Zepsuty piecyk u sąsiadki, wstydliwa sytuacja i inne anonimowe opowieści

#1.

Jak większość kobiet, zajadam złu humor. Często łączę dziwne rzeczy – po prostu jak mi gorzej, to wszystko mi jedno co jem.

Ostatnio na taki stan napatoczył się mój chłopak. Powiedziałam mu (w rozmowie telefonicznej), że tort porzeczkowy w sumie całkiem dobrze pasuje do kabanosów.

Pół godziny później wpadł do mnie przerażony z błyskiem w oku i testem ciążowym w ręce :D

#2.

Ze względu na przebytą w dzieciństwie chorobę i długie leczenie muszę obecnie uważać na wątrobę, między innymi nie piję alkoholu (no trudno).

Wracałam nad ranem z sylwestra – oczywiście autem. Bawiłam się cudownie, więc byłam w wesołym nastroju. Pod koniec drogi, gdy już dojeżdżałam pod blok, zatrzymał mnie patrol policji. Panowie sądzili, że piłam, no bo w końcu śmiałam się perliście. Kazali mi wysiąść, więc wysiadłam. Pech chciał, że przydeptałam sobie moją mega długą suknię i praktycznie wypadłam z auta, zatrzymując się w dziwnej pozycji na czworaka. Widząc ich miny, dostałam tak potwornego ataku śmiechu, że nie potrafiłam wstać. Spędziłam 6 godzin na posterunku, gdzie pobrano mi krew i mocz na badanie obecności alkoholu i narkotyków, no bo „na pewno coś brałam”. Nie mogli uwierzyć, że po prostu jestem wesołą osobą i lubię się śmiać...

#3.

Od niedawna mam bardzo ładną sąsiadkę. Póki co tylko parę razy rozmawiałem z nią w windzie. W sobotę wieczorem zapukała do mnie i powiedziała, że chyba jej się zepsuł piecyk i czy mógłbym na niego zerknąć. Taaak, piecyk, nie trzeba było mi tego dwa razy powtarzać. Powiedziałem, że zaraz przyjdę. Poprawiłem włosy, umyłem zęby, prysnąłem się wodą kolońską...
Okazało się, że faktycznie zepsuł jej się piecyk. Chyba naoglądałem się za dużo filmów.

#4.

Kiedy byłam małym dzieckiem, to zawsze w Wigilię, gdy tata oprawiał karpie, prosiłam go, aby wycinał specjalnie dla mnie rybie oko i jak gdyby nigdy nic trochę się nim pobawiłam, pooglądałam i tak o gdzieś zostawiałam albo wywalałam do kosza :)

Inni czekali co rok na pierwszą gwiazdkę, a ja tak po prostu na rybie oko.

#5.

Ostatnio przeszłam na dietę i schudłam dość sporo. Moja młodsza siostra miała wyjątkową okazję, by przyjechać, a zdarza się to rzadko – mieszkamy ponad 400 km od siebie. Przybyła mocno głodna nad ranem, spytałam, co chciałaby na śniadanie. Powiedziałam, że polecę do sklepu po ciepłego croissanta, ponieważ byłam już na nogach, a na dworze świeciło słońce.

Stanęłam przed wielką gablotą z pieczywem, rozglądając się za tym, czego szukałam. Niestety, nie znalazłam, więc zadzwoniłam do siostry, co woli zamiast tego. Kiedy odpowiedziała, że prosi muffinkę, zaczęłam wypatrywać ponownie. Musiałam wyglądać na bardzo wygłodzoną, bo od przyglądająca mi się od dłuższego czasu staruszka zagadała „Kochanie, może kupić ci bułeczkę z dżemem? W tych czasach to wiadomo...”. Czerwona jak burak podziękowałam, szybko załatwiłam resztę zakupów i pobiegłam do mieszkania...

#6.

Najbardziej wstydliwa i okropna sytuacja w moim życiu, która mogła skończyć się tragicznie.

Byłam na urodzinach u koleżanki. Pojechałam autem, bo kiepsko się czułam i nie zamierzałam pić alkoholu. Chciałam posiedzieć maksymalnie 2 godzinki i zwinąć się do domu. Jednak na miejscu koleżanka zaproponowała mi jakiegoś specjalnego drinka, który miał sprawić, że poczuję się lepiej. Rzeczywiście poczułam się trochę lepiej, więc postanowiłam zostać dłużej, wypiłam też jeszcze kilka drinków. Po kilku godzinach byłam już mocno pijana, nie pamiętam końcówki wieczoru. Z relacji znajomych wynika, że wezwałam Ubera, poczekałam jeszcze chwilę, a gdy przyjechał, pożegnałam się ze wszystkimi i wyszłam. Podobno szłam prosto, normalnie mówiłam i nie wyglądałam na bardzo pijaną. Ale ja tego kompletnie nie pamiętam.

