Mam 100 000 złotych. Czekam na propozycje.

Bałem się, że zaleją mnie prawdziwymi albo zmyślonymi błaganiami o pomoc finansową na leczenie dzieci, ale wśród 73 ofert, które zbierałem przez tydzień, był tylko jeden taki telefon, i to z prośbą o pożyczkę, a nie wsparcie. Opadli mnie za to doradcy finansowi zagranicznych banków. Uwodzili mnie, trajlowali, kusili dwucyfrowym zyskiem w skali roku i ucieczką przed podatkiem. Przedstawiałem się jako Jacek Marciniak. Kłamałem, że dostałem spadek, odzyskałem kamienicę w stolicy, wygrałem w totolotka. Taka legenda tłumaczyła moją biznesową ignorancję. Zamiejscowym mówiłem, że jestem z Warszawy, warszawiakom - że z Łodzi.

Wpadłem w okropnie niewygodną dla duszy spiralę kłamstw, tak jak wielu moich bohaterów w spiralę zadłużeń.


Desperaci

- To ja - po chwili oddzwoniłem do pana Mirka. - To jak pan narobił takich długów?

- Normalnie. Na życie brałem, żona na oczy chorowała, siedmioro dzieci, kawałek ziemi, co po dziadku miałem, podzieliłem, każdemu działeczkę przepisałem, ogrodziłem, a banki dawały. Wziąłem w sumie 100 tysięcy, ale 50 już spłaciłem. Pracowałem jako ochroniarz, ale jak byłem we firmie na obiekcie, a ze Śląska przyjechali na włam i sam ująłem wszystkich złodziei, to mnie pognali z roboty, bo prokurator puścił bandziorów. Wstyd przed ludźmi i w banku wstyd. To co? Wykupi mnie pan? Wszystko wrócę, odpracuję. Pan nie będzie taki chciwy, ja na pewno nie dam plamy.

Wiele osób, które do mnie dzwoniły, to ofiary banków, które do połowy lat 90. po wariacku szastały kredytami.

- Mam nóż na gardle - mówi pan Józef, nauczyciel historii i teologii z Warszawy. - Potrzebuję 100 tysięcy, żeby wyjść na zero. Płacę 3 tysiące miesięcznie za różne kredyty. Za pańskie pieniądze wykupię mieszkanie, a wtedy będę mógł wziąć na nie kredyt hipoteczny na 20 lat. Spłacę wszystko, pana z prowizją, a miesięczna rata będzie 600 złotych, a nie 3 tysiące.


Wynalazcy

Chyba najbardziej ich lubię.

Wojtek mieszka pod Iławą. Pracuje w gospodarstwie rodziców.

- Potrzebuję od pana 10 tysięcy na prototyp - powiedział.

- Ale co to ma być?

- Buty sportowe, które zrobią rewolucję. Tego typu obuwia ludzkość, że tak powiem, nie tylko potrzebuje, ale pragnie.

- A dlaczego one takie rewolucyjne?

- Bo one w lecie miałyby chłodzenie. Człowiek ma odwieczny problem ze spoconymi stopami i tym nieprzyjemnym zapachem, tą wonią, bo to jest, za przeproszeniem, smród. Człowiek wreszcie uwolniłby się od tego potu na stopie, w bucie. Na dodatek ten but uwolniłby człowieka od sznurowania. But sam by sznurówkę wciągał i w drugą stronę to samo, sprężynka by sznurówkę zwalniała.

- No, nie wiem...

- Trzeba mieć wiarę w człowieka! - nie pozwolił mi dokończyć. - Jak pan się ze mną spotka, zobaczy pan, że nie jestem taki tuman. Ja mam wykształcenie rolnicze z wyróżnieniem skończone. Już dawno bym zrobił majątek, tylko mnie chciwi ludzie blokują.


To tylko fragment artykułu, ciąg dalszy znajdziesz pod adresem:
https://serwisy.gazeta.pl/df/1,34467,2006734.html