Zatrzymane w kadrze CDXII - Bohater 9/11, o którym mało kto słyszał

#1. Rick Rescorla podczas jednego z próbnych i ćwiczebnych alarmów w WTC, końcówka XX wieku.

Rick Rescorla był szefem ochrony banku Morgan Stanley – jednego z największych najemców World Trade Center. Już w 1990 wraz ze swoim kumplem z wojska Danielem Hillem przeanalizowali, jak można by zaszkodzić bliźniaczym wieżom. Spokojnie, nieniepokojeni przez ochroniarzy, wjechali sobie do garażu i zaparkowali koło wielkiego filaru. Hill zasugerował, że gdyby to on był terrorystą, wjechałby do podziemnej części WTC ciężarówką z materiałem wybuchowym, zaparkował ją koło tego filaru i odpalił zdalnie ładunki. Panowie napisali raport i tyle. Nikt nic nie zrobił.

Dokładnie taki atak miał miejsce 26 lutego 1993 roku. Wieża północna miała zawalić się na wieżę południową, co spowodowałoby śmierć dziesiątek tysięcy osób. Tak się na szczęście nie stało – konstrukcja wytrzymała. W wyniku detonacji około 700 kg materiału wybuchowego zginęło "tylko" 6 osób, a około 1000 zostało rannych.

Zaostrzono środki kontroli, szkolono ochronę, ale to Rescorli nie wystarczało. Zrobił kolejną analizę zagrożenia terrorystycznego i tym razem wskazał na możliwy atak z powietrza. Poprosił władze banku o przeniesienie siedziby do 4-kondygnacyjnego budynku poza Manhattanem. Niestety, umowa najmu z WTC była podpisana do 2006 roku, więc przeprowadzka Morgan Stanley nie wchodziła w grę. Jedyne ustępstwa, na jakie zgodziła się "góra", to ćwiczenia z ewakuacji z 44. piętra raz na kwartał.

Rescorla nie bawił się tutaj w półśrodki. Regularnie raz na trzy miesiące ganiał podśmiewujących się cwaniaczków w garniturach z 44. piętra na sam dół. Z megafonem w ręku nawoływał do spokojnej ewakuacji, nie bacząc na złośliwe komentarze. Śmiano się z jego dziwactwa do godziny 8:46, 11 września 2001 roku.

Wówczas to w wieżę nr 1 (wieża północna) między 93. a 99. piętrem wbił się pierwszy samolot. Rescorla widział to ze swojego biura na 44. piętrze wieży nr 2 i zabrał się do akcji. Przez system głośników w wieży rozległy się komunikaty o pozostaniu na miejscach do momentu pojawienia się służb ratunkowych. Rick całkowicie olał te zarządzenie, chwycił megafon i zaczął sprowadzać na dół 2700 pracowników Morgan Stanley.

Gdy byli w okolicy 30. piętra, o godzinie 09:03 drugi samolot porwany przez terrorystów wbił się w wieżę południową miedzy 78. a 84. piętrem. Wśród ewakuowanych bankierów pojawiła się panika, ale Rick przez megafon był w stanie uspokoić grupę. Przy okazji schodzenia po schodach śpiewał im wesołe piosenki, których nauczył się w Wietnamie. To dzięki niemu spośród 2700 pracowników Morgan Stanley zginęło tylko 13 osób.

Po udanej ewakuacji Rescorla wraz ze swoimi czterema zastępcami wrócili do budynku, by pomóc w dalszej ewakuacji. Ostatni raz widziano ich w okolicy 10. piętra, kiedy to o godzinie 9:59 zawaliła się wieża południowa. Jego ciała nigdy nie odnaleziono.

#2. Fidel Castro, Jurij Gagarin i Che Guevara na wspólnym obiedzie, Kuba, 1961 rok.

#3. Księżna Diana i tenisistka Steffi Graf po meczu, Londyn, 1988 rok.

#4. Kim Dzong Un na wyciecze klasowej w Szwajcarii, 1998 rok.

Kim Dzong Un (na zdjęciu powyżej w środku górnego rzędu w bluzie Nike) kształcił się w elitarnej szkole w Korei Północnej przeznaczonej dla dzieci dygnitarzy Partii Pracy Korei (PPK). Następnie wyjechał do Szwajcarii, gdzie uczęszczał do międzynarodowej szkoły w Gümligen pod Bernem, a później do publicznej szwajcarskiej szkoły mieszczącej się w Liebefeld.

Naukę rozpoczął w wieku 11 lat pod pseudonimem, oficjalnie jako syn kierowcy z ambasady Korei Północnej w Szwajcarii. Koledzy ze szkoły wspominali, że lubił jeździć na nartach i interesował się koszykówką.

#5. Policja odbiera paski i pasy kibicom przed wejściem na stadion Łużniki przed derbami Moskwy: Spartak - CSKA, wiosna 2000 roku.