Obudziłam się rano we własnym łóżku, o dziwo bez kaca, ale z ogromną dziurą w pamięci. Nie pamiętam, jak wychodziłam, jechałam do domu, ani jak kładłam się do łóżka. Wiedziałam natomiast, że zostawiłam auto u koleżanki i będę je musiała później odebrać. Chwilę później chciałam iść po coś do sklepu, wyszłam z domu, a tam na podjeździe stoi zaparkowane moje auto. Przeżyłam szok. Zadzwoniłam do koleżanki, czy ktoś może mi je odstawił (dopiero później pomyślałam, żeby sprawdzić, czy mam kluczyki). Powiedziała, że nie, jak się obudzili, to mojego auta już nie było i myśleli, że sama je zabrałam. Kluczyki miałam w torebce. Jedynym logicznym wytłumaczeniem było, że wróciłam do domu sama po pijaku. Zamiast wsiąść do taksówki, wsiadłam do swojego auta, zaparkowanego dwa metry dalej. W aplikacji Ubera znalazłam kilka wiadomości od kierowcy, który na mnie czekał, aż w końcu odjechał.

Jestem naprawdę zszokowana tym, co się stało. Nigdy w życiu świadomie nie wsiadłabym po pijaku za kierownicę, zawsze krytykowałam ludzi, którzy tak robią. No ale właśnie, problem w tym, że nie byłam świadoma. Obejrzałam dokładnie auto, ale nie znalazłam żadnych śladów, które mogłyby świadczyć, że w coś lub kogoś uderzyłam. Śledziłam też wszystkie informacje z mojego miasta o wypadkach, które mogły się wydarzyć tamtej nocy, ale nic nie znalazłam. Mimo to i tak wciąż jest mi przykro, że coś takiego zrobiłam. Znajomi się domyślili i byli źli sami na siebie, że mnie choćby nie odprowadzili do taksówki, ale twierdzą, że naprawdę nie wyglądałam na aż tak bardzo pijaną. No i siedzę tutaj, z dziurą w pamięci i ogromnym poczuciem winy.

#7.

Parę dni temu byłem na imprezie, na której było dużo osób ode mnie z uczelni. Była tam też dziewczyna z innej grupy, która od długiego czasu bardzo mi się podoba. Siedziałem i (wydawało mi się, że dyskretnie) przyglądałem się, jak tańczy, nie mogłem oderwać od niej wzroku. Zastanawiałem się, jak by tu do niej zagadać, gdy niespodziewanie podeszła do mnie i z miłym uśmiechem spytała, czy podoba mi się to, co widzę. Zbiło mnie to z tropu, gorączkowo myślałem, jak tu taktycznie odpowiedzieć. Nie chciałem wyjść na jakiegoś napaleńca, więc zrobiłem enigmatyczną minę i powiedziałem „Widziałem lepsze”. Uśmiech znikł z jej twarzy i poszła do koleżanek. Forever alone.

#8.

Jestem tatą. Tak, to duma zasługująca na dwuwyrazowe zdanie, oczywiście zakończone kropką, by podkreślić, jak dumny tata to pisze. Skąd ta duma? To nie ja nazwałem siebie tatą, tylko mój syn. 16-letni skejt jeżdżący na desce, hulajnodze, rowerze typu MTB czy BMX, no i na rolkach oczywiście. Nadal pytanie, skąd ta duma? Usłyszałem jedno zdanie, przez przypadek oczywiście, jak mój syn mówi do swojego kolegi: „Starego to masz ty, ja mam tatę, normalnego, nie jakiegoś patusa, żeby go starym nazywać”. Reszty nie słyszałem, bo moja duma i ego tak przywaliły w sufit, że straciłem słuch.

Całe życie staram się wychowywać syna tak, jak sam chciałbym być wychowany. Gdy był malutki, starałem się codziennie po pracy powiedzieć mu coś fajnego, pokazać coś interesującego albo chociaż ułożyć z nim LEGO, dać mu czas chociaż tę godzinę. Gdy był trochę większy, uczyłem go. Jest słaby z angielskiego i matematyki, tak jak i ja, ale uczyliśmy się razem, przy okazji dużo rozmawiając. Pytałem wprost o tematy, na których mi zależało gdy byłem w jego wieku. Rozmawiałem z nim o tym, że włosy od pachami to coś normalnego, że jego ciało się zmienia. Potem było trudniej, ale starałem się nadążać za zmianami. Nowe pasje (rowery, hulajnogi, deski itp.), pierwsze poważne problemy, pierwsze zakochanie, niepewności. Byłem częścią jego życia zawsze gdy miałem okazję. Mój syn to mój syn, kumpel, znajomy przyjaciel. Nie raz mieliśmy kłótnie, nie raz siedzieliśmy za domem, gadając o włosach jakiejś Asi lub innej Moniki.
Teraz mój syn ma 16 lat. Mam nadzieję, że zobaczę go, jak będzie miał 17. Szans, że zobaczę go, gdy będzie miał 18 już raczej nie mam... Wyroki słyszy się nie tylko w sądzie, czasem jest to gabinet lekarski.
Rozmawialiśmy tysiące razy, a wiem, że ta rozmowa będzie jedną z tych najtrudniejszych i odwlekam ją w nieskończoność, szukając wsparcia w internecie, na forach i stronach. I żona, i syn muszą się dowiedzieć...

Jeśli masz dziecko, poświęcaj czas swojemu dziecku. Bo komu innemu, jak nie jemu?