Garść faktów i mitów o wojnie w Wietnamie

W czasie oficjalnego trwania wojny w Wietnamie, od 5 sierpnia 1964 roku do 7 maja 1975 roku, w siłach zbrojnych USA służyło 9 087 000 osób.

Na terenie Wietnamu w mundurze służyło 2 709 918 amerykańskich żołnierzy.

Weterani wojny w Wietnamie stanowili 9,7% populacji swojego pokolenia.


W czasie tej wojny 240 osób otrzymało Medal Honoru.

Pierwszym amerykańskim żołnierzem, który zginął w Wietnamie był James Davis z 590. Radio Research Station. Później jego imieniem nazwano w Sajgonie Stację Davisa.

58 148 amerykańskich żołnierzy poległo w Wietnamie. 75 000 zostało ciężko rannych. 23 214 otrzymało orzeczenie o 100% utracie sprawności. 5 283 straciło kończynę, w tym 1 081 straciło więcej niż jedną.

61% poległych żołnierzy nie miało ukończonych 21 lat. 11 645 z zabitych nie miało ukończonego 20 roku życia. 17 539 zabitych pozostawiło po sobie wdowy. Średnia wieku poległych: 23,1 lat. Pięciu żołnierzy zabitych w Wietnamie miało 16 lat. Najstarszy zabity miał 62 lata.


Według danych na 15 stycznia 2004 roku nadal zaginionych było 1 875 Amerykanów.

97% weteranów wojny w Wietnamie zostało przeniesionych do rezerwy z wyróżnieniem (ang. honorably discharged).

91% weteranów mówi, że cieszy się, że mogli wtedy służyć. 74% odpowiedziało, że ponownie by się zdecydowało na służbę, nawet znając wszystkie tego konsekwencje.


Weterani wojny w Wietnamie mają niższy wskaźnik bezrobocia niż nie-weterani w tym samym wieku. Średnie zarobki weteranów są o 18% wyższe od nie-weteranów. 87% Amerykanów mówi, że weteranów z Wietnamu darzy szacunkiem.

Wśród weteranów i nie-weteranów w tym samym wieku nie ma różnicy w odsetku zażywających narkotyki.

Weteran z Wietnamu statystycznie ma niewielkie szanse popełnienia przestępstwa. Tylko 0,5% weteranów trafiło do więzienia.


85% weteranów z powodzeniem udało się przystosować do cywilnego życia.

W sierpniu 1995 roku nadal żyło 1 713 823 weteranów wojny w Wietnamie. W czasie tego samego badania 9 492 958 Amerykanów fałszywie przyznało się do służby w czasie tej wojny.


Powszechnie sądzi się, że w Wietnamie służyli głównie żołnierze z poboru, kiedy faktycznie 2/3 żołnierzy w Wietnamie było ochotnikami. Natomiast w czasie drugiej wojny światowej 2/3 służących Amerykanów trafiło do wojska z poboru. Około 70% poległych w Wietnamie było ochotnikami.

Mit mówi, że 50 tys.-100 tys. weteranów wojny w Wietnamie popełniło samobójstwo - 6 do 11 razy więcej niż nie-weterani w tej grupie wiekowej. W rzeczywistości na swoje życie z powodzeniem targnęło się 9 000 weteranów. Wyniki badania CDC Vietnam Experience Study Mortality Assessment wykazały, że w okresie pierwszych 5 lat po zakończeniu służby prawdopodobieństwo popełnienia samobójstwa jest 1,7 razy większe niż w podobnej grupie nie-weteranów. Po tym okresie statystyki wyrównują się.


Potocznie wierzy się, że w czasie wojny w Wietnamie zginęło nieproporcjonalnie więcej czarnych żołnierzy USA niż białych. Z opracowania socjologów Charlesa C. Moskosa i Johna Sibleya Butlera wynika, że 86% poległych żołnierzy była biała, 12,5% to czarni, a 1,2% innej rasy. 12% czarnych odpowiada proporcjom ras obywateli USA w trakcie wojny w Wietnamie.


Mit mówi, że w wojnie walczyli głównie biedni i niewykształceni Amerykanie. Naprawdę w czasie tej wojny amerykańska armia była najlepiej wykształconą armią, jaką kiedykolwiek ten kraj wystawił do walki - 79% żołnierzy miało ukończoną szkołę średnią lub wyższą. Pochodzący z bogatszych rodzin i lepiej wykształceni statystycznie mieli większe szanse zginąć na wojnie, bo zwykle trafiali do specjalizacji z większą śmiertelnością, jak piloci lub oficerowie piechoty.


Wojna w Wietnamie zatrzymała efekt domina, który był przedstawiany jako powód udziału w wojnie, i w który wielu wątpi. Kraje ASEAN (Stowarzyszenie Narodów Azji Południowo-Wschodniej): Filipiny Indonezja, Malezja, Singapur i Tajlandia nie zostały zajęte przez komunistów dzięki wojnie w Wietnamie.

Potocznie sądzi się, że walki w Wietnamie nie były tak intensywne jak w czasie drugiej wojny. W czasie drugiej wojny na froncie południowego Pacyfiku statystyczny piechociarz w ciągu 4 lat spędził 40 dni na walce. W Wietnamie w czasie roku statystyczny żołnierz walczył 240 dni. A "zawdzięcza to" powszechnemu użyciu śmigłowców, które mogły na bieżąco dostarczać żołnierzy wprost na pole walki. 10% z 2,7 miliona Amerykanów służących w Wietnamie w taki czy inny sposób stało się ofiarami. Ponad 58 tys. poległo, 304 tys. zostało rannych. Odsetek poległych jest podobny do innych wojen, natomiast odsetek amputacji i ran powodujących kalectwo było o 300% wyższy niż w czasie drugiej wojny. Śmigłowce ewakuacji medycznej wykonały blisko pół miliona lotów, transportując ponad 900 tys. pacjentów (z czego blisko połowę stanowili Amerykanie). Średni czas od odniesienia rany do hospitalizacji nie przekraczał godziny. Dzięki temu mniej niż 1% rannych, których przeżyło pierwsze 24 godziny, zmarło.


Powszechnie sądzi się, że Phan Thị Kim Phúc, dziewczynka ze znanego na całym świecie zdjęcia 9-latki poparzonej napalmem uciekającej z płonącej wioski, została poparzona napalmem zrzuconym przez Amerykanów. W rzeczywistości w czasie walk w pobliżu Trang Bang napalm omyłkowo zrzucił południowowietnamski pilot wspierający południowowietnamską piechotę, a zdjęcie zrobił południowowietnamski fotoreporter Nick Ut. Zdarzenie miało miejsce drugiego dnia 3-dniowej bitwy pomiędzy żołnierzami Wietnamu Północnego, którzy zajęli wioskę Trang Bang, a armią Południowego Wietnamu, która próbowała ją odbić.