#6. Pokaz mody w na pokładzie samolotu DC-6 - sukienka o nazwie „Telstar” autorstwa Guya Laroche'a. Modelka prezentowała ubranie na wysokości 6000 metrów podczas lotu między Paryżem a Genewą, listopad 1962 roku.

#7. Freddie Mercury i jego największa miłość, stały partner w ostatniej dekadzie życia, Jim Hutton, 1986 rok.

Jim i Freddie po raz pierwszy spotkali się w 1983 roku w jednym z londyńskich barów. Jim spokojnie sączył piwko, a Freddy podszedł, aby się zapoznać, ale... został spławiony. Do następnego spotkania doszło ponad rok później w marcu 1985 roku i tak narodził się ich romans.

Dla publiczności i prasy Freddie był w związku ze swoją przyjaciółką Mary Austin, ale prywatnie Jim i Freddie stanowili parę od 1985 roku i mieszkali razem. Jim był na większości koncertów Mercury'ego, gdzieś na zapleczu, obserwując całe zamieszanie z dystansu. Nie mógł i nie chciał być częścią tej strefy życia swojego kochanka, ale był częścią wielkiej rodziny zespołu Queen.

W 1987 roku Freddie dowiedział się, że jest nosicielem wirusa HIV. Jim opiekował się nim aż do jego śmierci w 1991 roku. Sam przebadał się dopiero w 1990 roku. Pomimo że jego wynik również był pozytywny, Jim żył z chorobą aż do 2010 roku. Zmarł w wieku 61 lat, w domu, który zapisał mu Freddy, a który kiedyś był jednym z ich wspólnych mieszkań. Po śmierci artysty Hutton nigdy już z nikim nie związał się na stałe.

#8. Bill Murray i Carrie Fisher w Saturday Night Live, 1978 rok.

#9. Brytyjski pojazd gąsienicowy Wolseley-Vickers, 1926 rok.

#10. Koncert zespołu Pink Floyd we włoskiej Wenecji, 15 lipca 1989 roku.

Koncert stał się wielkim skandalem, dzieląc tradycjonalistów w rządzie miasta i „postępowców” w radzie – którzy wierzyli, że Wenecja „musi być otwarta na nowe trendy, w tym muzykę rockową”. Publiczność – 200 tysięcy fanów zespołu Pink Floyd (w granicach miasta mieszka tylko 60 tysięcy obywateli) – wyrządziła bowiem „nieco” szkód. Urzędnicy miejscy oznajmili, że turyści zostawili po sobie około 300 ton śmieci i 500 metrów sześciennych pustych puszek i butelek. Miasto nie zapewniło przenośnych łazienek, więc koncertowicze załatwiali swoje potrzeby fizjologiczne na... murach zabytków. Jedyne poważne uszkodzenie placu św. Marka dotyczyło marmuru, który odpadł z grupy posągów znanych jako „Sąd Salomona”. Nie było wiadomo, czy było to wynikiem działania fanów, czy głośnej muzyki. Członkowie zespołu obniżyli liczbę decybeli ze 100 do 60, ale szacuje się, że i tak koncert miał negatywne skutki na położone w pobliżu zabytki.

Finalnie rozgniewani mieszkańcy Wenecji całą winę zrzucili na burmistrza Antonio Casellatiego, oskarżając go, że „zamienił Wenecję w toaletę”. Dwa dni później władze miasta poddały się do dymisji.

#11. Dwaj amerykańscy żołnierze spoglądają na ruiny otaczające katedrę w Kolonii, 1945 rok.

#12. Młoda para przejeżdża obok "Balansującej Skały" w Ogrodzie Bogów. Colorado Springs, Kolorado, lata 20. XX wieku. 100 lat później i skała wciąż balansuje na krawędzi.

#13. Zdjęcie przedstawia mieszkankę teksańskiego miasta Texarkane. Kobieta w swoim domu zastawiła pułapki w stylu „Kevin sam w domu” na wypadek, gdyby pojawił się „Phantom Killer” (seryjny morderca, którego nigdy nie złapano), 1946 rok.

Phantom Killer albo Phantom Slayer zabijał między 22 lutego a 3 maja 1946 roku w miejscowości Texarkana w USA. Jego ofiarą padło 5 osób, a trzem osobom, na które napadł, udało się ujść z życiem. Sprawcy nigdy nie udało się złapać i aresztować. Jak to zwykle bywa, policja miała swojego podejrzanego, ale niczego nie byli w stanie mu udowodnić. Phantom strzelał do swoich ofiar z niewielkiej odległości. Motywy sprawcy są nieznane. Ci, którzy przeżyli, nie byli w stanie podać nawet koloru jego skóry. Sprawca miał na sobie maskę i rękawiczki.

Po kilkudziesięciu latach okazało się, że akta sprawy zniknęły z dwóch policyjnych wydziałów, które zajmowały się tą sprawą...

