiu przywódców AKN, Nelsona Mandeli, Kapsztad, RPA, 1985 rok.

#9. DreamHack z 2001 roku, największe aż do 2004 roku na świecie wydarzenie LAN party rozgrywane w Szwecji w mieście Jönköping. Podczas pierwszego dnia uczestniczyło w imprezie ponad 5000 graczy i została ona wpisana do księgi rekordów Guinnessa.

#10. Przechodnie w Marsylii obserwujący francuskie flagi bojowe przewożone do Afryki po podboju Francji przez nazistowskie Niemcy w 1940 roku.

#11. Młodzi "ZAWSZE GOTOWI" pionierzy Związku Radzieckiego. Fotografia wykonana około 1922 roku.

#12. Scena na stadionie Wembley podczas meczu finałowego Pucharu Anglii pomiędzy Bolton Wanderers i West Ham United w 1923 roku.

Mecz ten był pierwszym finałem Pucharu Anglii, który odbył się na stadionie Wembley. Liczba miejsc na trybunach wynosiła wówczas 127 000.
Z powodu nieprzewidzianych okoliczności związanych z nadmiarem widzów (szacuje się, że na stadionie mogło się znaleźć nawet 200 000 kibiców, a dodatkowe 300 tysięcy stało przed jego bramami) oraz obecnością policji konnej, mecz rozpoczął się z opóźnieniem około 45 minut.
W finale spotkały się drużyny Boltonu Wanderers i West Hamu United. Wygrał Bolton 2:0. Trofeum zwycięzcom wręczył król Jerzy V. Z powodu problemów z organizacją i niebezpiecznych sytuacji przed meczem, finał Pucharu Anglii z 1923 roku został nazywany "finałem białego konia" (White Horse Final).

#13. Pamela Anderson, 1989 rok.

#14. Junko Tabei, japońska alpinistka, trzyma flagi Japonii i Nepalu na szczycie Mount Everestu, 1975 rok.

Urodzona w 1939 roku Junko już od wczesnych lat dziecięcych pasjonowała się górami i wspinaczką. W wieku 30 lat utworzyła na terenie Japonii pierwszy żeński klub wspinaczkowy Joshi Tohan Kurabu.
Do 1971 roku Junko zdobyła wszystkie najważniejsze i najwyższe szczyty Japonii. Wspinała się także w Alpach i w Himalajach, co stało się dla niej optymalnym treningiem i rozpoznaniem warunków przed atakiem w 1975 roku na najwyższy szczyt świata - Mount Everest. Na wierzchołku góry stanęła dokładnie 16 maja 1975 roku i dokonała tego jako pierwsza kobieta na świecie.
Po zdobyciu najwyższego szczytu Junko nie zrezygnowała ze wspinaczki. 28 czerwca 1992 roku po wejściu na szczyt Puncak Jaya na Nowej Gwinei stała się pierwszą kobietą w historii, która zdobyła najwyższe szczyty na wszystkich 7 kontynentach, tzw. koronę Ziemi, czy też 7 summits
Zmarła w 2016 roku.

#15. Weterani walk w Powstaniu Styczniowym przyglądający się defiladzie wojska polskiego, 27 września 1936 rok.

W poprzedniej części