Jakie tajemnice skrywają te nowe i stare budynki?

Jeśli uważnie przyjrzysz się tarczy zegara Horse Guards Clock na wieży budynku straży konnej w Londynie, dostrzeżesz ciemną plamę wyglądającą na uszkodzenie lub pleśń. Znajduje się zaraz przy cyfrze oznaczającą godzinę 2:00.Nie jest to jednak wcale zabrudzenie. Ciemną plamą oznaczono godzinę egzekucji króla Karola I Stuarta, która miała miejsce niedaleko budynku 30 stycznia 1649 roku o 14:00.

Ukończony w 1952 budynek mieszkalny w Marsylii zaprojektowany przez Le Corbusiera miał być pierwszym z wielu podobnych planowanych na terenie całej Francji. Dla laika może wyglądać jak najzwyklejszy blok, ale wcale tak nie jest.Le Corbusier stworzył koncepcję bloków mieszkalnych, które miały (według niego) stanowić doskonałe połączenie indywidualizmu i wspólnotowości. Według założeń budynek miał zaspokajać wszystkie potrzeby mieszkańców — oprócz mieszkań miały się w nim znajdować również punkty usługowe, sklepy i restauracje, a do tego jeszcze hotel i szkoła.

Ten budynek w Odessie, jest też nazywany „Domem z trzema ścianami” i „Płaskim domem”, ponieważ oglądany z pewnej perspektywy sprawia wrażenie, jakby składał się tylko z fasady. Nikt nie wie z całą pewnością, dlaczego ten budynek tak wygląda. Według popularnej teorii płaski wygląd to wynik chęci zaoszczędzenia kosztów budowy przez proste połączenie ścian bocznych. Inne wyjaśnienie zakłada, że na działce zabrakło miejsca na tradycyjne wykończenie budynku.

Centrāltirgus, czyli Targowisko Centralne w Rydze, to potężne hale targowe znajdujące się w stolicy Łotwy. Zajmuje powierzchnię 7,23 hektara i składa się z pięciu pawilonów. Co w tym takiego wyjątkowego? Wcześniej były to hangary na niemieckie sterowce, które zaadaptowano na hale targowe.

Wydaje się to niewiarygodne, ale ta budowla została zaprojektowana przez jednego człowieka — listonosza Ferdinanda Chevala, który nie miał ani dyplomu z architektury, ani środków na materiały budowlane. Przez 33 lata, od 1879 do 1912 roku, zbierał on kamienie przydrożne w czasie, kiedy rozwoził pocztę. Budynek powstawał latami i trudno jest wskazać dominujący w nim styl architektoniczny. Po czasie zyskał jednak uznanie samego Pabla Picassa.

Wieżowiec ukończony w 2008 roku został nagrodzony za projekt przyczyniający się do ochrony środowiska. Pomosty łączące bliźniacze wieże mają wbudowane turbiny wiatrowe. Kształt budynków przypominający żagle sprawia, że wiatr przepływa przez turbiny ze zwiększoną prędkością. Turbiny te zapewniają pokrycie nawet 15% całkowitego zapotrzebowania budowli na energię elektryczną.

Mieszkańcy berlińskiej dzielnicy Marzahn wpadli na nietuzinkowy pomysł odnowienia bloku z wielkiej płyty z okresu NRD. Wystarczyło trochę kolorowej farby, żeby niewielkie osiedle ponurych wieżowców zamieniło się w modną okolicę. Ozdobne balkony, filigranowe dekoracje, marmury i inne detale tworzą razem największy w Europie mural. Dzięki tej rewitalizacji senna dzielnica zmieniła się w magnes na turystów. Jeśli ktoś nie zna tajemnicy wyjątkowego wyglądu budynków, może nawet nie wiedzieć, że patrzy na dzieło sztuki.

W budynku o szerokości dwuosobowego materaca mieścił się kiedyś warsztat szewski. Obecnie jest to mieszkanie z osobnym wejściem.

Kościół Mikaela Agricoli wybudowano w stolicy Finlandii, Helsinkach, w 1935 roku. Jego strzelista wieża ma ciekawą funkcję — niemal 30-metrowa iglica może zostać w razie potrzeby schowana do środka. Jest to pozostałość z czasów wojny, kiedy fiński rząd nie chciał, by wrogie wojska traktowały iglicę jak punkt odniesienia podczas nalotów bombowych.

Szwajcaria nie brała wprawdzie udziału w II wojnie światowej, mimo neutralności kraj był jednak uzbrojony i gotowy do włączenia się w działania wojenne. Został wybrany rząd wojskowy, wybudowano też tzw. linię Toblerone — fortyfikację z betonowych bloków, a także inne obiekty, w tym fortecę „Villa Rose”. Z daleka wygląda ona jak zwykły dom, ale kiedy przyjrzy się bliżej, widać, że okna zostały namalowane. W latach 40. ubiegłego wieku w fortecy zawsze obozował pluton gotowych do ataku żołnierzy wyposażonych w działa artyleryjskie.

Powszechnie wiadomo, że kiedy wieje silny wiatr, wieżowce odchylają się od własnej osi: do tego stopnia, że mieszkańcy wyższych pięter mogą nawet odczuwać objawy przypominające chorobę morską. W celu minimalizowania tego efektu, a także zwiększenia stabilności takich budynków, stosuje się specjalne stabilizatory. Są to potężne wahadła zawieszone w specjalnym szybie w górnej części budowli. Wieżowiec Taipei 101 jest wyposażony w największy stabilizator drgań na świecie, którego obciążnik waży 660 ton.

Dom wybudowany w Wiedniu na podstawie projektu Friedensreicha Hundertwassera mieści 53 mieszkania. Granice poszczególnych lokali są odzwierciedlone na fasadzie — każdy jest oznaczony innym kolorem. Na dachu budynku znajduje się kopuła i 19 ogrodów, w których rosną drzewa i krzewy. Hundertwasser nie przyjął wynagrodzenia na sporządzenie projektu budowli. Jego jedynym życzeniem było, żeby władze miasta nie postawiły w tym miejscu niczego, co by mu się nie spodobało.

W czasach kolonialnych Brytyjczycy wyznaczali na Sri Lance lokalnych zarządców spośród miejscowych możnych. Jednym z nich był Maduwanwela Maha Disawa. Z całego serca nienawidził on kolonizatorów, nie mógł jednak otwarcie się im sprzeciwić. Dlatego zademonstrował swoją niechęć w inny, bardzo ciekawy sposób.Urzędujący w dystrykcie Ratnapura Maha Disawa zarządził budowę na wjeździe na swoje tereny łuku tak niskiego, żeby koloniści musieli mu się „pokłonić” przed wejściem. Posunął się jeszcze dalej i nakazał umieszczenie w mozaice na podłodze rezydencji brytyjskich symboli, takich jak portret Królowej Wiktorii, symbol funta szterlinga, godła państwowego i innych. Zarządcy kolonii mogli to odbierać jako przejaw lojalności, podczas gdy chodziło o deptanie widocznych na podłodze symboli przez każdego, kto przebywał w budynku — mieszkańców, służących i gości.