#14. Projektant World Trade Center Minoru Yamasaki i modele bliźniaczych wież, 1971 rok.

#15. Widok Nowego Jorku około godziny 10.00, 11 września 2001 roku. Fotografia wykonana przez Franka Culbertsona, jedynego Amerykanina na Międzynarodowej Stacji Kosmicznej podczas zamachu terrorystycznego.

#16. Mildred Jester i Richard Loving – para, która walczyła z systemem zakazującym małżeństw międzyrasowych. Fotografia wykonana przed złożeniem pozwu w sądzie federalnym w Richmond, 1965 rok.

Para poznała się, gdy Mildred miała 11 lat, a Richard 17. Był przyjacielem rodziny, a lata później zaczęli się spotykać. Kiedy Mildred miała 18 lat, zaszła w ciążę, a Richard przeprowadził się do domu Jeterów. Postanowili się pobrać w czerwcu 1958 i w tym celu udali się do Waszyngtonu.

W tym czasie małżeństwa międzyrasowe były zakazane w stanie Wirginia przez Ustawę o Integralności Rasowej z 1924 roku. Mildred stwierdziła później, że kiedy się pobierali, nie zdawała sobie sprawy, że ich małżeństwo było nielegalne w Wirginii. Po ślubie młodzi małżonkowie wrócili do domu w Central Point.
Kilka tygodni później zostali aresztowani w nocy przez szeryfa hrabstwa, który otrzymał anonimowy donos od jednego z „zatroskanych obywateli”. Mildred i Richard zostali oskarżeni o „współżycie jako mąż i żona, wbrew pokojowi i szacunkowi dla Państwa".

Przyznali się do winy i 6 stycznia 1959 roku zostali skazani przez Sąd Okręgowy w Caroline. Zasądzono im wyrok jednego roku więzienia w zawieszeniu na 25 lat pod warunkiem opuszczenia stanu. Przenieśli się do Dystryktu Kolumbii.

W 1964 roku, sfrustrowani brakiem możliwości wspólnego podróżowania, aby odwiedzić swoje rodziny w Wirginii, izolacji społecznej i trudnościami finansowymi w Waszyngtonie, złożyli pozew o uchylenie wyroku przeciwko nim i umożliwienie im powrotu do domu.
Mildred Loving napisała w proteście do prokuratora generalnego Roberta F. Kennedy'ego. Kennedy skierował ją do Amerykańskiej Unii Swobód Obywatelskich. ACLU złożyła w imieniu państwa Loving wniosek o uchylenie wyroku, uzasadniając to naruszeniem ich praw wynikających z czternastej poprawki do Konstytucji. Rozpoczęło to serię pozwów, które ostatecznie trafiły do Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych.

Sprawa Loving przeciwko Wirginii została jednogłośnie rozstrzygnięta na korzyść państwa Loving 12 czerwca 1967 roku. Trybunał uchylił ich wyroki, odrzucając argument stanu Wirginia, że prawo nie jest dyskryminujące, ponieważ „przewiduje identyczne kary zarówno dla białych, jak i dla czarnoskórych osób”.

29 czerwca 1975 roku pijany kierowca uderzył w samochód państwa Loving. W wypadku w wieku zaledwie 41 lat zginął Richard, a Mildred straciła prawe oko.

#17. Amerykańscy żołnierze wypoczywają po walce, a obok nich „trofeum” – czaszka japońskiego żołnierza, 1944 rok.

#18. Akira Toriyama (twórca Dragon Ball Z) i Jackie Chan, 1986 rok.

Akira swój pierwszy sukces osiągnął mangą Dr. Slump, wydawaną od 1980 do 1984 roku. Jeszcze w tym samym roku rozpoczął pracę nad Dragon Ballem, którego tworzył przez następne jedenaście lat. Choć Akira nie planował tworzyć tak długiej serii i wielokrotnie zapowiadał jej koniec, to popularność komiksu sprawiła, że tworzył dalej. Koniec końców seria doczekała się aż 42 tomów, co stanowi prawie 9000 stron komiksu. Zmęczony napiętym harmonogramem, Toriyama zakończył serię w 1995 roku.

Poza rysowaniem Akira Toriyama zajmował się także projektowaniem postaci do gier wideo, głównie na konsole Super Nintendo i Sony PlayStation. Postaci jego autorstwa możemy podziwiać m.in. w Chrono Triggerze oraz w serii gier Dragon Quest.

#19. Funkcjonariusze policji z zatrzymanym rabusiem grobów. Benin, lata 80. XX wieku.

#20. Pogrzeb ofiar nalotu na gmach Filharmonii (ul. Jasna 5) na placu przed Domem Pod Orłami u zbiegu ul. Jasnej i Zgoda, 28 sierpnia 1944 roku.

W poprzednim odcinku